THE HEARTLESS (completed)

CHAPTER:12

~*~

I woke up when I felt a soft hand caressing my hair.

"Good morning babe"

I smiled when I saw her smile. Nakakagaan ng pakiramdam ang malaanghel nyang ngiti.

"Goodmorning" I hugged her waist and give her a peck on her lips.

"Haha Ang aga ah!"

I chuckled.

"Hmmm punishment mo yun ginising mo ko e"

"Geeez let's go na oh wait Bukas nga palang hapon uuwi na tayo nuh?"

"Hmm why?"

"Wala naman mamimiss ko lang to. Yung I'll eat breakfast lunch and dinner with you and then I'll sleep beside you and I will wake up in the morning na mukha mo nakikita ko. Pagbalik natin back to zero. Classmate kita pero di na kita makakasabay sa umagahan and so on"

"Don't worry sabay nalang tayo ng break time and lunch kung gusto mo every saturday palagi tayong lumabas"

"Hmmm great idea sige game ako."

"So ano tara na? Magready ka na sa labas nalang ulit tayo kakain"

Tumango sya at lumabas na ng room ko. Napawi ang ngiti ko ng lumabas sya.

Hindi ka dapat magpadala sa kasweetan nya rhaze. Hindi mo pa sya lubusang kilala.

Pagkatapos kong maligo ay lumabas narin ako naabutan ko naman syang nakaupo sa couch at nagigitara.

"That was awesome!!" Nasabi ko nang matapos syang magtugtog.

"Thanks"

"Mahilig ka pala sa music?"

"I love music" she simply said habang sinasalay ang gitara nya.

"Tara na?" I nodded at sumunod sa kanya.

Pagkarating sa parking lot ay sumakay na sya sa kotse at ako naman ay nagmaneho na papunta sa restaurant Nya para magbreakfast.

"Babe"

"Hmm??"

"Pwede bang---"

"Pwede bang,?---"

"Pwede bang samahan mo ko mamaya before tayo matulog?"

"Where?"

"Somewhere na tahimik."

"Ok"

I smiled. Unti nalang. Konting konti nalang.

"Hey! Bilisan nyo nga ang pagseserve binabayaran kayo dito hindi para magsayang ng oras. Mahalaga ang oras ng mga costumer kaya di dito kailangan ng kukupad kupad naiintindihan mo ba?!ang pakikipagchit chat ay di ginagawa sa oras ng trabaho!!!"

"Y-yes ms. Cya pasensya na po"

"Tsk! Go Back to your work!!! "

Nagmadali naman umalis yung isang empleyado sa harap namin.

"Hey ang sungit mo nanaman"

"Tsk panong hindi! Binabayaran sila dito kaya dapat ayusin nila ang trabaho nila!maraming mas deserving at nangangailangan ng trabaho!kaya hindi nya dapat sayangin ang chance nya na makapagtrabaho"

She madly said.

"Masyado kang perfectionist"

"No I'm not"

"Yes you are, gusto mo lagi maayos, malinis maganda. Ayaw mo sa mga negative side ayaw mo sa mga imperfections, gusto mo puro positive"

"I am not perfectionist sadyang sawa na ako sa pagtanggap ng paulit ulit na pagkakamali,kung hindi mo pupunain ang
kamalian nila sa tingin mo mababago nila iyon, no. Kaya as their boss I have the right to judge their performance. They have to learned from their mistakes. Hindi yung nagkakamali na sila itotolerate ko pa. Hindi nakikita ng mga tao ang nais kong iparating by correcting the attitude of my employers. Mas pinapansin kasi nila yung way ko ng pagtatama ng mali nila. Hindi nila narerealize na ang ginagawa ko ay para sa kanila din. That's why I hate judgemental people. " she said looking at her phone.

"Should I say sorry?"

"It depends....." tumingin sya directly through my eyes.

"On your conscience"

"If..... there's an if you have a conscience kung wala. It's okay I won't mind"

"Sorry"

"It's okay" she flatly answered.

Hindi pa nga talaga kita kilala..... zymin.

~*~