Όταν είπα στη Μάντισον πως θα βρισκόμουν με τον Κάιλ, άρχισε να τσιρίζει από χαρά στο τηλέφωνο.
"Γιατί τσιρίζεις έτσι; Δεν θα βγω να τον πιάσω γκόμενο, ήμαρτον." της είπα ενοχλημένος.
"Χάρηκα γιατί εγώ σας ζήτησα να κάνετε παρέα και γιατί είναι κάπως μοναχικό παιδί. Θέλω να κάνει παρέα με κάποιον που εμπιστεύομαι." μου απάντησε προσπαθώντας να φανεί θλιμμένη. "Επίσης εσύ δεν μπορείς να ρίξεις ούτε θηλυκή γάτα, θα ρίξεις τον Κάιλ; Γιατί κατά βάθος πιστεύω φοβάσαι την δέσμευση. Μένεις μόνο στα βασικά. Ακόμα δεν θα ξεχάσω πως φιλούσες εκείνη την κοπέλα στο πάρτι του Άντι. Την πήρες τηλέφωνο την καημένη την επόμενη μέρα ή την ξέχασες τελείως;" μου πέταξε με μια δόση ειρωνείας.
Αναστέναξα αλλά μέσα μου ένιωσα ικανοποίηση. Ήθελα να είναι ευτυχισμένη η Μάντι και ένιωθα τεράστια ευγνωμοσύνη που με εμπιστευόταν.
"Με υποτιμάς πολύ. Ακόμα δεν βρέθηκε το σωστό άτομο αλλά δεν θα αργήσει, το νιώθω." της απάντησα, χωρίς να ξέρω πραγματικά τι εννοούσα. Ίσως επειδή κατά βάθος πίστευα σε κάτι που δεν ταίριαζε στην όλη κατάσταση.
Μιλήσαμε στο τηλέφωνο για περίπου μισή ώρα και σχεδόν μου το έκλεισε στα μούτρα όταν κατάλαβε πως θα αργούσε στο ραντεβού της με μια φίλη της. Σε μία ώρα εξάλλου είχα κι εγώ ραντεβού με τον Κάιλ. Κοίταξα το κινητό να δω μήπως είχε στείλει μήνυμα, αλλά τίποτα. Έπιασα το κινητό μου και άνοιξα τη συνομιλία του Κάιλ. Σκέφτηκα να του στείλω εγώ μήνυμα να τον ρωτήσω αν ίσχυε και να μην ξεχαστεί, τελευταία στιγμή όμως το μετάνιωσα καθώς μου φάνηκε τελείως σαχλό και ανούσιο. Το είχαμε κανονίσει ήδη απο την προηγούμενη μέρα και αν συνέβαινε κάτι στον έναν από τους δυο μας, θα στέλναμε.
Πέταξα το κινητό στο κρεβάτι και πήγα να ετοιμαστώ. Κοιτούσα σαν υπνωτισμένος την ανοιχτή ντουλάπα για αρκετή ώρα, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι είχα ιδρώσει από το άγχος. Γαμώτο, τι ήταν αυτό που με έπιανε τώρα τελευταία; Ντύθηκα όσο πιο απλά μπορούσα, έβαλα τις σημειώσεις και ότι άλλο πίστευα πως θα φαινόταν χρήσιμο για την εργασία στην τσάντα και έφυγα.
Έφτασα νωρίτερα από ότι έπρεπε και κατάλαβα το λάθος μου. Για να σκοτώσω την ώρα μου, πήγα αγόρασα ένα κουτάκι χυμό και περπατούσα πάνω κάτω, δαγκώνοντας το καλαμάκι. Μήπως τώρα ήταν καλή στιγμή να του στείλω πως είχα φτάσει; Δεν ήθελα όμως να τον αγχώσω. Θα περίμενα πέντε λεπτά ακόμα και ύστερα θα έστελνα.
Δεν χρειάστηκε στην τελική. Εμφανίστηκε λιγα λεπτά αργότερα, αναψοκοκκινισμένος σα να έτρεχε. Ξαφνιάστηκε όταν με είδε να στέκομαι με το, διαλυμένο πλέον, καλαμάκι στο στόμα.
"Εδώ είσαι; Και νόμιζα πως εγώ ήμουν αυτός που έφτασε πιο νωρίς. Πόση ώρα περιμένεις εδώ;" με ρώτησε.
"Δεν έχει πολλή ώρα που έφτασα. Πριν τρία λεπτά περίπου." του είπα, κι ας ήταν ψέμα. Περίμενα τουλάχιστον δέκα λεπτά από δική μου βλακεία και εξαιτίας του άγχους μου. "Πάμε;" τον ρώτησα και έκανα ένα βήμα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Έτρεξε δίπλα μου και με παιδικό ενθουσιασμό απάντησε ναι.
