Chained Up [ ON - HOLD ]

CHAPTER ONE

"CONGRATULATIONS, JINA. Nakaligtas ka na naman nang isang buhay." Uncle Director greeted me after I entered in his office.

"Thanks, Uncle but it's not just because of me, the patient also cooperated with me." I said then plastered a genuine smile on my face.

I am glad that I saved the patient but I can't do the operation without the cooperation of the patient.

"You are really humble. I wish your parents see this. Magiging proud sayo ang mga 'yon" He said while smiling but it wasn't a happy smile. His smile has full of sadness and grief. He really miss my mom. He is her mom's best friend and cousin.

My parents died in an accident. They died when I was 13.

"Anyways, uncle called you. He said you didn't answer his calls. So, I said maybe you are operating someone."

"Thanks, uncle. Did he say it's urgent?"

I asked while grabbing my phone on my pocket.

"I don't know. Tawagan mo nalang ulit." He said while shrugging.

After I got my phone on my pocket, I checked my phone. It's true, there's a missed called from grandpa.

"Okay, Uncle. I got a go. Tatawagan ko pa si lolo." Paalam ko kay Uncle.

Pagkalabas ko nang office ni uncle. I immediately dialed lolo's number. After three rings he answered my call.

"Hello, lolo. How are you?" Pagkasakot ni lolo ay binati ko kaagad siya.

Then, I heared a sigh from him. Dahil doon ay bigla akong kinabahan. Hindi naman ganito si lolo. Pag tumatawag ako sa kanya ay tawa kaagad ang naririnig ko. I don't want to think of something bad happened but I am worried sick.

"Jina.. Can you.. Can you come here? Lolo has something to say to you." Sabi ni lolo nang malungkot na tono. Pero I also noticed na parang balisa siya. I wanna know why. I wish something not bad happened.

That's why I am going to home, kailangan ko pumunta para malaman 'yon.

"Sure, lolo.."

I immediately but carefully drove my car to lolo's mansion. Nakahiwalay na ako sa kanila dahil medyo malayo ang pinagtratrabahuhan ko dito.

Pagkalabas ko nang aking kotse ay puro bati na ang bungad sakin nang mga kasam-bahay.

"Jina! Anak!" Salubong sa akin ni Nanay Tery, sabay yakap nang sobrang higpit. Si Nanay tery ang mayordoma nitong mansion at isa nagpalaki sa akin, para ko na rin siyang tunay na nanay. Hindi niya ako tinuring na Iba. That's why I love her.

"Nanay, nakita lang tayo nung nakaraang dalawang linggo, namiss mo kaagad ako," Nakalabi kong tugon sa inasta ni Nanay Tery.

"Naku! Ikaw talagang bata ka. O 'siya,kumain ka na ba? halika na, kumain ka muna bago ka pumunta sa opisina nang lolo mo." Pagkatapos non ay sumunod na ako kay Nanay Tery papunta kusina para kumain, di ko rin kasi napansin na mag oo-one na nang tanghali dahil sa operasyon. Di ko rin nakita kung anong oras na.

Ako na ang naghanda nang plato ko, pagkakuha nang mga gagamitin ay sinimulan ko nang kumain. Nakakamiss din ang luto ni Nanay Tery. Masarap pa! Kaya magana akong kumain ngayon.

Dahil doon ay nakalimutan kong may dapat alalahanin, na may dapat akong pangambahan.

Gusto ko na siya malaman dahil hindi ako mapakali ngayon naalala ko. Baka may alam sila Nanay.

"Nay, alam mo ba kung bakit ako pinatawag ni lolo?" Tumigin na man sa akin si Nanay habang umiiling.

"Hindi anak, eh. Pero nung nakaraan may dumating na mga lalaki dito. Hindi naman sila nangulo dito at saka ang pormal ang ayos nila,"

Pagkatapos kong marinig ang mga 'yon ay nagligpit na ako nang pinagkainan ko, kahit kasi may kasambahay dito nagaral parin ako nang gawaing bahay. Even though, Mom and dad passed away. Hindi nagkulang sila lolo nang pagmamahal. Napunan nila ang kulang sa pagkatao ko, sila Nanay at lolo ang tumayong mga magulang ko. I am lucky to have them.

"Nay, akyat na po ako." Paalam ko kay Nanay Terry na tumango sakin pagkaraan.

Habang paakyat ako nang hagdaan maraming pumapasok sa utak ko, kung bakit ganon ang inasta ni lolo, kung sino yung mga lalaking dumating. Dahil don bigla akong nakaramdan nang takot, kaba at pagkabalisa. Sana walang masamang mayari.

Pakatapat ko nang opisina ni lolo dito sa bahay ay hindi muna ako kumatok. Kaba ang nararamdaman ko habang nasatapat ako nang kanyang opisina. Masama ang kutob ko.

Pero hindi ko pwedeng hindi pumasok. Kailangan kong pumasok upang mawala ang kabang nararmdaman ko.

Pagkaraan nang ilang minuto ay nagdesisyon na akong kumatok.

"Come in." Sabi ni lolo, kaya pumasok na ako.

Titig kaagad ni lolo ang bumungad pagkapasok ko nang kanyang opisina na lalong nagpakaba sakin. Napansin ko rin ang kaba at takot sa kanyang mata na lalong nagpakaba sa nararamdaman ko ngayon.

"Lolo, bakit niyo po ako pinatawag?" Kinakabang usal ko.

"Apo, makinig kang mabuti.. gagawin ko 'to para sa inyo. Para sa ikakabuti mo. Patawarin mo ako." Malungkot na pahayag sakin ni lolo, ngunit taka ang pinakita ko sakanya. Hindi ko maindintihan kung bakit siya humihingi nang tawad.

Imbes na sumagot ay nanatiling nakatingin ako sa kanya nang may pagtataka ang sinasalamin nang aking mata. Kaya't pinagpatuloy ni lolo ang kanyang sinasabi,

"Apo, kailangan mong makasal."

A.. ano? Ako? Ikakasal?

"Ka.. kanino po ako ikakasal?"

Tumungin siya sa akin at sa likuran ko. Kung kaya't bumaling ako sa aking likuran. Doon nakita ko ang isang lalaki.

"Sakanya, apo.. Patawarin mo ako.." at malungkot akong tumingin kay lolo na nakatitig sa lalaking 'yon.

***
Hello guys! What do you think? Maayos ba? Lol. I would love to do a dedication but I can't. 'Yung laptop ko kasi nagloloko so, I really can't but I can mention your usernames though.

Sorry for grammatical errors and wrong spellings.

–kehllypant