Yara derin Allah Kerim

...Kaybolan Karanlık...

        Siz hiç hava kararıp herkes evine çekilip ortalığın sessizleştiği anda ve kendinizle başbaşa  kaldığınızda , kendinizi hesaba çektiniz mi ?

Ben içimdekilerin bana çok ağır geldiğini , yorulduğumu , hayata kırıldığımı , hassaslaştığı mı bu saatlerde daha çok farketmeye başlarım.

Acaba diyorum insan büyüdükçe mi dertleri , üzüntüleri , hayalleri artıyor ?
Yoksa insan büyüdükçe mi anlıyor en acı gerçekleri ?

Ne kadar büyüsem de , zaman hep acı vererek imtihana tâbi tutsa da , içimde hep daha güzel şeylerin mutlaka birgün geleceğinin umudunu hiç kaybetmek istemiyorum.

İnsanın  neden mutsuz olduğunu , neden huzursuz olduğunu biliyorum aslında . "Ahiretteki cenneti , dünyada arıyoruz "
   Basitçe yaşamak yerine hep daha fazlasını istiyoruz ve mutsuzluğa imza atıyoruz .

Bazen öyle daralıyor ki insan bu sessiz saatlerde , içi öyle bir kanıyor ki hatta içinin de içi kanıyor ya bazen .
İşte bu saatlerde artık üzerimdeki tüm yükleri bir tarafa bırakıp :
"Sen güçlüsün !
Güçlü görünmek zorundasın !"
Diyenlere inat tamamen gerçek kimliğine bürünmek istiyor insan . Nedir o gerçek kimlik ?
Her zaman güçlü görünmek yoruyor insanı ve güçlü olduğunu hissettiğimiz birileri tarafından dertlerimizin , sıkıntılarımızın dinlenmesi ve kendimizin dahi bilmediği , dile getiremediği duygularımızı anlatıp rahatlamak istiyor bu saatlerde insan .
"Eyyy güçsüzlerin sahibi olan ALLAH'IM !
duy sesimi .Kalbime huzur, gönlüme sûrur ve bugünümü , yarınımı  cennete hazır eyle !" diye haykırmak geliyor içimden .
İşte gece dertler ve hiç bitmeyen umutlar tüm bu duygularımı önce Rabbim ile  sonra da siz okuyucularımla paylaşmak ve rahatlamak amacıyla satırlarıma Bismillah derken bu duânın sahibine sığınarak  yeni günlere adım atmak , karanlık geceler kaybolurken aydınlık sabaha ulaşmak  ümidi ile ...🌔😊