P.O.V. Aniek
DE VOLGENDE VRIJDAG had ik meteen mijn slaapzak en andere noodzakelijke spullen meegenomen naar school. Ik had ze allemaal in mijn kluisje gepropt aangezien er op dit moment toch niets in zat.
Na schooltijd bleef ik nog een lesuurtje op Mary wachten. Zij was namelijk pas het 7e uur uit. Ik had zelf niet het beste rooster, maar met Mary had ik zeker weten niet willen ruilen.
Het al te bekende geluid van de schoolbel signaleerde me dat Mary elk moment voor me kon verschijnen.
Mijn telefoon trilde in mijn hand, een Whatsapp-bericht van Mary.
Ben bij de kluisjes.
Ik pakte mijn tas en liep richting de kluisjes, dat nu druk was met medeleerlingen die zo snel als mogelijk naar huis wilden. Ik schoof langs de brugklassertjes met enorme tassen die nog niet het nut van een kluisje hadden ontdekt.
In de verte zag ik de donkere krullen van mijn vriendin. Ze keek snel om haar zoekend naar een persoon. Ik zwaaide nog naar haar, maar ze zag me niet.
Ze deed haar kluisje dicht en liep de andere richting op. Damn, was ik onzichtbaar of zo? Ik liep achter haar na en zei om de seconde sorry tegen ieder moment dat ik tegen aanliep.
Ik was zelf niet lang namelijk 1 meter 56 en een halve centimeter. De meesten zouden het minuscuul noemen, maar toch leer je er mee te leven.
Ik tikte haar op de schouder. Ze keek om en gaf me een vermoeide glimlach. 'Ik ben op.' zuchtte ze overdreven. Ze stopte de haar laatste boeken in haar kluisje.
'Ik ben gewoon blij dat het weekend is begonnen.'
'Oh ja, het is vrijdag!' Zei ze net iets te luid, al haar energie was teruggekeerd. Haar glimlach werd groter en groter voor een moment dat ik dat ik voor de grootste vijand van Batman stond.
Ze gooide haar rugzak weer over haar schouder en greep vervolgens de mijne vast. 'We gaan echt dood vandaag.'
'Little did they know...' zei ik met mijn beste vertel stem. Onze gezichten waren zo serieus als het maar kon voordat we begonnen te brullen van het lachen.
Ergens hoorde ik zelfs een knor.
'Laten we gaan.' zei ik lachend.
'Kunnen we nog even wachten, ik voel mijn wasbordje al komen!' Ondertussen waren de gangen al half leeg geworden. Sommigen stonden nog bij hun kluisjes te praten en een koppel was bezig elkaars gezicht uit te eten.
Voordat ik daar op in kon gaan stootte er iemand nog tegen me aan. 'Jezus christus man.' mompelde ik tegen mezelf.
'Dichtbij, maar niet helemaal.'
JE LEEST
Hou van me
Roman pour Adolescents'Hou van me.' smeekte hij. Zij was nieuw op school en hij was de bad boy. Zo beginnen de meeste verhalen toch? Het nieuwe meisje en de bad boy en eventueel ook nog een derde karakter, een aardige jongen met blonde lokken. Maar uiteindelijk gaat ze t...
