Küçük Dilhun Elgiva

Yeni hayat

Adira, elgiva'yı İzlerken derin düşüncelere dalmıştı, aklına bir sürü soru takılmıştı, bu yaşta bir kızın böyle bir ıssız ormanlık yerde ne işi olabilirdi. Onu izlediği sırada Elgiva'nın yüzünden akan terleri ve bir şeyler sayıkladığını farketti, saniyeler sonra rüyasından çığlık atarak uyandı. O kadar çok korkmuştuki oturduğu koltukta dizlerini karnına çekerek ağlamaya başlamıştı. Adira şaşkınlıktan ne yapacağını bilemedi, arabayı durdurup onun yanına gitti arabadan indirdi ve sarıldı. Elgiva Adira'ya sarılıp ağlamaya devam etti. Dilinden dökülen acı cümleler biçare kızın hayatından bir parça da olsa bir şeyler anımsatmıştı Adira'ya.

- Ben babamın ölmesini istemedim. Benim suçum değil, ben onları öldürmedim.

- Tamam sakin ol tatlım. Kendine gel hiçbir şey olmadı, geçti.

- Üzgünüm, özür dilerim. Siz isterseniz arabanıza binip yolunuza devam edin.

- O da ne demek seni bu halde burada bırakacağımı zannediyorsan yanılıyorsun. Şimdi geç arabaya ilerde bir restaurant var gidip lavaboda elini yüzünü yıkayalım sonra da bir şeyler yeriz olur mu ?

- Çok teşekkür ederim, çok iyi birisin.

Adira, Elgiva'nın gözyaşlarını silerek onu koltuğa oturtmuştu ve ilerdeki restauranta gitmişlerdi, bir masaya geçtiler, Elgiva elini yüzünü yıkamaya gitti sonra oturdukları masaya döndü. O küçük dilhun kız ilk defa hayat hikayesini en içten acılarıyla hiç tanımadığı birine anlattı. Adira hayat hikayesini dinledikten sonra gözlerinde bir buğuluk oluşmuştu ve ağlamaya başlamıştı. O sırada aklından tek geçen şey bu kızı ömrünün sonuna kadar yalnız bırakmayacağı olmuştu fakat bunu Elgiva 'ya yanlış anlamaması için  söylemedi. Sohbet devam ederken yemekleri gelmişti ve yemeklerini yemeye başlamışlardı. Adira hesabı ödedikten sonra tekrar yola koyuldular. En sonunda Elgiva'nın kaldığı sokakların oraya gelmişlerdi, arabadan inip eski hayatına devam edecekken Adira kolundan sıkı bir şekilde tuttu ve ona sıkıca sarılarak " Özür dilerim sana acıdığım için söylemeyeceğim bunları. Tamamen kalbimin sesini dinliyorum. Benimle gelip bana arkadaşlık eder misin ? Bu hayatta ben de tek yaşıyorum. İyi iki arkadaş oluruz". Dedi
Elgiva bu sözleri duyunca birkaç dakika sessiz kalmıştı çünkü şoka girmişti elbette iyi insanlar vardı ama bu kadar iyi bir insanla ilk defa tanışmıştı belkide hayatında yaşayabileceği en güzel anları yaşamıştı ve uzun zamandan sonra ilk defa gülümsemişti.
Düşündükçe sanki düşünme yetisini kaybediyormuş gibi hissetmeye başlamıştı, fakat bu kadar iyi bir insana yük olmak istemediği için kabul edemezdi.

- Sana, bana yaptığın bunca iyilik için binlerce kez teşekkür ederim, senin gibi birini tanıdığım için çok mutlu oldum ama sana yük olmak istemiyorum.

- Lütfen, eğer bu teklifimi kabul edersen beni dünyanın en mutlu insanı yaparsın.

Elgiva duraksadı. Kabul etse mi, etmese mi ikilemde kaldı, içinden kabul etmek geliyordu hatta bir an aklından evlilik bile geçmişti. Bu kadarını da fazla bulmuştu oysa o kadar da değil tabiki bu hayal de biraz fazla olmuştu.

- Peki, tamam.

Adira o kadar mutlu olmuştuki Elgiva'ya sarıldığının farkında bile değildi. Elgiva ve Adira galiba yeni bir hayata başlayacaklardı.