title; heal
pairing; hwang minhyun x ha sungwoon
#년운
rate; pg
words; 499
you got the best of me
ฮา ซองอุนคือความสบายใจของฮวัง มินฮยอน
นั่นเป็นสิ่งที่เขารู้สึกมันมาตลอด
ตั้งแต่หกปีที่แล้ว
จนถึงปัจจุบัน
ฮา ซองอุนไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็ก น่ารัก
เป็นเพียงผู้ชายธรรมดา
ใบหน้าน่ารัก
รูปร่างไม่ได้อ้อนแอ้น
ไม่ได้มีส่วนเว้าโค้งอย่างหญิงสาว
เป็นเพียงผู้ชายธรรมดา
ที่มาทำให้คนอย่างฮวัง มินฮยอนหายเหนื่อย
ในทุกๆ วัน
เขาจำไม่ได้ว่าเรากินข้าวเช้าด้วยกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
อาจจะเป็นเมื่อสองปีที่แล้ว
อีกคนรับงานแปลหนังสืออยู่ที่บ้าน
ในขณะที่เขาทำงานบริษัท
มันทั้งเยอะ และแสนเหนื่อย
แต่เพื่อความสะดวกสบาย
สำหรับเขาและคนรัก
เขาจึงทำมัน
ทุกเช้าจะมีกล่องข้าววางอยู่บนโต๊ะทานอาหาร
ร่างเล็กกำลังทานข้าวอยู่ลำพัง
เขาขยับเนคไทให้เข้าที่
"ไปก่อนนะ"
ลูบผมอีกคนเบาๆ
หยิบกล่องข้าวที่ซองอุนตั้งใจทำให้ไปด้วย
เสียงนกน้อยร้องขับขานทักทายในยามเช้า
เขาหวังว่า
เสียงพวกมันจะขับกล่อมคนดีของเขา
และคลายเหงาในเช้านี้
ให้คนรักของเขา
ในยามเช้าที่เขาไม่สามารถอยู่ด้วยได้
มินฮยอนกลับบ้านดึก
งานที่มีมันมากมาย
เขาทำมันจนเสร็จในแต่ละวัน
และมันดึกเหลือเกิน
เขาไม่เคยว่าที่ซองอุนไม่รอนอนพร้อมกัน
เขาเข้าใจ
และดีใจที่อีกฝ่ายไม่ฝืนทนรอเขา
กับข้าวที่ทำอย่างสุดฝีมือวางอยู่บนโต๊ะในครัว
มันยังอุ่นอยู่
อาจเป็นเพราะอีกคนเพิ่งจะอุ่นไว้ให้เขาก่อนเข้านอน
เขาไม่คิดจะละเลยความตั้งใจของคนตัวเล็ก
เขานั่งลง
ทานมื้อดึกจนหมด
ด้วยรอยยิ้ม
ไม่รู้ว่าฮา ซองอุนตัวเล็กลงไปขนาดนี้เมื่อไหร่
อีกฝ่ายดูผอมลงจากแต่ก่อน
ร่างเล็กที่นอนหันหลังนั้น
ช่างดูบอบบาง
และเหงาหงอย
นั่นเป็นเพราะเขาใช่หรือเปล่า
ที่ปล่อยอีกคนให้อยู่คนเดียวทุกๆ วันแบบนี้
โอบกอดคนรักเอาไว้
เขาถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้ร่างกายอีกคนที่เย็นเฉียบ
กดจูบลงบนหน้าผากมน
แก้มกลม
และกระหม่อม
เขาพูดคำว่ารัก
ขอบคุณ
ขอโทษ
"รู้ว่าเป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่องเลย"
"แต่อย่าทิ้งกันไปไหนเลยนะ"
"ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้"
"ขอบคุณที่ดูแลกัน"
"รักนะครับ"
ไดอะล็อคซ้ำๆ ที่เขาพูดข้างหูอีกคนทุกคืน
และคนฟังนั้นหลับไหลทุกครั้ง
ถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้อีกฝ่าย
กระชับกอดให้แน่นขึ้นเมื่อคนที่กกกอดอยู่พลิกตัวกลับมาหา
กอดตอบเขา
และㅡ
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ"
ด้วยความรัก
