Şey gibi ya! Şey herşeydir değil mi? Şey herkese çok şey anlatır. Şey bir mimiktir, ordan anlarız. Çok mimiği vardı onun da ama o şey kullanmazdı. Şey kaybedenlerin üç harfi. Şey, biz kaybeden tarafız... Biz sevda durağı biliriz, biz bekleyen tarafız... Biz gönüllüyüz, severiz. Biz aşığız, yanarız... Siz kimsiniz? Ben çok yazan, böyle yazıp yazıp silen, ben yüreksiz, ben ürkek, ben korkak, ben gırtlak, ben hep yutulan. Sen kimsin? Sen yüreksin değil mi? Şu güçlü yürek, yüzsüz yürek, kayıpsız, kaya gibi, sarsılmayan, böyle erkek gibi ama adam gibi değil, Aslan gibi.Tanıştık mı? Bence evet. Sonun da tanıştık... Sen benden memnun ben sana mecbur, şey gibi gevelemeyelim bu kez açık, bu kez ulu orta. Susunca da kaybederiz konuşunca da, ölüyken de ölüsündür yaşarkende. Fark saçların senin, senin ellerin. Allahım, hayranım... Bi hayranlık tattım,istemeden ama ulu orta böyle çırılçıplak, yeni şarap gibi yıllanmadan, şimdi yıllar oldu tabi.Biz eskidik şarap gibi. Sen rakı gibi duru, hiç içemedim seni. Ben kırmızı, kan gibi. Sana kırmızı yakışıyordu, aldandım... Affet. Belki birgün içerim rakı kirletmeden susuz böyle en sekinden. En son ben kalkarım belki o masadan. Herkes kaybettiği kadar içer en son sen kalkarsın belki, belki ben...
