Voor ik doodga {Voltooid}

H12

Lorena staat stil voor het hek.

'Wat als het me niet lukt?' Zenuwachtig probeert ze het bos in te kijken.

'Het lukt je,' zegt Elvira. 'Je vecht tegen je hersenletsel! Je vecht tegen alles wat je op je pad komt. Je vecht je erdoor heen.' De rustige woorden van het onbekende meisje maken Lorena rustig.

'Ik ga het proberen,' zegt ze. Elvira knikt goedkeurend. Ze geeft een klein knikje naar 1 van de bewakers. De man opent de deur en wacht tot Lorena binnen is. Dan wordt het hek gesloten.

Lorena rilt. Een koude regendruppel valt van een boom, zo over haar rug. Stap voor stap komt ze dichterbij de uitgang. Steeds weer kijkt ze achterom. Elvira zwaait naar haar. Steekt haar duimen op. 

Waarom doet ze dit? Om beter te worden? Elvira heeft haar verteld, dat als je opgeeft, je moet gaan zitten op de bosgrond. Na een uur wordt je vanzelf teruggezogen.. Maar de gevolgen heeft ze niet verteld.

'Wat moet ik doen?', vraagt ze hardop. Ze laat zich tegen de boomstam omlaag zakken. Waar is ze mee bezig? Kan ze beter worden hierdoor? Nou ja, beter. Het ongeluk overleven?

'Lorena, sta op en loop door,' zegt een stem tegen haar. De woorden blijven zich herhalen.

'Sta op en loop door.'

'Sta op en loop door.'

'Sta op en loop door.'

'Sta op en loop door.'

Ze drukt haar haden tegen haar oren. Stil! Stil!! Ze leunt met haar hoofd tegen de stam. Langzaam vallen haar ogen dicht. 

*Twee uurtjes later*

Met een schok wordt ze twee uur later wakker. Haar moeder zit naast haar. Waar is ze? Wat is er gebeurd? Wat is die stekende pijn in haar buik? 

Met een schok komt ze omhoog. Haar moeder zit naast haar bed. 

'Mam?', vraagt ze. Moeder Isa kijkt op. 'Ja?'

'Mam, wat is er gebeurd?' 

Haar moeder kijkt haar niet begrijpend aan. 

.