The Return (eerder bekend als: Breath, woman 2)

Breath, woman 2

De zure stank van de stad drong door in mijn neusgaten. Ik kon niet geloven dat we terug zijn. Hìèr. In het dorp waar ik was opgegroeid. We zijn nog geen tien minuten geleden aan wal gekomen, en ik had al minstens twintig tekeningen van mijzelf gezien met een beloning van een redelijk aantal nullen op. Incognito blijven ging dus toch niet zo gemakkelijk gaan.
James zei dat hij geen moment van mijn zijde zou wijken. Tot nu toe  had hij dat nog niet gedaan. Buck bleef bij me als een wachter maar toch trilde ik van kop tot teen. James moest dus niet alleen Lousianna's hand vasthouden, maar ook de mijne.

 Des spookte altijd voor ons uit om te zien wat er zou gebeuren.

Ik had nooit in geesten geloofd wat de nonnen en paters me ook wijsmaakten. Je kòn gewoon niet terug gewoon zweven als je dood was.
 Het voordeel aan een geest in de buurt hebben is: ze laten alleen zichzelf zien wanneer ze willen, je kan ze alleen maar aanraken wanneer ze willen, maar zij kunnen ook wel ons aanraken, zonder dat we het zelf weten.
Mijn hand trilde zo zwaar dat James er even heel stevig in kneep. Ik nam diep adem en kwam achter Buck aan die door Des was geroepen. Ik hield de sjaal die ik over mijn hoofd had getrokken nog steviger vast. Niemand herinnerde zich Buck meer dus hij had niets te vrezen, maar ik wel.
'Mariah! doe voort en kom naast me lopen!', ik snelde naar Buck. 'Mariah' was in het dorp mijn nieuwe naam. 'Elena' en 'Jack' waren namen die niet gebruikt werden. Dit was illegaal, als eerbetoon aan de prins en prinses.
 Ik keek achterom en zag James ook achter de tonnen van de haven komen. Hij had touwen rond Lousianna's handen geknoopt, zodat het leek alsof ze een gevangene was.
James had namelijk het vroegere marinekostuum van Buck aangetrokken. Buck zelf had simpele kleren aan. Hij was precies, net zoals ik, een gewone dorpeling. James had me gezien, en knikte geruststellend. Ik ademde diep adem, en keek weer vooruit. We waren een paar straten doorgewandeld, en zouden een paar minuten later het kasteel al moeten zien. Buck zei dat ik even bij een paar paarden moest wachten terwijl hij fruit kocht. Ik keek wat naar de kwaliteit van de paarden. Inspecteerde ze, terwijl ik in mijzelf dacht; wat zou vader voor zo'n paarden vragen? Ik zag dat een groepje mannen naar de paarden liep. Ik zag in mijn ooghoek dat James, die Lousianna hielp met fruit dragen naar de mannen keek. Ze waren minstens dertig jaar. 'Wel ook hallo,' zei een van de mannen. 'Wat zit jij hier bij mijn paard te doen?', vroeg hij, terwijl hij gevaarlijk dichtbij kwam.

'Gewoon... Even kijken...', antwoordde ik. De man drukte me tegen zich aan. Ik zag zijn tong tussen zijn tanden glijden.
'Niet erg hoor.' Snoof hij, en zijn hand gleed van mijn rug naar beneden. Toen hij mijn  linkerbil vast had, sloeg ik hem in zijn gezicht. Een een andere man trok hem achteruit toen hij naar me uithaalde en mij op mijn beurt in het gezicht sloeg.

'Toon anders nog meer respect voor een dame, ja? Imbeciel', zei hij. De man die 'imbeciel naar achter trok kwam met een rooie kop naar me toe gesneld.
'Het spijt me, hij is nogal...', maar de man kon zijn zin niet afmaken, want hij schreeuwde van de pijn, toen er een mes in zijn schouder kwam vast te zitten.
 'Blijf van Elena af,' siste de gooier. Het was James.  Eigenlijk was ik opgelucht ook al had deze man me alleen maar had geholpen.
Ik realiseerde me wat er was gebeurd. Mijn sjaal was met de klap van mijn hoofd gevlogen en James noemde me 'Elena'.  

De meeste mensen in de straat draaiden zich om en waren in rep en roer.
Ik zag Lousianna niet meer en Buck schreeuwde: 'Rennen!'
James trok aan mijn arm terwijl ik een laatste blik wierp naar de man.

'Maar...' James liep alleen maar harder. En ik kon hem alleen maar volgen. 'Geen tijd!', schreeuwde hij. Tientallen stedelingen zaten achter ons aan. James wou me niet achterlaten, de dorpelingen waren een straat verder. Lousianna was in totale paniek maar Buck bleef rustig. Kil zei hij: 'Wij lopen, Elena blijft hier achter.' James' blik was kokend. Het leek alsof hij elk moment in woede zou uitbarsten. 'Ben jij gek of zo?' Maar op dat moment trok Buck James aan de arm, en Lousianna aan de andere, terwijl ik in de lucht zweefde...