Voor ik doodga {Voltooid}

H24

Dagen verstrijken, zonder enig nieuws. Zes maanden geleden werd Lorena 16, nu ligt ze in coma. Elke dag weer hopen ze op een wonder. Een wonder dat maar niet komt.

Isa en Maik zijn wanhopig. Geen dag komt er nieuws. Geen enkele dag. Mensen sturen kaartjes vol medeleven, medelijden. Niks helpt. Medelijden en medeleven; wat hebben ze daar nou aan? Ze willen maar één ding; dat Lorena wakker wordt. Maar die kans is klein volgens de doktoren. Twee keer in coma raken in een jaar tijd, dat is niet niks. Een wonder, daar hopen ze op.

Dag in, dag uit. 

Maar dat wonder laat op zich wachten. Het gebeurt niet. 

'Waarom? Wat denken jullie dat dat zin heeft?' Isa windt zich op. Wat een belachelijk idee! Afwachten, tot ze overlijdt of wakker wordt, dat is het enige dat ze wilt.

'Ze wordt niet meer wakker.  Daarom. Als we stoppen met het infuus en de medicijnen, gaat ze niet gelijk dood. De kans wordt alleen weer groter, dát het gebeurt.' Dokter Jonah wrijft in zijn handen.

'Maar, wat als ze wakker wordt en jullie zijn gestopt met de medicijnen?', vraagt Maik. 

'Dan moeten we weer medicijnen geven. Dan sterkt ze weer aan.'

Wat Isa, Maik en de dokter niet weten, is dat er op dat zelfde moment een schim de donkere kamer van Lorena insluipt.

Heel stil. Niemand mag het horen. Een hand beweegt naar haar mond. Een doosje wordt op haar bed gelegd. Het is heel stil in het ziekenhuis. Of lijkt dat maar zo? De schim blijft een poosje naar Lorena staren, da fluistert het; 'Sorry Loor. Maar ik kan mijn gevoelens voor haar niet meer bedwingen. Het spijt me, maar ik zal je nooit vergeten.'

Het draait zich om en sluipt de kamer weer uit.

En precies op dat moment verlaten Isa en Maik het kantoor van dokter Jonah. Niet wetend wat er is gebeurd lopen ze pratend naar Lorena's kamer. Maik gaat eerst naar binnen. Hij blijft stokstijf staan, als hij het doosje op Lorena's bed ziet staan.

'Tante? Wat is dat?' Wijzend naar het doosje, draait hij zich om. Isa komt verschrikt de kamer in. 

'Wat?' Haar oog valt op het doosje. Ze snelt ernaar toe, pakt het vast en draait hem om, zodat de voorkant zichtbaar wordt. Haar mond valt open. 

'Maik,' fluistert ze. Het is nauwelijks hoorbaar. Maik kijkt op. 

'Hm?'

'Het zijn slaappillen.' 

Isa opent het doosje. Ze haalt de strips met tabletten eruit en telt. Vijftien. Vijftien pillen missen er. 

'Er missen vijftien pillen!' Gehaast draait ze zich om. Nee, nee. Dit mag niet waar zijn! Ze rent naar het kantoor van dokter Jonah, bonst op de deur. 

'Dokter!'

Jonah doet verschrikt de deur open. 'Wat is er aan de hand?'

Isa haalt diep adem en vertelt wat er is gebeurt;

'ErlagenslaappillenopLorena'sbedenermissenvijftienpillenalleenalsjeertienneemtbenjealdood!' 

Jonah schrikt. 

'Kan iemand die in coma ligt slikken?', vraagt Isa. Jonah knikt. Ze schrikt en begint te huilen. Wát gemeen! Op zo'n brute manier! Wie doet nou zoiets? Ze zakt op de grond neer, terwijl Jonah naar de kamer van Lorena rent. Vanuit haar ooghoek ziet ze Maik op haar afrennen.

'Is ze, is ze dood?', trilt haar stem. Maik wordt rood, kijkt zijn tante ernstig aan en knikt dan. 

'Vermoord door vijftien slaappillen,' fluistert hij zacht. Isa barst in tranen uit...

Hey hey!

Dit was het laatste hoofdstuk! Ze is vermoord... :(. Door wie? In het vervolg, Ik mis je, kom je het te weten. Er komt nog ee epiloog en een nawoord, dan gaan we over op het vervolg! Mijn vingers ratelden echt op het toetsenbord, zo snel typte ik dit hoofdstuk! Bedankt voor het lezen allemaal!

xx