title; home
pairing; hwang minhyun x ha sungwoon
#년운
rate; pg
words; 592
nothing without you.
ฮวัง มินฮยอนเคยบอกไว้ว่าฮา ซองอุนเป็นความสบายใจของตนเอง
เขามองดูความสัมพันธ์ที่ห่างเหินของเราไปเรื่อยๆ ได้แต่ถามว่าเหตุใดถึงยังทนอยู่
เหตุผลหนึ่งคือคำว่ารักที่เรามีให้กัน
อีกเหตุผลหนึ่งㅡ ยังอยากเป็นความสบายใจให้มินฮยอนต่อไป
เป็นที่พักพิงยามเหนื่อย
เป็นคนดูแลยามป่วย
เป็นพ่อครัวยามหิว
เป็นทุกอย่าง
จำไม่ได้แล้วว่าปีนี้เราอยู่ด้วยกันเป็นปีที่เท่าไหร่
อาจจะห้า หรือหก หรือมากกว่านั้น
ฮา ซองอุนทำงานรับแปลหนังสืออยู่ที่บ้าน ในขณะที่ฮวัง มินฮยอนทำงานอยู่ในบริษัทใหญ่
เงินเดือนดี งานเยอะ
จากเวลาที่เคยมีให้กัน มันก็ลดลง
แต่ทุกครั้งหลังจากอีกคนกลับมาบ้าน จะมีอ้อมกอดอบอุ่นโอบรอบกายเล็กนี้ไว้เสมอ ถึงแม้ว่าเวลานั้นเขาจะเข้านอนแล้วก็ตาม
เป็นอ้อมกอดที่เขาเรียกมันว่า "บ้าน"
อ้อมกอดที่แสนรัก
ยามเช้าจากที่เคยกินข้าวด้วยกัน นั่งพูดคุย หัวเราะ
จูบรับอรุณ
กลายเป็นเพียงกล่องข้าวใบกลางที่เขาทำสุดฝีมือ และฝ่ามือใหญ่ที่ลูบผมลาก่อนจะออกไปอย่างเร่งรีบ
เขามองดูร่างสูงโปร่งในชุดสูทดูดีเดินออกจากบ้านไป
อย่างเหงาหงอย
"เราไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยกันครั้งที่เจ็ดร้อยสามสิบห้า" พูดกับความเงียบงันที่ปกคลุม
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านหน้าต่าง
เสียงนกน้อยขับขานทักทายกัน
เขาได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจของตัวเองเท่านั้น
ไม่รู้ว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่
ฮวัง มินฮยอนยังคงทำงานหนักเช่นเคย
ตอนเช้าอีกคนสัญญาว่าจะกลับมาทานข้าวเย็นด้วยกัน
เขายิ้มกว้าง
ทำงานรอ
ตระเตรียมอาหารที่อีกคนชอบไว้
เผื่ออีกคนจะหายเหนื่อย
แต่แล้วฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจ
เขาไม่ชอบเสียงฟ้าร้อง
ไม่ชอบไฟดับเวลาฝนตก
ไม่ชอบอยู่คนเดียวในเวลานี้
แต่ก็ไม่ชอบเวลามินฮยอนขับรถฝ่าฝนเช่นกัน
เขาพยายามติดต่อหาอีกคน
จากสิบสาย
กลายเป็นยี่สิบสาย
กลายเป็นสี่สิบสาย
สุดท้ายㅡ ไม่มีการตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
พร้อมกับเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงใหญ่จนเผลอปล่อยโทรศัพท์หล่นพื้นด้วยความตกใจ
ท่ามกลางบ้านที่มืดมิดไร้แสงไฟ
ฮา ซองอุนทรุดตัวนั่งลงกับโซฟาและปล่อยน้ำตาให้ไหลริน
มันไม่ได้ดั่งใจ
เขาทั้งกลัวที่ต้องอยู่คนเดียว
ทั้งเป็นห่วงคนที่ติดต่อไม่ได้
กับข้าวที่ทำไว้เย็นชืด
พร้อมกับเวลาห้าทุ่มสิบเอ็ดนาที
ฝนซาลงจนกลายเป็นเพียงละออง
ประตูบ้านถูกเปิดออก
เขาจมลงไปในอ้อมกอดของคนตัวสูง
คนที่ตัวเปียกปอนและเย็นเฉียบ
คนที่รีบกลับมาหาเขาด้วยความเป็นห่วง
คนที่มีอ้อมกอดอบอุ่น ที่เขาเรียกว่าบ้าน
น้ำตาอุ่นๆ หยดลงบนเสื้อ ปนเปื้อนไปกับหยาดน้ำฝน
ซองอุนพยักหน้ารับคำขอโทษ
"ยินดีต้อนรับกลับบ้าน"
เอ่ยออกไปและกอดอีกคนให้แน่นขึ้น
ด้วยความรัก
