Learning It Your Way (Ongoing)

LIYW 6: Him

Him

Crisa

Nakaupo ako sa wheelchair ko at naglibot sa ospital. Hindi ko pa kasi kayang maglakad ng maayos. Parang hindi pa gumagana ng maayos ang mga paa ko.

Pumunta ako sa may damuhan sa labas ng ospital. Yung parang malapit na park. I closed my eyes at ninamnam ko ang hampas ng hangin sa mukha ko. Nagrerelax ako ng may narinig akong umiiyak.

Pinuntahan ko yung batang babaeng umiiyak. I can tell that she's one of the patients here. She lifted her head to see me. Ngumiti ako sa kanya.

"Hello. Are you okay?"

Bigla niya akong niyakap. Nagulat ako nung una pero niyakap ko nalang siya pabalik. Hindi parin siya tumitigil sa pag-iyak. Nung parang nahimasmasan na siya, kumalas ako sa yakap.

"What happened?"

"Si m-mommy po kasi. N-nalul-lungkot ako d-dahil nak-ki-kita ko siya n-na sad. Sad siya dahil s-sick ako. Ay-yokong magkasakit ako p-para happy si mommy. P-palagi siyang u-umiiyak. Ay-yokong umiiyak siya d-dahil sakin."

"Pwede bang malaman kung anong sakit mo?"

"May heart cancer p-po kasi ako. H-hindi na gaanong nag-wo-work ang h-heart ko."

She's only a child but she's now suffering a lot of pain.

"I am Ate Crisa nga pala. Alam mo? Noon, hindi ko gusto yung mommy ko. Ayoko talaga sa kanya. Ayokong inaalagaan niya ako. Ayoko ring makita siya. Nagagalit din ako sa kanya. Pero ngayon, alam ko na hindi na dapat ako nagagalit sa kanya. Dapat iniintindi ko siya. Dapat ako yung lumalapit sa kanya kaysa ako ang unang tumataboy sa kanya. You know why hindi ko siya gusto noon?"

"B-bakit po Ate Crisa?"

"Kasi hindi niya ako naaalagaan ng maayos. Palagi siyang wala sa tabi ko. But then I realized na ako pala ang mali. Mali ang nagagalit ako sa kanya. Mali lahat ang mga pinaniniwalaan ko. Kaya ikaw..."

I held her hands.

"Maswerte ka kasi may mommy ka na nag-aalaga sayo kahit noon pa man. Masakit sa mommy mong nakikita kang nasasaktan. Kaya lumaban ka. Fight lang ng fight. At kapag gumaling ka na, hindi na iiyak ang mommy mo. Just believe na gagaling ka. Nothing is impossible if we just believe."

She hugged me again. This time, mas mahigpit na. And then kumalas siya.

"Ako po pala si Klea. Salamat po Ate Crisa. Mauna na po ako. Pupuntahan ko po si mama. Baka nag-aalala na yun sakin."

Nagpaalam siya at kumaway. Ganun din naman ako sa kanya. I sighed deeply. I can't believe na even ang mga kaedad niyang 4-7 ay nakakaranas na ng ganito.

Pabalik na sana ako sa kwarto ko pero may nakita akong mga taong may pinagkakaguluhan sa isa pang room. May bago raw kasing dumating na pasyente. Naaksidente daw kasi dahil lasing siyang nag-dadrive. Tsk.

Nagpatuloy na akong papunta sa room ko ng may parte sa katawan ko na nagsasabing tumingin ako sa kwarto na iyon. And yes, I did.

A tear fall down.

And another one.

And another one.

Until all tears fell.

And it started flowing.

I can't believe what's happening. Bakit siya pa? Alam kong malaking-malaki ang kasalanan niya saakin pero hindi ko maiwasang mag-alala sa kanya. Hindi ko maiwasang mag-alala kay Gray.

