Merhaba ben sıradan bir kızım. Ve başıma gelenler çok sıradan şeyler. Size burada çok yakışıklı bir sevgilim var, birbirimizi ölesiye seviyoruz gibi şeyler demeyi çok isterdim ama yok öyle bir dünya. Biz böyle çok iyiyiz. Biz dediğim ben ve piç iç sesim. Evet, ben 31 rakamını görünce gülen bir iç sese sahibim. Bu yüzden piç diyorum ya.
Aslında böyle bir Francisco Lachowski, bir Marc Schulze veya ne biliyim bir Luke Hemmings olsa hiç de fena olmazdı. Piç iç sesim araya girip "Sen güzel misin de öyleleri seni bulsun?" deyince ona hak verdim. Fiziğim desen berbattı -ders olanı da dahil-. Hep kilo vereceğim diyerek diyete başlayan fakat bir saat sonra "Amaan şunu da yiyeyim sonra veririm ben kilo." deyip oburluğuyla bilinenlerdendim. Yaza kalmış 1 ay hala hominigırtlak devam ediyorum.
Arkadaşlarım tarafından çılgın biri olarak tanımlanırım. Mesela bugün arkadaşımla yoldaki bir düğüne katılıp herkesin ortasında oynadık. Damarlarımda dolaşan kan adrelnalin istiyor (!) ben ne yapayım?
Ayrıca 90 alınca ağlayanlar kadar olmasada kendi çapımda ineğim. Zeki olmak benim kaderimde varmış -mütevaziliğe bak ya-. Ciddi anlamda söylüyorum şu aklım birazcık çalışıyor olmasa benden hiç bir halt olmazdı. Ne ses var, ne yetenek var, ne de 1 gram güzellik. Beni birazcık olsun tanımışsınızdır belki.
Hiç bir zaman etrafımda yb diye yalvaran okuyucuların olacağını sanmıyorum. Ama şu yazıyı okuyanlara sesleniyorum. İyi ki varsınız. Hep mutlu olun.
