The Return (eerder bekend als: Breath, woman 2)

Hoofdstuk 3

Toen ik haar op het eerste gezicht bekeek, zag ik mezelf. Dat was nogal raar. Alsof ik plots rechtstond en in de spiegel keek met andere kleren.
 Maar na vijf tellen herinnerde ik het me weer. Alles. Hoe we 's zomers in de appelboom appels plukten, om dan een voorraad te geven  voor de winter aan onze ouders, meestal een mandje vol, die ze dan lachend aan namen en in een schaaltje zetten. De teleurstelling op onze gezichten toen we zagen dat na een paar dagen die appels verrot waren. Toen we met Des koekjes bakten, en die dan in het kasteel uitdeelden aan de hongerigsten.
 Hoe we zelf jurken maakten van mijn oude kleren en iedere keer we de naald door de stof staken een bloedende vinger kregen en dan uiteindelijk opgezadeld waren met spuuglelijke jurken, waar we zo trots op waren.
 En hoe we een keer verdwaald waren in het bos, een schildknaap ons terug bracht en zo zijn ridderschap behaalde. Maar vooral, hoe we samen plezier hadden. Op Liza's gezicht stond te lezen dat ze zo blij was, dat het met geen pennen te beschrijven viel. Haar gezicht werd rood, de kleur van haar smaragd groene ogen werd feller, en daar kwamen de tranen.
Ze barstte in snikken uit, en we vielen in elkaars armen.
'Ik heb je zo gemist', fluisterde ze, door haar snikken door. Het kostte  haar veel moeite, want toen ze de woorden uitsprak, moest ze hoestten omdat ze geen adem kreeg.
'Oh, Liza', snikte ik. Liza zweeg. Ik liet haar pas los toen er iets me van haar greep losrukte, en schreeuwde dat ik naar de bossen moest rennen. Ik draaide me om, soldaten. Allemaal soldaten. Ze stormden op ons af. Het was James die me bij haar losrukte. Ik begon te lopen, toen ik zag dat de rest al weg was. Maar na een paar tellen wist ik al dat James niet achter me aan zat. Natuurlijk niet. Hij had een gapende wond in zijn been...