P.O.V. Αφροδίτη
Σιωπή μας περικύκλωσε πάλι. Δεν μπορούσα να πω τίποτα, το άτομο που αγαπούσα στεκόταν μπροστά μου και έλεγε τις λέξεις που κατά κάποιο τρόπο ευχόμουν πάντα να ακούσω απο το στόμα του αλλά μου προκαλουσαν παραπάνω πόνο απ'οτι χαρά. Αυτή η πρόταση έκανε κομμάτια κάθε προσβολή μου απέναντι του και δεν είχα κάτι να απαντήσω στα λεγόμενα του. Σιγά σιγά η μάσκα που είχα για προστασία άρχισε να καταρέει και ένιωσα τα μάτια μου να βουρκόνουν και ολα μπροστά μου άρχισαν να θολώνουν απο τα δάκρυα και είδα στα μάτια του Γιώργου οτι το εννοούσε. Μόλις ελευθερόθηκε το πρώτο μου δάκρυ...λίγησα ο πόνος, ο θυμός, η απογοήτευση, η χαμένη ελπίδα, ολα άρχισαν να με εγκαταλείπουν μαζί με τα δάκρυα μου. Ο Γιώργος προσπάθησε να χαμογελάσει για να νιώσω καλύτερα, δεν τα κατάφερε και τόσο καλά, αλλα ήξερε τι να κάνει, αργά και προσεκτηκά με πλησίασε και με πήρε αγκαλιά "όλα θα γίνουν καλά, είμαι εδώ για εσένα" Ψυθίρησε και εγώ σμήχτηκα πάνω του λες και η ζωή μου εξαρτάται απο αυτόν, πόσο μου είχε λείψει αυτό, να νοιώθω την αγάπη του να ακούω την φωνή του και να είμαι μαζί του, μου είχε λείψει ως ολόκληρο, ως άτομο, μου είχε λείψει, μου είχε λείψει ο Γιώργος... Ο Γιώργος ο κολλητός μου, ένιωσα πως έβαλε το κεφάλι του πάνω στον ώμο μου και με κρατούσε ενώ εγώ έτρεμε απο το κλάμα, δίπλα απο την καρδιά μου ένοιωσα την δικιά του να χτυπά στο στήθος του και ηρέμησα, αυτό ηταν το συναίσθημα που δεν ήθελα να χάσω ποτέ, να ξέρω οτι κάποιος με καταλαβαίνει, να ξέρω οτι έχω κάποιον κοντά μου που με νοιάζεται και να ξέρω οτι είχα βρεί αυτόν τον κάποιον για πάντα.
••••••••••••••••••••τέλος••••••••••••••••••••••
