Vrees mij • Riverdale

003 - Kevin

De wiskundeles ging voorbij zonder dat Kevin een antwoord terugkreeg. Tijdens biologie moest hij samen met Moose aan een practicum werken. Normaal gesproken hing er altijd een prettige spanning tussen hen, maar nu was Kevin er niet met zijn gedachten bij. Om de paar minuten checkte hij zijn telefoon, zonder dat daar een berichtje van Joaquin verscheen.
'Gaat alles goed, man? Ben je ziek ofzo?'
Kevin keek verdwaasd op. Moose keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Hmm, wat?'
'Je zit maar voor je uit te staren. Heb je een wilde nacht gehad ofzo.' De grijns die Moose liet zien was nogal dubbelzinnig, maar vandaag kon Kevin er niet om grinniken.
'Was dat maar waar,' mompelde hij. Hij had nooit een nacht met Joaquin doorgebracht, maar opeens vroeg hij zich af hoe het zou zijn om zijn armen wakker te worden.
Waarom stuurde hij niets terug? Had hij een ander toestel? Het vinkje was blauw, hij moest het hebben gelezen. Of had een ander zijn telefoon nu? Die zou dan toch ook wel op zo'n random bericht reageren?
Hij duwde zijn gedachten opzij en probeerde zich weer op het practicum te concentreren. Hij pakte een schedeltje op van de tafel en bekeek het gebitje om te bepalen of het een vlees- of planteneter was. De schedel deed hem echter direct denken aan Jason Blossom. Zijn klasgenoot, die Joaquin in de rivier had gedumpt.
Zweetdruppeltjes gleden langs zijn voorhoofd. Behalve zijn vrienden was er niemand die daarvan wist. Zelfs zijn vader niet. Waarom riskeerde hij alles door terug te komen? Het had duidelijk niets met hem van doen!

Eindelijk was het pauze. Kevin ging direct naar de jongen op zoek, al voelde hij zich misselijk en benauwd. Hoe eerder hij zijn antwoorden had, hoe sneller dit gevoel over zou zijn. Als hij er nog steeds was. Misschien had hij de school maar heel even bezocht.
In de kantine en bij de lounge was hij nergens te vinden. Kevin wist niet wat hij voelde – opluchting of teleurstelling. Misschien wel beide. Zonder jas aan te trekken ging hij naar buiten toe. Hoewel het niet warm was, was het droog en zaten er wel meer mensen buiten. Hij liep tussen de verschillende picknicktafels door – totdat hij hem zag. Samen met het blonde meisje zat hij aan een van de buitenste tafels. Kevin haalde diep adem en liep er toen naartoe. Bij iedere stap die hij zette, bonsde zijn hart fanatieker in zijn borst. En hij zweette. Misschien kon hij beter teruggaan, straks stonk hij.
Nee Kevin, geen smoesjes. Je maakt jezelf alleen maar gekker als je het nu laat afweten.
Zo nonchalant mogelijk schoof hij aan tafel, schuin tegenover Joaquin. 'Zeggen we geen gedag meer?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen.
'Ik heb je niet gezien.'
Kevin haalde moeizaam adem. Het klonk zo zelfverzekerd – en het was een leugen. Bovendien...
Ik wil je zoenen. Ik wil je over de tafel trekken en je zoenen.
Kevin kneep zijn ogen even stevig dicht en opende ze weer. 'Wat doe je hier?'
'Jij moet Keller zijn, de zoon van de sheriff,' antwoordde het meisje. Ze toonde hem een glimlach waar hij de kriebels van kreeg. 'Luister, lieverd. Ik had verwacht dat je de som inmiddels zelf wel had opgeteld, maar dat is blijkbaar niet zo. Je was een lijntje naar de sheriff, schat. Joaquin heeft je gebruikt – hij is niet eens gay.'
'Ash...'
'Draai er nou niet omheen, Jo. Dat maakt de waarheid niet minder pijnlijk voor hem.'
Joaquin zweeg en draaide zijn hoofd weg.
Kevin voelde zijn handen trillen. 'W-wat?'
'Ieder doet wat moet om te overleven,' antwoordde het meisje eenvoudig. Ze leunde iets dichter naar hem toe. In haar ogen roerde zich iets onstuimigs. 'De een doet zich voor als een flikker, een ander klampt zich vast aan elk beetje aandacht dat hij krijgt. Het gaat om de uitkomst, liefje.'
'Zo kan ie wel weer,' kapte Joaquin haar af. Eindelijk keek hij Kevin aan. Hij had het gevoel dat de botten in zijn lijf oplosten. Hij kon alleen maar staren in die ijsblauwe ogen. 'Het spijt me. Je verdiende het niet.'