Η επόμενη μέρα ήταν κάπως πιο ευχάριστη. Ίσως φταίει το γεγονός πως είχε έρθει ξαφνικά η παιδική μου φίλη να με επισκεφθεί, μιας και σπούδαζε σε άλλο πανεπιστήμιο, αρκετά μακριά από την πόλη μου. Είχα να την δω πάνω από δύο μήνες, μπορεί και περισσότερο. Μου είχε λείψει πραγματικά.
Μόλις με είδε, άρχισε να τσιρίζει και να χοροπηδάει σαν παιδάκι που μόλις του έκαναν δώρο ενα κουτάβι. Έτρεξε και έπεσε πάνω μου, σφίγγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. Ήταν η μοναδική κοπέλα που δεν με ενοχλούσε αυτή η παιδιάστικη συμπεριφορά της, ίσα ίσα μου έβγαζε κι εμένα τον παιδικό μου εαυτό.
"Ποτέ ήρθες τρελή; Δεν ξέρεις πόσο καλύτερη έγινε η μέρα μου τώρα." της είπα και της έδωσα ενα φιλί στο κεφάλι.
"Από χθες είμαι εδώ αλλά δεν σου είπα τίποτα για να δω αυτή την υπέροχη μούρη να παγώνει από έκπληξη. Τα κατάφερα φυσικά!" μου απάντησε χωρίς να με αφήσει.
Μας κοιτούσαν όλοι, αλλά δεν με ένοιαζε.
"Πως ήξερες πως θα ερχόμουν σήμερα στη σχολή; Ήμουν έτοιμος να ακυρώσω τα πάντα και να κάτσω σπίτι." τη ρώτησα, οδηγώντας την προς το κυλικείο.
"Δεν το ήξερα είναι η αλήθεια. Απλά έπαιξα με την τύχη. Για την ακρίβεια," είπε και έκανε παύση. Την κοίταξα με απορία. "Ήρθα για ένα παιδί που γνώρισα πριν δύο μήνες που είχα έρθει ξανά εδώ. Μιλούσαμε συχνά και τον ρώτησα αν θα ήταν σήμερα στο πανεπιστήμιο. Δεν σου είπα τίποτα γιατί ξέρω πόσο προστατευτικός είσαι μαζί μου και φοβόμουν πως θα τον είχες συνέχεια υπό παρακολούθηση, μιας και είστε στην ιδια σχολή." ολοκλήρωσε και έσκυψε το κεφάλι της.
Ασυναίσθητα, γέλασα και της έτριψα το κεφάλι.
"Ρε χαζή με φοβάσαι; Για πες μου για αυτόν. Ποιος είναι να ξέρω να τον κανονίσω." της είπα με υποκριτική σοβαρότητα.
Μου έδωσε μια αγκωνιά στο πλευρό και γέλασε.
Πήραμε καφέ από το κυλικείο και αποφασίσαμε να πάμε στο εμπορικό για φαγητό. Τη στιγμή που στρίψαμε στη γωνία της σχολής, το σημείο συνάντησης της Μάντισον με τον φίλο της, έπεσε πάνω μου ένα παιδί. Φυσικά και ήταν ο ίδιος με την προηγούμενη μέρα.
"Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό." είπα και τον κοίταξα αγανακτισμένος.
"Τζέισον ηρέμησε. Αυτός είναι το παιδί που σου είπα, ο Κάιλ." είπε η Μάντισον και χαμογέλασε αμήχανα.
"Πλάκα μου κάνεις." είπα τελείως αυθόρμητα έκπληκτος.
"Τί συμβαίνει;" ρώτησε η Μάντισον απορημένη, έτοιμη να θυμώσει, κοιτώντας πότε εμένα πότε τον Κάιλ.
Γελάσαμε και την καθησυχάσαμε, λέγοντας της το χθεσινό περιστατικό.
"Είναι μοιραίο. Συνδέομαι και με τους δύο και η μοίρα σας έφερε κοντά, έστω και με αυτόν τον τρόπο." είπε η Μάντι απόλυτα σοβαρή.
Την κοιτάξαμε, κοιταχτήκαμε με τον Κάιλ και σκάσαμε στα γέλια.
"Δεν ξαναλέω τίποτα!" μας είπε θιγμένη και προχώρησε πιο μπροστά.
Γύρισα στον Κάιλ και ήθελα να τον ρωτήσω πως γνώρισε την Μάντισον και τι σκοπούς είχε, αλλά συγκρατήθηκα.
"Συγγνώμη..." είπαμε και οι δύο ταυτόχρονα. Γελάσαμε ξανά, κάπως αμήχανα.
"Συγγνώμη που σε έβρισα χθες. Είχα αρκετά νεύρα και δεν βοήθησες κι εσύ." του είπα, προσπαθώντας να αστειευτώ.
"Εγώ συγγνώμη. Γενικά είμαι αφηρημένος και δεν κοιτάω γύρω μου όταν περπατάω." είπε εκείνος, ξύνοντας το πίσω μέρος του κεφαλιού του.
"Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν τα πάω καλά με αυτά οπότε ας το αφήσουμε εδώ. Δεν κρατάω κακία." του είπα. Περπατούσαμε δίπλα δίπλα σιωπηλοί για μερικά δευτερόλεπτα. Η Μάντισον είχε απορροφηθεί από βιτρίνες μαγαζιών. "Εμένα άλλο με ενδιαφέρει τώρα. Πώς προέκυψαν τα πράγματα με τη Μάντισον;" τον ρώτησα, ανάβοντας ένα τσιγάρο.
