Eve hiç gitmek istemiyordum.Sanki ayaklarım geri geri gidiyordu.Yanımdan hızlı geçen arabaların,yol kenarındaki suları bana sıçratacaklarından korkarak yürüyordum.Kapşonumu kafama geçirip yavaş yavaş eve yürümeye devam ettim.Hava biraz soğuk gibiydi.Yağmurla karışık rüzgâr esiyordu.Yüzüme dik darbelerle çarpıyordu yağmur damlaları.Yüzümün ıslanmasını engellemek için başımı yere indirdim.Elimdeki telefonumla oynarken bir yandan da adımlarımı izliyordum.İçimi büyük bir sıkıntı kaplamıştı.Havadandır diye geçiştirdim.
Evimin önündeki etten duvarı aşmaya çalışırken endişem iyice artıyordu.Ambulansın yanıp sönen o ışıkları yüzüme delicesine çarparken yüzüm düşmüş gözlerim dolmuştu.Önümdeki insanlara seslenirken sesim istemsizce titriyordu.Korkuyordum.Yararak geçtim kalabalığı.Sedyenin üstünde öylece yatıyordu.Üzerine örtülmüş olan beyaz örtü kan içindeydi.Öylece kaldım.Bedenim buz kesildi birden.O benim babam diyemedim kimseye.Gözlerimdeki yaşların akmasına izin verebildim sadece.Biri omzumdan tutmuş sarsıyordu beni.Bense hala ambulansın arkasından yaşlı gözlerle bakıyordum.Kendime geldim birden.Kafamı ona çevirdim.Aniden boynuma sarıldı.Yan komşumuz Bayan Larsson'du bu.2 yıldır tek başına yaşıyordu.Hayat arkadaşı onu öylece bırakıp gitmişti bu dünyadan.Üzüntüden olsa gerek bu onu daha da yaşlandırmıştı.İki tane de hayırsız çocuğu vardı.Biri doktor olup şehrin diğer ucuna taşınmış,diğeri ise nerede olduğu bilinmeyen hayırsızın biriydi.Biri bile ziyaretine gelmezdi.Bu yüzden beni torunu gibi bilirdi.
"Çok üzgünüm tatlım."
Başını yere eğdi ağlayarak.O an içimde birşeylerin olduğunu hissettim.Sanki yıllardır oralarda bir yerlerde olan şey artık yoktu.Koca bir boşluk vardı içimde artık.
Seni kaybedemem.Duyuyor musun beni?!Öylece çekip gidemezsin.Benden kurtulmak bu kadar kolay değil.Beni nasıl yanlız bırakırsın?Bak şu an gökyüzü senin için ağlıyor.Bulutlar gürültüyle isyan ediyor gidişine.Çok üzgünüm baba.Sana verdiğim sözü tutamadım.Ne olursa olsun ağlamayacağıma söz vermiştim sana.Üzgünüm.Çok üzgünüm.Herşey için çok üzgünüm.Gittiğin yerde mutlu ol.Bu küçük kız seni çok ama çok seviyor.
Dizlerimin üstüne çöktüm.Artık ayakta duramıyordum.Bacaklarım beni taşıyamıyordu sanki.Bardaktan boşalırcasına yağan yağmur elbiselerimi geçip tenime kadar işlemişti.Göz yaşlarım yağmurla karışıp gidiyordu.
***
Bavulumu peşimden sürükleyerek kapıya doğru ilerledim.Olayın üstünden 3 hafta geçmesine rağmen hala kendime gelememiştim.Bir türlü kabullenemiyordum.Beni bırakıp nasıl gidebildi?
Yakışıklı bir centilmen kapıyı açmış geçmemi bekliyordu.Gülümseyerek teşekkür ettim.Kapıdan geçip giderken bir ses duydum.Babamın sesi gibiydi.Hızla arkamı döndüm.Ama babam yoktu.Herkes kendi işiyle ilgileniyordu.Büyük bir hayal kırıklığıyla yürümeye devam ettim.Onu çok özlüyordum.Annemin ölümünden sonra ona daha da bağlanmıştım.Beni hiç bırakmayacağını düşünüyordum.Ama...Kaldırımın kenarına koydum bavulumu.Bir taksi çevirdim yoldan.Yavaşlayarak önümde durdu.Taksici bavulumu bagaja koymak için arabadan indi.O bavulumu bagaja koyarken bende arka koltuğa yerleştim.Bagajı sert bir şekilde kapadı,sürücü tarafına doğru yavaşça ilerledi.Kapıyı açtı ve koltuğuna yerleşti.Bir eli direksiyonda bana döndü hemen.Adresi söyler söylemez arabayı sürmeye başladı.
