Voor ik doodga {Voltooid}

Epiloog! :(

'We zijn hier allen bij elkaar om afscheid te nemen van Lorena.' Het is even stil, op het gesnik van Isa, Maik, Lucas en Annabel na. Sander, het vriendje van Lorena, wrijft ook driftig in zijn ogen om zijn tranen tegen te houden. 

'Op brute wijze vermoord in het ziekenhuis, onverwacht,' gaat de pastoor verder.

Het orgel speelt het lievelingslied van Lorena: opwekking 717; stil, mijn ziel wees stil. Zacht zingt iedereen mee. Eén voor één lopen mensen naar voren om een roos op Lorena's kist te leggen, de rozen vormen samen het boeket. 

'Stil, mijn ziel wees stil. En wees niet bang voor de onzekerheid van morgen,' zingt Isa zacht. Tranen lopen over haar wangen. Huilen. Huilen, iets wat ze al een week lang doet. Sinds Lorena dood is. Lucas kijkt zijn moeder aan en grijpt haar hand. Dankbaar kijken naar haar zoon, is het enig wat ze kan doen. Maik zit aan de andere kant naast haar. Ook hij huilt. Naast Lucas zit Annabel en daarnaast Sander. 

Dan is het lied afgelopen, het teken voor Annabel om op te staan, naar voren te lopen en iets te zeggen. Ze schraapt haar keel en veegt nog even een traan van haar wang voor ze begint te praten;

'Al sinds de eerste dag op de peuterspeelzaal voelde ik die klik tussen mij en Lorena. We kregen ruzie, maar de klik bleef. Dag in dag uit waren we samen. Tot ze het ongeluk kreeg. Fysiek, maar ook mentaal stortte Lorena in. Steun vond ze bij haar moeder, broertje en neef. Ik ook. Lorena is nu verlost. Verlost van al haar pijn. Ze doet ons veel verdriet, maar ze kon niet anders. Lorena, ik mis je. Ik wil dat je weet, dat ik van je blijf houden, ook nu je er niet meer bent, Ik blijf je beste vriendin. Ik mis je.' Na die woorden loopt ze terug naar haar plek, en gaat zitten. Sander kijkt haar bemoedigend aan. Isa pakt haar hand en knijpt even. 

'Dank je,' fluistert ze. Annabel glimlacht terug. Ze voelt de tranen alweer over haar wangen lopen. Ze houdt ze niet tegen. Ze mag huilen. Iedereen huilt. Lucas loopt naar voren. Terwijl de tranen over zijn wangen lopen, begint hij met bibberende stem te praten;

'Lorena was mijn zus. Nee, ze ís mijn zus. Ook nu er niet meer is. We deelden alles met elkaar tot ze het ongeluk kreeg. We hadden geen haat-liefde-verhouding, wij hadden een liefde-liefde-verhouding.' Hij haalt zijn neus op en wrijft over zijn wangen. 'Ik zal haar missen. Nooit meer kunnen we dingen met elkaar delen, nooit meer kan ik haar advies over meisjes vragen.' Er klinkt zacht gegrinnik in de kerk. Ook Lucas glimlacht, door zijn tranen heen. 'Ik vergeet haar nooit.' Hij begint hard te huilen en loopt snel weg. Isa trekt hem op schoot en fluistert hem troostende woordjes. Waar is die stoere Lucas gebleven, die nooit huilde? Op de schoot van zijn moeder, diep in tranen. Maik loopt naar voren. Hij heeft een foto van hem. Lucas en Lorena in zijn handen. Hij staat stil bij de kist en zet de foto erop. 

'Lorena, je was een geweldig nichtje. En dat blijf je. Ik zal je nooit vergeten, je blijft in mijn hart. Voor altijd.' Dan loopt hij weg. Isa loopt met Lucas de zaal uit, even naar buiten; frisse neus halen. 

Meer mensen lopen naar voren. Sander. Meneer Dijkstra. Yvonne. Joanna. Al haar klasgenoten staan tegelijk op. Terwijl ze nog op hun plek staan begint Annabel te zingen. De rest valt algauw in. Samen zingen ze een lied; dit pakt niemand ons meer af, van de film achtste groepers huilen niet. 

Dit was het dan; het einde! Het dankwoord komt morgen hoop ik. Dan doet mijn zus wel belijdenis, maar misschien heb ik even tijd. Anders donderdag of vrijdag. BEDANKT VOOR HET LEZEN ALLEMAAL IN IEDER GEVAL!!

xxxxxxx