Hou van me

Saved by the bell

1 week later

P.O.V Aniek

ÉÉN WEEK ZAT ik al op deze school, maar één week en ik had er nu al helemaal genoeg van.

Examens dit, examens dat. Give me a break. 

Ik draaide mijn pen om mijn vingers terwijl ik uit het raam staarde. Wat ik zou doen om nu nog in hitte te kunnen zwemmen. 

'-en dat is waarom er een crisis was in de wereldkapitalisme.' zei mijn geschiedenislerares waarvan ik de naam niet kon onthouden. Iedereen begon zijn boeken te sluiten, mij inbegrepen.

'Jullie hebben nog drie minuten,' snauwde ze 'jullie kunnen nog zoveel doen in die tijd.' Was ze serieus? Was deze vrouw nu echt serieus? Nee, ze moet nu wel een grapje aan het maken zijn. Ik bleef haar aanstaren en mijn linker wenkbrauw kon wel het plafond aanraken. 'Jij ook-'

Het verlossende geluid van de schoolbel maakte dat ik sneller dan Speedy Gonzales de klas verliet.

Not today Satan, not today.

Vanuit de verte dag ik Mary de trap af lopen. Ze sprak met een roodharig meisje. Toen ze mij zag, zei ze snel gedag en liep ze naar me toe.

'What's up bitch.'  Zei ze iets te blij. Voordat ik haar kon vragen wat er aan de hand was legde ze het al uit.

'Heb jij dit weekend misschien tijd om bij mij te blijven slapen, want mijn ouders zijn dan niet thuis en dan kunnen we gewoon alles doen wat we willen, like een suiker overdosis krijgen.' 

'Ehm , ik denk het. Ik zal het wel eerst aan mijn moeder moeten vragen, maar ik denk wel dat het kan.' Zelfs ik hoorde mijn eigen onzekerheid in mijn stem.

'Je bent niet verplicht hè,' zei Mary met een verzekerende toon. 'als je het net wilt moet je het gewoon zeggen.'

Het niet dat ik het niet wilde. Ik wist gewoon niet of mijn moeder het toe zou laten. Aangezien ze altijd nee zei. 'Nee nee, ik wil wel komen. Het ligt nu wel gewoon in de handen van mijn moeder of ik kom of niet.'

We liepen door naar de kantine waar ik een broodje uit mijn tas haalde en het langzaam begon te eten. 'Heb jij geen honger?'  Vroeg ik toen ik zag dat Mary alweer niets at. 

Ze haalde haar schouders op. 'Nah, ik eet eigenlijk te veel in de ochtend.'

Na de pauze scheidde ik en Mary onze wegen. We zaten niet bij elkaar in de mentorklas, maar we hadden wel biologie samen. 

Ik liep het engelslokaal binnen, klaar om mezelf uit het raam te gooien. Als ik op mijn normale plekje ging zitten merkte ik op dat Julia, het meisje waar normaal naast zat, er niet was.  

 Als mijn leraar de opdracht uitlegde begon ik weer op alles te focussen behalve hem. Niet dat ik de enige was die niet oplette. De helft had zijn telefoon onder te tafel. 

Na zo'n twintig minuten uitleg zette hij ons aan het werk, we moesten een formele brief schrijven. Ik had niet eens een woord opschreven toen Michael de klas binnen kwam lopen.

Michael was altijd laat, wat hij in de pauzes deed hoefde ik serieus niet te weten.

De leraar negeerde hem volledig, hij was zijn gedrag al gewend.

Michael keek de klas rond, opzoek naar een plek om te zitten. Zijn ogen landde op de stoel naast die van mij. 

Kom alsjeblieft niet naast me zitten.  Alles behalve dat.

Als er een God was, haatte hij mij, want mijn gebed werd niet beantwoord. 

Michael ging naast me zitten. Hij rook naar sigaretten. Het was niet de sexy geur. Het was de geur van iemand die net een hele pak sigaretten had opgesnoven.  Het maakte me lichtelijk misselijk. Ik had dit vandaag echt net nodig.

Hij pakte een schrift en een pen uit zijn tas. Ik merkte op had dat de enige dingen waren die hij bij zich had. Keek hij echt niet uit naar zijn toekomst? 

Ik besloot hem te negeren. Totdat hij een gesprek probeerde te voeren. 

'Jij bent hier net naartoe verhuisd toch?' begon hij.

'Ja.' kort en simpel, hopelijk had hij door dat ik niet met hem wilde praten. 

'Waarom ben je hier naartoe verhuisd?' Deze gast kon zijn bek gewoon niet houden. Ik deed alsof ik hem niet gehoord had, dit was een vraag dat ik liever niet beantwoorde. 'You're too mean, I don't like you.' 

Ik schoot op. The Neighbourhood, ik was een diehard fan zonder te overdrijven. 'F you anyway.'Zong ik zacht terwijl ik de andere kant op keek.

Ik hoorde hem lachen. 'Jij houdt niet van scheldwoorden blijkbaar.'

'Nee, maar jij wel van The Neighbourhood kan ik horen.' glimlachte ik terug. Ik was wel verbaasd, de meeste mensen hadden nog nooit van TNBH gehoord.

'Wat kan ik zeggen, ik heb een goede smaak voor muziek.' Grijnsde hij. Ik voelde hoe mijn hoofd langzaam rood werd en keek omlaag om oogcontact te vermijden. 'Maar kan i-'

Mijn favoriete geluid klonk door het schoolgebouw. It's alright 'cause I'm saved by the bell. Zong ik in mijn hoofd. Toen ik mijn spullen in mijn rugtas had gestopt was was Michael al weg. Niet dat ik er een groot probleem mee had.

Maar ik moest wel toegeven, ik vond het gesprek net leuk worden.