Μου έστειλε το πρώτο μήνυμα ένα απόγευμα που έγραφα μια εργασία για το πιο δύσκολο μάθημα της σχολής μου. Το κινητό μου έτριξε και τινάχτηκα απότομα. Υπέθεσα πως ήταν η Μάντισον που θα μονολογούσε για το τι θα φορούσε την επόμενη μέρα, καθώς είχε κανονίσει με τον Κάιλ να πάνε σινεμά. Το άφησα και αποφάσισα να απαντήσω αργότερα. Όταν έτριξε για δεύτερη φορά, το άνοιξα από περιέργεια να δω ποιος ήταν. Ξαφνιάστηκα όταν είδα το όνομά του στην οθόνη μου.
"Καλησπέρα Τζέισον. Σόρυ αν ενοχλώ αλλά θα μπορούσες να μου πεις που μπορώ να βρω πληροφορίες για μια εργασία που έχω γιατί το βιβλίο δεν με βοηθάει αρκετά. Σκέφτηκα εσένα μιας και είσαι μεγαλύτερο έτος από μένα και έχουμε και την ευλογία της Μάντισον να κάνουμε παρέα. Θα σου ήμουν ευγνώμων αν με βοηθούσες. Αυτά. Εμ, γεια"
Το μήνυμα του με έκανε να χαμογελάσω, ειδικά με το ειρωνικό σχόλιο για τη Μάντι. Είχε θάρρος αυτό το παιδί και φάνηκε πως ένιωθε άνετα μαζί μου. Με χαροποίησε κάπως αυτό γιατί ανησυχούσα πως τον είχα τρομάξει λίγο. Δεν ξέρω και τι ακριβώς του έχει πει η Μάντισον για μένα.
"Γεια σου Κάιλ. Δεν ενοχλείς μην σκας για αυτό. Στείλε μου το θέμα της εργασίας σου και θα σε βοηθήσω. Ό,τι άλλο χρειαστείς μην φοβηθείς να ρωτήσεις."
Του απάντησα και άφησα το κινητό. Για κάποιο περίεργο λόγο τα χέρια μου είχαν ιδρώσει και άρχισα να ζεσταίνομαι. Γαμώτο τι με έπιασε ξαφνικά;
Πήγα στην κουζίνα να πιω νερό. Μήπως ήμουν πολύ τυπικός μαζί του; Ίσως έπρεπε να είχα πει κάτι και για το σχόλιο για την Μάντι. Γαμώ, τώρα μπορεί να ένιωθε άσχημα που το ανέφερε. Έπρεπε να είχα πει κι εγώ κάτι αστείο, να διέλυα τον πάγο. Τι καθόμουν και σκεφτόμουν, ποιον πάγο; Δεν είναι ότι μιλούσα με το κορίτσι που μ'άρεσε. Μιλούσα με το αγόρι που θέλει η κολλητή μου και φίλο... Δεν ήμασταν φίλοι, δεν τον ήξερα σχεδόν καθόλου. Ήθελα όμως να γνωριστούμε, πρώτα για χάρη της Μάντισον και ύστερα γιατί φαίνεται καλό παιδί.
Συνειδητοποίησα πως σκεφτόμουν σαν ερωτοχτυπημένη γκόμενα και έτριψα δυνατά το πρόσωπό μου.
"Σύνελθε!" είπα στον εαυτό μου.
Επέστρεψα στο δωμάτιο να συνεχίσω την εργασία. Είχε απαντήσει. Ήλπιζα και περίμενα να απαντήσει. Τα χέρια μου ίδρωσαν ξανά. Με ευχαριστούσε για την βοήθεια και έστειλε το θέμα της εργασίας του, όπως του είχα πει. Γαμώτο, ήταν άβολη αυτή η τυπική συζήτηση, γιατί ήμασταν έτσι; Τί έπρεπε να του απαντήσω; Είχα πράγματι αρκετές πληροφορίες για την εργασία του, η οποία ήταν εύκολη, θα μπορούσε να είχε βρει μόνος του όσα χρειαζόταν. Γιατί έστειλε σε εμένα;
Τότε μου ήρθε. Ήμουν σίγουρος πως όλο αυτό ήταν δουλειά της Μάντισον, ώστε να έρθουμε πιο κοντά και να γίνουμε "φίλοι". Αυτό το κορίτσι όταν θέλει κάτι, το πετυχαίνει με τον πιο ύπουλο τρόπο. Γέλασα με τον εαυτό μου και την όλη κατάσταση.
"Αν θες μπορούμε να βρεθούμε στη βιβλιοθήκη της σχολής να σου φέρω τις σημειώσεις που έχω και να σε βοηθήσω. Από κοντά είναι καλύτερα, θα μπορέσω να λύσω πιο εύκολα τις απορίες σου." του απάντησα.
Αγνόησα το γεγονός πως είχα ιδρώσει ξανά και περίμενα, πιο ήρεμα αυτή τη φορά, την απάντηση του.
Στην τελική δεν υπήρχε τίποτα κακό στο να κάνουμε παρέα. Σκεφτόμουν πως ήμασταν στην ίδια σχολή και δεν τον είχα δει ή δεν τον θυμόμουν καθόλου. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να σκέφτονταν οι άλλοι για μένα και χωρίς να το θέλω, αγχώθηκα. Ήμουν αλήθεια απόμακρος με τους ξένους όπως έλεγε η Μάντι; Πότε δεν πρόσεξα τον εαυτό μου και πως συμπεριφερόμουν στους άλλους.
Τις σκέψεις μου διέκοψε το τρίξιμο του κινητού. Την Τρίτη είχαμε ραντεβού στη βιβλιοθήκη.
