Bloeddorst

Hoofdstuk 15 (einde)

Dat wordt hier druk vandaag.' Een jonge atletische man met een rond gevleugeld hoedje keek de nieuwkomers met grote nieuwsgierigheid aan. 'Doorschuiven, alsjeblieft, doorschuiven. Je wil niet blijven steken in niemandsland. Daar heb ik geen toegang als reisleider.' Aan zijn voeten droeg hij ook nog gevleugelde sandalen en in zijn handen had hij een of ander soort staf waar twee slangen zich rond wikkelden.
De jonge kerel schoof zijn hoedje wat achteruit op zijn hoofd. 'Trouwens, ik mag eraan toevoegen dat met één voet in de transitzone blijven staan en de andere hier in de Onderwereld, ook een verschrikkelijke smeerboel achterlaat. Uiteen getrokken zielen lekken afschuwelijk en dan spreek ik nog niet van de geur, vooral die van magische aardschepsels.'

Mercedes en Diana keken nog wat wazig uit hun ogen, terwijl Julius en Marcel ongelovig reeds rond zich keken. De overtocht naar de Onderwereld was een warrige achtbaan van flitsen, beelden uit hun lange leven geweest. Julius was even terug in het bos geweest, waar hij als nachtwandelaar in het bloed was gedoopt. Hij herinnerde zich de ogen van zijn moeder Martine, triestig en nat van de tranen. Zijn gemoed was nog zwaar geladen van de emoties die hij doorstaan had. Het waren herinneringen uit lang vervlogen tijden en toch was het alsof het gisteren was gebeurd.

Marcel hijgde nog erg na. Een wervelende transformatie van mens naar wolf en wolf naar mens in een niet stoppende herhaling had hem overvallen tijdens zijn reis naar deze plaats over de dood heen. Hij voelde zich uitgeput, krachteloos. Nooit had hij zich zo machteloos gevoeld in zijn leven als lycantroop. Toch was hij blij dat hij er gewoon was, samen met het gezelschap waar hij zich kortgeleden bij had gevoegd.

Diana was ondertussen ook over de eerste bijverschijnselen van de reis. Diana taste haar eigen lichaam af en was verbaasd dat ze het kon voelen. Ze dacht dat ze een of ander astraal wezen zou zijn na haar dood, zonder lichaam of omhulsel. Een stofwolk energie die bijeengehouden werd door een oeroude kracht.

De wolfheks had de minste moeite met de transformatie. Ze keek even vlug rond en zag achter haar de poort waar ze door waren gekomen. De poort zag er oud maar stevig uit met armdikke hengsels die geen spoortje van roest vertoonden. Ze wendde vlug haar blik weer naar hun gids.

'Dag, Hermes. Ik heb veel van je horen vertellen en je bent alles wat men over je zegt en nog meer.' Ze bewonderde onbeschaamd zijn lenig lichaam terwijl haar reisgenoten zich afvroegen wie die snotneus was.

'Ook gegroet, lieve...oh, een wolfheks. Dat is lang geleden dat ik er nog zo eentje mocht begeleiden. Je lijkt bijna als twee druppels...! Nee, zeg dat het geen waar is. Jij bent er eentje van Pandora, mijn hoed mag me van het hoofd vallen. Ik herken een gezicht als ik het ooit heb ergens heb gezien. Wel, dat is een grote verrassing. Ik weet niet hoe je hebt geleefd, dus het is niet aan mij om te zeggen of je thuishoort op de Asphodel velden of de Elyzeese velden of in het ergste geval in de Tartaros.'

Iedereen schrok toen ze het vervaarlijk grommen van een hond hoorden. Een grote zwarte hond met drie koppen kwam van achter de gedaante van Hermes te voorschijn. Hij gromde en het kwijl liep van de tanden van zijn drie muilen.

'Kalm, Cerby, liggen en braaf zijn. Deze zielen zijn heel speciaal voor mij. Een dochter van Pandora, ik ben blij dat ik dit mag beleven. Oh ja, dit is Cerberus, ons waakhondje. Hij kijkt erop dat niemand illegaal deze wereld betreedt. Je kent het spreekwoord, blaffende honden bijten niet. Wel, dat geldt hier dus absoluut niet.'

Cerberus ontblootte zijn driemaal zijn tanden om de woorden van de gids te onderschrijven. Hij stak zijn snuiten in de lucht en snoof hun geur op. Blijkbaar was hij tevreden want hij begon zelf te kwispelen toen Mercedes, door iedereen met verbazing aangekeken, hem even aaide op zijn middelste kop. Om geen innerlijke strijd bij het beest te veroorzaken, gaf zij de andere twee hoofden dezelfde attentie.