He was the one who taught me how to love, honestly. Kahit napakalaki ng kasalanang nagawa niya saakin, alam ko sa sarili ko na may pagmamahal parin ako sa taong to. Sabihan niyo na akong buang pero yan ang totoo. May pagmamahal parin ako kay Gray kahit kakaunti nalang. Siya ang una ko at siya ang inaasahan kong maging huli ko.

Nagdurugo siya sa halos lahat ng parte ng katawan niya. Nakatingin lang ako sa kanya habang umiiyak.

Nagulat ako ng biglang naglinya na yung heartbeat niya sa monitor. Nagsimula akong magpanic. Pinipilit kong makapasok ako sa kwarto na yun pero pinipigilan ako ng mga nurse.

"Clear!"

Sigaw ng doctor. Lalo akong humahagulgol sa nangyayari kay Gray.

"Clear!"

Sabi pa niya ulit. Gumising ka Gray! Gumising ka parang awa mo na!

"Clear!"

Kung mawawala na si Gray, sana naman wag muna ngayon. Sana gumaling pa siya. Sana gumising pa siya. Dapat pa kaming magkaayos bago pa man umalis siya. He shouldn't leave me that easily.

And then he survived. He's breathing again. Thank God! Napahawak ako sa dibdib ko. Hirap na akong huminga pero atleast nagising na ulit si Gray.

Pumunta agad ako sa room ko. Nandun na si mama.

"Gray is here ma. He's hurt. He had an accident. H---"

"Crisa stop."

Naguluhan ako sa sinabi niya.

"Hindi mo ba nakakalimutan na siya ang dahilan kung bakit namatay ang kapatid mo na si Troy? At siya rin ang dahilan bakit hindi tayo magkaayos ngayon."

"Hindi ko nakakalimutan yun. But it's just th---"

"Magpahinga ka na. I don't want to hear anything."

"But ma I just wa---"

"CRISABHELL!"

She shouted at me.

"Sinabi ko na sayo na tama na. Ayokong naririnig ang pangalan na yan. Ayokong pinag-uusapan siya! Dahil siya ang dahilan kung bakit ka nasaktan ng masyado noon! Siya din ang dahilan kung bakit nga namatay ang kuya mo! Hindi mo ba naiintindihan yun?"

Pinilit kong tumayo. Good thing nakayanan ng mga paa ko.

"Naintindihan ko ang lahat. I know he's the reason of everything that hurts me pero di ko maiwasang itanggi na may pagmamahal parin ako sa kanya! Sa kabila ng lahat ng nagawa niya, hindi niyo po maipagkakait sakin na mahalin siya. Lalong-lalo na, na siya ang nag-alaga saakin nung hindi niyo ako inaalagaan! Siya yung taong palagi kong nakakasama sa mga oras na kailangan ko ang presensya niyo. At siya ang unang nagturo sakin kung pano tumanggap at magbigay ng pagmamahal. Kaya please. Just let me be. Hindi ko kayang makitang ganun si Gray."

Hindi siya nakapagsalita. Umupo ulit ako sa wheelchair ko. Paglabas ko, nakasalubong ko si Jayce. Parang kanina pa siya. Parang nakikinig siya sa usapan namin ni mama.

"Kanina ka pa ba diyan?"

Tumango siya.

"Pwede mo ba akong samahan sa labas? Sa park sana."

Tinulak na niya ako palabas.

- -

"Uhmm. Agatha?"

Tumingin ako kay Jayce.

"Ano yun?"

"Sino ba si Gray?"

Tipid ko siyang nginitian.

"He's my ex boyfriend. He's the reason why my brother is now dead. He's the reason why magkalayo ang loob namin ni mama."

Silence hugged the place. And then he asked.

"Do you still love him?"

"Unfortunately, yes."

I looked at him. He looked like he's down. Parang malungkot ata siya.

"Okay ka lang ba Jayce?"

He smiled. But I know it's fake.

"Okay lang. Can you tell more things about him?"

"Why do you want to know?"

"Gusto ko lang malaman kung sino ang mga naging parte sa buhay ng asawa ko."

We both smiled at each other. This time, it was not fake.