Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Biz seninle sevgili falan değiliz Çağla, tamam mı!' Deniz'in ani çıkışı beni şaşırtırken Çağla korkudan yerinde sıçradı. 'Yani bence olabiliriz bende sende sporcuyuz, bence çok iyi bir çift oluruz!' Deniz derin bir nefes aldı, Çağla'ya cevap verme gereği duymadan okula ilerledi. Ben mi? Bahçenin ortasında Çağla'nın bakışlarına maruz kalıyordum.
'Sen, kimsin turuncu?' Bugün ne güzel böyle! Biri saçıma bakar turuncu der, biri ismime bakar kırmızı der! Yeter artık yeter! 'Bir konuşmana dikkat et, iki yeni öğrenciyim' Çağla vereceği cevabı düşündü 'İsmini mi biliyorum da öyle hitap edeyim?' soğukça gülümsedim, 'Sormayı deneyebilirdin mesela.'
Cevap vermesini beklemeden, artık alışmıştı, okuldan içeri girdim. Sınıfa ilerlerken elinde gitarla koşuşturan çocuğun dosyasından kağıtları düştü ama, o kadar telaşlı gidiyordu ki hiç farkında değildi. Eğilip yerden aldığımda çoktan uzaklaşmaya başlamıştı . Ona yetişmeye çalışırken bir sınıfa girdi. Tahminimce müzik kulübü falandı. Gözümün önüne eski bir an geldi.
Geçmiş...
Korkak adımlarımla kulübüme ilerliyordum. İçimde garip bir ürperti geziniyordu usulca. Bugün ilk defa kalabalık bir insan topluluğunun önünde şarkı söyleyecektim. Mete beni zorla müzik kulübüne yazdırmıştı. İki kulüp birden zor olacaktı. Voleybol takımını çalıştıran Serkan Hoca benim devam etmemi istemişti. Bu yüzden kulüp saatlerinde ikisine sırayla gidiyordum. Bulut ise spor kulübündeydi. Sibel takıma seçilemeyip dil anlatım kulübüne girmişti.
Sınıftan içeri ilk girişim. Gözlerim etrafta Mete'yi bulma ümidiyle dolanıyordu. Buldum, zaman geçti hoca beni kulübe kabul etti ve bu mutlu haberi ilk Bulut'la paylaşmak için spor salonuna koştum...
Sınıf tahminlerimdeki gibi müzik sınıfıydı. Kapıdan içeri girdiğimde etrafta kağıtlarını düşüren çocuğu aradım. Ama bir saniye! Bu, ben bu çocuğu tanıyorum ki! Barış! İkiziyle beraber İzmir'e tatile gelmişlerdi. Onlarla yollarını kaybettiklerinde tanımıştım. İkizinin adı da Rana'ydı. O günden sonra uzun bir süre konuşmuştuk fakat İstanbul'a apar topar geldiğimiz için hiç haberleri yoktu.
Barış ve yanındaki Rana kafalarını kapının sesiyle benim olduğum yöne çevirdiler. Yavaş ve istemsizce ağızları aralandı.
'Karmen?' Rana sorarcasına konuştuğunda gülümseyerek cevap verdim 'Rana!'
Barış ve Rana beni sıkıca sardığında mutlu olduğumu hissettim. Mutluydum, azda olsa yabancılık çekmeyecektim.
'Şimdi bir dakika. Sen İstanbul'a mı taşındın?'
'Evet, babamın işi ve bazı olaylar etkili oldu.'
'Bir gün bazı olayları dinlerim, sanırım sizinkilerle ilgili?'