Taksici bavulumu bırakır bırakmaz arabasına binip yanımdan uzaklaştı.Kapıya doğru ilerledim.Zili çalmamla kapının açılması neredeyse bir oldu.Meğer benim gelmemi bekliyormuş.Yüzünde güller açıyordu adeta.Hemen boynuma atladı.
"Gelmeyeceksin diye çok korktum."
"Uçağım geç indi.Özürdilerim.Peki beni içeriye almayacak mısın büyükanne?"
Sarılmayı bıraktı.Bavulumuda alıp içeriye girdim.İçerisi mis gibi böğürtlenli tart kokuyordu.Bu kadın beni delirtmeye mi çalışıyor?Daha ilk günden böğürtlenli tart.Bavulumu olduğum yere bırakıp mutfağa daldım.
"Yıllar seni hiç değiştirmemiş Ava."
Gülerek arkamdan geldi.Masaya kuruldum.Çekmeceden çatalları çıkardı.Tartı masaya koyduğu an inanın kendimi kaybettiğimi sandım.Tartı yavaş yavaş kesiyordu.Önceden de böyle yapardı.Ne kadar sabırsız olduğumu bilirdi.
"Yaa!Bana inat yapıyorsun.Biliyorum."
Kalkıp arkasından sarıldım ve yanağina kocaman bir öpücük kondurdum.
"Seni yaramaz kız."
Bu kadın bana herşeyi unutturuyordu.Hayat doluydu bir kere.Etrafa saçtığı o mükemmel enerji herkesi etkiliyordu.
Tabağa bir parça tart koydu.Karşılıklı oturup koyu bir muhabbete daldık.Konu konuyu açtı,uzun süre masada öylece kaldık.Babama geldi bu sefer de konu.Benim ne kadar üzüldüğümün farkındaydı.Kendisi de benimle aynı acıyı paylaşıyordu.Yıllar önce kızını ve şimdi de oğlu gibi bildiği damadını kaybetmişti.İkimiz içinde kolay şeyler değildi bu.Uzatmayıp konuyu kapattı.
"Odanda biraz değişiklik yaptım.Umarım bu yaşlı kadının seçtiklerini beğenirsin."
"Sen seçtiysen beğenmemek mümkün mü?"
Bavulumu koymak için odama yöneldim.Malum.Tart aşkına bavulum öylece kapı önünde kalmıştı.Telefonum çalmaya başladı.Elimi çantama daldırdım.Bir yandan telefonumu arıyor bir yandan da bavulu merdivende dengede tutmaya çalışıyordum.Son anda onu buldum.Ne çabuk duydular geldiğimi.Telefonu açıp bir saate geleceğimi söyledim.Bavulumu yatağımın kenarına bırakarak ayna karşısına geçtim.Saçımı ve makyajımı düzeltip büyükannemin yanına indim.
"Bizimkilerle buluşacağım.Geldiğim hızla yayılmış anlaşılan."
"Çok geç kalma demiyeceğim.Ama sadece bu günlük.Koş tadını çıkar."
"Sen bir meleksin melek."
Yanağına öpücüğümüde kondurup evden çıktım.Her zamanki mekanda bekleyeceklerini söylemişti Grace.Sokaklar sessizdi.Tek tük insan vardı kaldırımlarda.Açıkçası biraz ürkmüştüm.İlerlemeye devam ettim.Kafe önünde beni bekliyorlardı.Kimi araba önüne dayanmış kimi de muhabbet ediyordu.Grace ile göz göze geldiğimizde "Ava!" diye bağırdı.Herkes gözlerini bana çevirdi.Hafif bayırımsı yolda koşarak Grace'ye sarıldım.
"Hayırsız!Hiç geldiğin yok."
Dakika bir gol bir.Daha ilk andan sorguya çekme başlamıştı.Diğer çocuklarlada tek tek sarılıp hasret giderdim.Biri dışında.O arabaya yaslanmış bizi izliyordu.Taktığı kapşonu yüzünü görmemi engelliyordu.Jeffry lafa girdi.
"Bu Denver.Yeni sayılır.Tanış onunla."
Grace biraz bahsetmişti.Geleli 1 yıl olmuş ve bizimkilere katılmış.Onlar kabul ettiyse iyi biri olmalıydı.Bana doğru gelirken kapşonunu çıkardı ve gözlerim yuvalarından çıkacaktı.
"A-Ama sen..."
