Hou van me

Family Portrait

P.O.V. Aniek

NADAT MICHAEL VERDWEEN had ik nog twee andere lessen. Eindelijk verlost van alle stress greep ik mijn fiets uit de fietsenstalling en begon ik aan de tweede helft van mijn dagelijkse sportroutine. Sommige mensen uit mijn klas moesten wel 45 minuten naar school fietsen en ik was al buitenadem na een kwartiertje. 

Fietsen deed ik altijd alleen, niet dat ik het erg vond. Het was fijn om heel eventjes 15 minuten voor mezelf te hebben en door de muziek uit mijn koptelefoon vergat ik al snel dat ik aan het fietsen was.

Het waren de kleine dingen die ik het meest waardeerde in mijn leven.

Ik kwam thuis aan en zette mijn fiets in de schuur en maakte weg naar de achterdeur van het huis. Ik opende de deur en werd door een aangename geur begroet. 

Spaghetti

Mijn speekselklieren gingen tekeer als ik begon te watertanden. Mijn maag gromde en een honger die ik geen aandacht had gegeven tot nu begon me van binnen op te vreten. 

'Ik ben thuis!' schreeuwde ik door het kleine huis. Ik liep meteen door naar de keuken. Mijn moeder stond te koken in de open keuken terwijl ze naar de televisie in de woonkamer staarde. 'Ik ben thuis!' schreeuwde ik alweer toen ze me geen antwoord gaf. 

'Ja ja, ik had je de eerste keer al gehoord.' Zei ze lichtelijk geïrriteerd. Ik grijnsde alleen maar en gaf haar een kus op haar wang. 'Hoe was je dag?' vroeg ze roerend in haar pan met saus.

'Gewoontjes.' ik greep een appel uit de fruitschaal en nam er een hap uit nadat ik het gewassen had. 'Nou, er is een jongen in mijn klas.'

Mijn moeder trok haar perfecte wenkbrauw op en probeerde een grijns te onderdrukken, maar zei niets. 'Ik vind hem best wel raar eigenlijk.' Ging ik door. 'Er is iets aan hem je-weet-wel,' ik knipte mijn vingers, maar het juiste woord kwam nooit in me op. 'Ach laat maar, maar vandaag zat ik naast hem bij Engels.' 

Mijn moeder stopte met roeren, zette haar hand in haar zij en keek me lichtelijk verward aan. 'Wat vind je zo raar aan hem dan?' 

'Nou,' Ik nam nog een hap. 'huj lujkt muh gewoon dhum.' Alweer schoot ze me een verbaasde blik. 'Ik zei; hij lijkt me gewoon dom.' herhaalde ik nadat mijn mond leeg was.

'Hoezo dat nou weer? Jullie zitten op het zelfde niveau.' 

'Ja ik weet, maar kijk. Hij is altijd te laat en spijbelt veel te vaak en dat pas in de eerste week. Wie doet  dat nou?'

'Hij blijkbaar.' Ik schoot haar mijn Are-you-kidding-me-blik en ze haalde alleen maar haar schouders op.

Mijn moeder kon zicht soms wel als een tiener gedragen en daar had ik absoluut geen problemen mee. Ik kon haar alles vertellen, maar als ik ergens naar toe wilde sloeg ze mama-mode over en was ze opeens in oma-mode. 

Mijn moeder was zeer bezorgd om me. 'De wereld is een gevaarlijke plek.' Zou ze zeggen als ik eens voorstelde om uit te gaan samen met mijn vriendinnen. Dit herinnerde me aan Mary's uitnodigingen om bij haar te komen slapen.

Ik nam een diepe zucht. 'Mam, mag ik misschien bij een vriendin van me blijven slapen vrijdag. We gaan nergens naartoe we blijven alleen maar binnen en gaan samen Netflixen. Ik zal je om de twee uur bellen, misschien zelf om het uur als je het wilt, om het half uur is ook-.' Ratelde ik.

Mijn moeder beantwoorde me met een simpele okay dat voor een verbaasde expressie op mijn gezicht zorgde. 'Je zit in  je eindexamen jaar, dus het moet wel kunnen.' Ik kon haar woorden niet geloven en bleef haar aanstaren. 'Ik meen het.' Ik zei niets. Mijn moeder begon te lachen en duwde me zachtjes uit de keuken. 'Ga maar boven iets nuttigs doen met je leven, want ik kan altijd nog van gedachte veranderen.' Een sinistere blik verscheen op haar gezicht.

Ik wist wel beter dan te blijven staan en sprintte naar boven. 'Dank je!' schreeuwde ik nog snel voordat ik mijn kamer binnenstapte en mezelf op mijn bed gooide. 

Misschien was verhuizen toch niet het einde van de wereld.