Ostatni płomyk słońca

wszystkiego najgorszego

Sto lat, sto lat!

Widzisz mój płacz?

Sto wieków, sto wieków!

Czy potrzebujesz leków?

Wspierających przyjaciół!

Na pewno takich będziesz chciała

Tylko dlaczego mnie nie wspierałaś?

Wielu prezentów!

Jesteś materialistką

To dlaczego zachowywałaś się,

jakbym była do niczego?

Sto milinów dekad!

Szepczę z goryczą w głosie

Żyj, tak, jak najdłużej!

Nie zasłużyłaś na krócej

Potrzebowałam cię,

a ty byłaś obojętna

Jak najdłużej!

Nie słyszałam cię,

kiedy cierpiałam

Zmierzałam do rychłej śmierci

Krok po kroczku

Byłaś dla mnie duchem

Przyjaciółką w szkole,

w sercu niepotrzebnym okruchem

Wiele razy pytałam, dlaczego?

Do dzisiaj nie wiem

Wszystkiego najgorszego!

Przykro mi, że nienawiść ludzka może być mała, ogromna i większa od miłości.
16.12.2017