Ik neen rustig een hap van mijn broodje en kijk naar Adam.
"Adam, kan je stoppen met het spelen met het eten en als een normaal mens eten." Mijn moeder kijk Adem geergerd aan. Ze haat het als mensen dingen gebruiken waar ze niet voor bedoelt zijn.
Adam gaat gewoon door met het spelen met zijn eten. "Adam," zegt mijn moeder waarschuwend. Hij kijkt even op, maar gaat gewoon door. Ik knijp mijn ogen samen.
Er is iets mis met hem. Normaal is hij de vreetzak van het gezin en heeft Adam het eten al naar binnen gesmokkeld voor iedereen aan tafel is.
"Mam, kan je een kopje thee brengen?" vraag ik. "Je kan dat toch wel zelf?" "Uhm, weetje nog-" "Laat maar, ik ga al," onderbreekt ze me snel.
Ze staat op en loopt naar de kleine keuken. Grinnikend denk ik aan de gebeurtenis. Ik zeg je 1 ding. Laat mij nooit, maar dan ook echt nooit alleen met een waterkoker of iets dergelijks.
"Vertel." Ik zet mijn ellebogen op de tafel en kijk Adam recht in de ogen. "Ik moet niks vertellen." Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. "Ja en zeemeerminnen bestaan niet. Nu de waarheid graag."
Adam haalt vermoeid zijn handen over zijn gezicht. "Het is onzin," zegt hij zuchtend. "Onzin bestaat niet." Hij krabt ongemakkelijk aan zijn achterhoofd.
"Je weet toch dat ik ervan droom Cookie monster te ontmoeten." Ik sla mijn ogen neer en bijt op mijn lip om niet te lachen. Langzaam kijk ik Adam weer aan. Als ik zijn gezicht zie kuch ik en ga weer recht zitten. "Ga door," zeg ik alsof ik hem niet net wou uitlachen.
Hij geeft me nog een dodelijke blik en gaat door. "Ik weet niet meer, het zal vast nooi-" "Wacht, je gaat me toch niet vertellen dat je het opgeeft." Ik kijk Adam doordringend aan, terwijl hij mijn blik juist probeert te ontwijken.
"Maar het zal nie-" "Als je die zin afmaakt maak ik jou af," zeg ik waarschuwend.
"Je moet nooit je dromen opgeven, ook al zie je het even niet meer zitten. Want al onze dromen kunnen uitkomen, als wij het lef hebben om ze achter na te gaan, maar dan ook echt al onze dromen. Hoe belachelijk ze ook zijn. Het kan wel zijn dat we lang moet wachten, maar uiteindelijk is het 't allemaal waard." Ik schuif mijn stoel naar achter en sta op. "Denk daar over na Adam. En waag dat ooit nog eens te zeggen." Ik geef Adam nog een waarschuwende blik en loop dan de eetkamer uit.
JE LEEST
Waiting For Superman (Tijdelijk onhold)
Romans''Kom op, gedraag je naar je leeftijd! Geef dat koekje nou!'' roep ik. ''Alsof jij je naar je leeftijd gedraagt. Met je Superman zal ooit komen! En nee, ik geef het je niet!'' ''Dat zal hij ook! En sorry hoor, maar jij bent hier degene die er nog...
