Ξαφνιάστηκα για τον εαυτό μου που κράτησα την μάσκα μου τοσο καλά ενώ αυτήν την στιγμή θέλω απλά να πεθάνω. Εντάξει αυτό ήταν καλό σκέφτηκα και ρίσκαρα ένα βλέμμα στα μάτια του, "θα είναι καλυτερο για εμάς, και όταν φτάσει η στιγμή μπορούμε πάλι να φτιάξουμε οτι καταστρέψαμε, εντάξει?" Χαμογέλασε ελαφρά και εγώ ανάγκασα τον εαυτό μου να το ανταποδόσει κιας ήταν ψεφτηκο, δεν είχε ιδέα πόσο με πονούσαν τα λόγια του, τον αγαπούσα αφάνταστα πολύ και αυτός το είχε ανταποδόσει. "οτι καταστρέψαμε"? τόσο χάλια ήταν δηλαδή να με αγαπάει και τόσο εύκολο να μου κλέψει την καρδιά μόνο για να την ποδοπατήσει αργότερα, έκαιγε, όσο πόνο και να είχα νοιώσει στην ζωή μου μέχρι τώρα, δεν ήταν τίποτα σε σχέση με αυτό που περνούσα αυτήν την στιγμή. "Εντάξει τότε" Είπε ο Γιώργος και μάλλον δεν ήξερε τι να κάνει τώρα. "Πήγαινε" Ψυθίρησα αφού δεν είχα πλέον την δύναμη να μιλήσω κανονικά. Ο Γιώργος είδε μια τελευταία φορά το πρόσωπο μου και κοίταξε διαπεραστηκά τα μάτια μου "Συγγνώμη" Είπε αλλά δεν άλλαζε τίποτα πλέον, γύρισα το βλέμμα μου προς το πλάι και κοίταζα επίμονα το πάτωμα, μετά έκλεισε η πόρτα δίπλα μου και ήξερα οτι ο Γιώργος είχε φύγει, το άτομο που αγαπούσα τόσο με είχε αφήσει μόνη και δεν τον ένοιαζε καθόλου πως ένιωθα εγώ, επιτέλους τα δάκρυα ξέβρασαν απο τα μάτια μου και άρχισα να κλαίω ελεύθερα, γιατί το έκανε αυτό??? Είχε πει οτι μ'αγαπάει...ένα βουγκιτό πέρασε απο τα χείλη μου. Επίμονα πίεζα τα χέρια μου στα αυτιά μου γιατί δεν άντεχα να ακούω κιόλας όλο μου τον πόνο. Ο Γιώργος δεν με ήθελε, δεν ήθελε να είναι κοντά μου πλέον. Καλά!!!Τότε να ζει πάνω χωρίς εμένα, αλλα να μην σκεφτεί ποτέ να γυρίσει και να κάνει λες και δεν έγινε ποτέ τίποτα, γιατί αυτός ήταν ο λόγος που τώρα πέθανα εσωτερικά.
