In Love With A Super Nerd -- Peter Parker (compleet)

Diep Van Binnen

Niet veel later gaat de bel. Tijd voor pauze. "Hey guys." Zegt Michelle plots. Peter, Ned en Sam springen op van de schrik. "MICHELLE!" Roepen Ned en Peter tegelijk. "Hey, MJ. Volgende keer als je iemand laat schrikken.. Doe dat dan niet bij mij." Zegt Sam. Michelle knikt lachend. "Prima." Antwoord ze. "Goed. Laten we even genieten van onze pauze." Stelt Sam voor. De anderen knikken instemmend. Met z'n allen lopen ze richting de kantine. "Zeg," Begint Peter als ze aan tafel zitten. "Hoe kom je eigenlijk aan die blauwe plek op je gezicht?" Vraagt hij dan. Sam haar ogen worden groot. "Oh, gewoon gestoten." Liegt Sam dan. Michelle en Ned knikken, alleen Peter reageert er niet helemaal op. Hij heeft zo'n gevoel dat het niet helemaal klopt. Sam zit met haar hoofd naar beneden te spelen met haar eten, en dat zegt voor Peter al genoeg.

---------------------------

"Sam, wacht even." Zegt Peter, terwijl hij zijn hand op haar schouder legt. Even gaat er bij Sam een rilling door haar hele lijf. Ze neemt diep adem en draait zich om. "Wat is er, Peter? Ik moet opschieten, ik mag niet te laat komen." Zegt ze. School is al voorbij en peter heeft zich ingehouden, tot nu. Nu wilt hij de waarheid weten. "Oké, geen probleem. Ik loop een stukje met je mee." Zegt Peter, terwijl hij al begint te lopen. "Peter, wat kan zo belangrijk zijn dat je wil zeggen, dat je met me mee loopt naar huis?" Vraagt Sam met een opgetrokken wenkbrauw. "Jij." Antwoord Peter. Sam voelt de vlinders al opkomen springen in haar buik.

"Ik bedoel, je bent mijn beste vriendin. Als 1 van m'n vrienden zich rot voelen, voel ik me ook rot." Legt Peter dan uit. Beste vriendin. Daar gaan de vlinders. Zo snel als ze kwamen, gingen ze ook weer weg. "Ik voel me niet rot." Antwoord Sam tijdens het lopen. "Oh nee? Sam je komt elke keer met een nieuwe blauwe plek op school. Dit kan geen toeval zijn." Vind Peter. "Waar heb je het over? Ik heb me gewoon gestoten! Dat kan gebeuren!" Roept Sam luidt. "Dan stoot je jezelf wel elke dag!" Roept Peter terug. "Ik ben gewoon klunzig!" Roept Sam weer. "Sam, je weet dat je mij toch alles kunt vertellen?" Vraagt Peter dan rustig.

Sam zucht. "Dat weet ik en dat doe ik ook." Legt ze uit. "Maar nu heb ik gewoon echt niets te zeggen. Geloof me alsjeblieft. Vertrouw me. Er is niets aan de hand." Legt Sam uit. "En daarbij? Wie zou mij dan moeten slaan, hé? Want dat is toch wat je dacht? Zou mijn eigen vader dat gedaan moeten hebben of zo? Kom op, Peter. Je kent hem toch?" Vraagt Sam dan. Peter knikt. Daar heeft ze gelijk in. Sam woont alleen met haar vader. Haar vader is zo'n aardige man. Samen met zijn vrouw. Sams ouders waren echt perfect samen. Maar dan schiet Peter ten binnen dat hij haar vader niet meer gezien heeft na haar moeders overlijden. Daarbij zijn de blauwe plekken ook pas vlak na haar moeders overlijden gekomen. "Daar heb je wel gelijk in, maar sinds je ma's overlijden heb ik hem niet meer gezien.." Zegt Peter voorzichtig. "Wat wil je daar mee zeggen?" Vraagt Sam. Peter is stil. "Nou!?" Roept Sam kwaad. "Dat mijn bloedeigen vader mij slaat of zo? Ach doe toch eens normaal!" Roept Sam kwaad.

Sam loopt sneller door, met tranen in haar ogen. Niet om wat Peter zei, maar omdat hij gelijk heeft. Haar vader was haar trots. Sinds dat haar moeder overleden is, is hij begonnen met drinken. Alcoholist. Dat is wat hij nu is. Sam kan niets goed meer voor hem doen. Elke dag is het raak. Toch wilt ze hem niet aangeven. Diep van binnen weet ze gewoon dat haar vader er nog steeds is. Dat die lieve man er nog steeds in zit. Het heeft gewoon tijd nodig, dat is alles.

"Sam! Sam, wacht nou!" Roept Peter, die achter Sam aan gaat. "Het spijt me. Je hebt gelijk, oké? Maar weet gewoon dat ik er altijd voor je zal zijn als er iets is, oké?" Zegt Peter dan. Sam neemt diep adem, om haar tranen te verbergen. Dan knikt ze. "Oké, dat weet ik Peter. Echt." Zegt ze. Peter houdt haar vast aan haar arm, zodat ze stopt met lopen. Dan houdt hij haar vast in een knuffel. "Ik ben er. Altijd." Zegt hij. Sam knikt en slaat ook haar armen om hem heen. Dan neemt ze diep adem en maakt zichzelf los van Peter. "Ik moet echt naar huis." Zegt Sam dan. Peter knikt.

"Geen probleem, Samantha. Ik breng je netjes naar huis." Zegt peter dan. Sam rolt met haar ogen. "Noem me alsjeblieft geen Samantha." Zegt ze, terwijl ze gaat lopen. "Maar dat is je naam." Verdedigt Peter zichzelf. "Dus? Iedereen noemt me Sam, dat hebben ze altijd al gedaan!" Roept Sam dan. "Dus daar houden we het ook bij. Samantha is zo meisjes achtig." Vind Sam. "Maar je bent ook een meisje." Valt Peter op. "Echt waar joh? Wat goed gezien!" Roept Sam lachend. "Kijk, daar deed ik het voor!" Roept Peter dan met een lach. "Wat?" Vraagt Sam, nog steeds met een lach. "Je lach. Ik wou je lach zien." Antwoord Peter. Sam kijkt verlegen de andere kant op. Peter is ook echt de enige die haar blij kan maken als dat nodig is. Hij is ook de enige die haar kan laten blozen en daar heeft ze een hekel aan.

"Het is al goed." Zegt Sam dan. "Ik ben weer thuis, dus ik zie je later wel weer, goed?" Vraagt Sam dan. Peter knikt. "Dat is goed. We zien elkaar trouwens sowieso morgen, op school." Zegt Peter. Sam knikt. "Was het maar weekend." Zegt ze dan. "Tot morgen." Zegt Sam dan, terwijl ze omdraait en richting haar huis loopt. "Tot morgen!" Zegt Peter nog snel. Dan draait hij zich om met een glimlach op z'n gezicht en loopt richting zijn eigen huis. Hij is zo dol op haar. "Ik ben thuis." Zegt Sam. "WAT MOET JIJ MET DIE JONGEN?" Roept haar vader dan. "Pap, dat is Peter. Peter Parker, weet je nog wel?" Vraagt Sam dan. "IK WEET HEUS WEL WIE DAT IS! MAAR JE BLIJFT UIT ZIJN BUURT! Ik heb geen zin in gezeik." Zegt, of nou, schreeuwt hij. "U krijg geen gezeik." Zegt Sam dan. "SPREEK JIJ MIJ NU TEGEN!?"