Biraz önce odamda kendi kendime sessizce ağlarken birdenbire annem girdi odama. Beni ağlarken görünce hiçbir şey demeden geldi yanima oturdu. Elini omzuma atarak yaslandı bana. Sadece bekliyordu. Dakikalarca bekledi, bekledik. Gözyaşlarım durunca anladım annemin ağlamamin durmasını beklediğini. Ağlamam bitince önce yanaklarımı kuruladı. Kuruladığı yerden öptü bir kere. Söze "Neyin var?" ya da Noldu?" deyip beni sorgulayarak başlamadı. "Ne olursa olsun ben varim, burdayım, dinlerim ve şimdi de dinleyeceğim" dedi. Hala nemli olan yanaklarım gülümserken biraz kirişmişti, hissediyordum. Mutluydum. Birkaç dakika önce hiçkira hiçkira ağlayan ben tek bir cümleyle mutlu olmuştum. Belki bunda o öpücüğün de etkisi vardi, bilmiyorum. Her ne kadar mutlu da olsam yine de yalnız kalmak istiyordum. Aslında ne annemin gitmesini ne de yanımda kalmasini istiyordum. O yüzden hiçbir şey diyemedim. Sadece yanağından öptüm bir kere. Sanki anlamış gibi o an kalkti usulca kapiyi örttü ve içeri gitti.
