P.O.V.Αφροδίτη
Ένα ανεξέλεγκτο κρύο απλώθηκε στο στήθος μου. Πρώτα η καρδιά μου άρχισε να παγώνει, μετά καρφώθηκε ο πόνος με παγωμένα χέρια στην καρδιά μου και ο πάγος μέσα μου έγινε χίλια κομμάτια που με τρυπούσαν απο μέσα. Ενώ εσωτερικά κατεραια , φώναζα, κυλιώμουν κάτω απο τον πόνο και τα μάτια μου γυάλιζαν, το πρόσωπο μου παρέμεινε ανέκφραστο. Ανταπέδωσα το βλέμμα του Γιώργου χωρίς να κουνήσω ούτε τα βλέφαρα μου."Συγγνώμη αν σε πληγώνω με αυτό αλλά"
"Δεν με πληγώνεις" Είπα γρήγορα και η φωνή μου έσπασε, να ήξερε πόσο με πληγώνει ,έκανε κομμάτια την ψυχή μου. Ολα ήταν τέλεια, γιατί ήθελε να το τελειώσει ετσι? Τι είχα κάνει λάθος? Γιατί δεν μπορούσε να νοιώθει το ίδιο για εμενα όπως εγώ για αυτόν? Και αυτός δεν μ'αγάπησε? Ή μήπως οχι? Ο Γιώργος αναστέναξε βασανισμένος και επανέλαβε "Δεν μπορώ ρε Αφροδίτη, ήμασταν τόσο καιρό κολλητοί, γιατί δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε έτσι?" Κούνησα το κεφάλι μου για να συμφωνήσω ενώ πάλευα με τα δάκρυα. "Εντάξει" Μουρμούρησε τότε ο Γιώργος "Θα μετακομίσω για λίγο καιρό στο διαμέρισμα του Μανώλη, νομίζω οτι πρέπει να τα επεξεργαστώ πρώτα ολα αυτά, είναι εντάξει αυτό για εσένα???" Πάλι ανοιγόκλησα τα μάτια μου γρήγορα για να κρύψω τι γίνεται στ'αλήθεια μέσα μου. ΟΧΙ!!! τίποτα δεν είναι εντάξει, απολύτως τίποτα πλέον δεν ηταν εντάξει, μου διέλησες την γαμημένη καρδιά μου πήρες όλη την ευτυχία, μου έκλεψες την χαρά της ζωής, σε αγαπώ γαμώ την τύχη μου, γιατί δεν θες να το καταλάβεις? και βέβαια δεν είναι εντάξει να την κάνεις και να κρυφτείς στο σπίτι κάποιου άλλου μόνο για να με αποφύγεις, ήταν τόσο λάθος να τα έχεις μαζί μου?θελω να είσαι κοντά μου, δεν είναι εντάξει για εμένα...
