Ik trok mijn wenkbrauw op, hoger dan ooit tevoren. Wat? Ze wilde dat ik met haar meeging? Is dit niet juist een geweldige kans voor haar om Alec beter te leren kennen? Een romantisch uitje, en dan wilde ze dat ik meeging?
Daarom stelde ik dus ook de volgende vraag;
'Waarom in hemelsnaam?' Vroeg ik met een vreemde blik. Ze lachte even, en haar bleke wangen kleurden lichtelijk roze. Onrustig zat ze een beetje te wiebelen, en ging dan in een andere positie zitten. Door dit alles haalde ik een nieuw record met wenkbrauw-optrekken.
Ze kuchte even, en keek toen met onzekere bruine ogen naar mij. 'Uhm.. Nou ja, als het niet uitwerkt met Alec... Heb ik altijd jou...' Een grote glimlach vulde mijn gezicht. Waarom moest ze daar zo onzeker over doen?
'Jet.' vervolgde ze daarna, en mijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Ik kon het weten, maar mijn ego wilde het niet weten. Ik rolde met mijn ogen, en keek mijn blozende vriendin aan. 'En natuurlijk, ook jij.' Vervolgde ze zichzelf als ze zag dat mijn ego was gekwetst. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar aan, en ik gaf haar 'De Blik'
De Blik was het meest handige ding op aarde. Mensen voelden zich er zo ongemakkelijk door, dat ze de waarheid gingen spreken. Alleen, doe het nooit bij een zakelijke deal. Geloof me, mensen zullen denken dat je gek bent. Het leek alsof je rotte pindakaas op had met beschimmeld brood.
Daarom voelen mensen zich er ongemakkelijk bij; Niemand houdt van rotte pindakaas, of beschimmeld brood. En al helemaal niet samen.
'Oké, oké, voornamelijk om je jet. ' Mompelde Cassie met afschuw, en met een tevreden blik keek ik haar aan. Niet persé tevreden om het antwoord, maar omdat 'De Blik' zijn werk weer goed heeft gedaan.
'Maar, hoe dan ook, wat is je antwoord?' Vroeg Cassie, en ze keek me verwachtingsvol aan. Hmm.. Wat moest ik zeggen? Ze is mijn beste vriendin. Maar, haar vriendje is Alec freaking Blinkon, en we kunnen elkaar niet uitstaan. Ik haatte hem nog steeds door die keer dat hij voor de 'grap' bij een zakelijke meeting me vernederde door een boeket bloemen te geven.. met insecten erbij waar je nog nooit van hebt gehoord , en waarschijnlijk, ook niet van wil horen.
In ieder geval, ik moest denken aan de zaak, en ik wist dat dit een goede kans was om de vijand te bespieden. Niet dat Digorov&Parker ook koffie verkoopt, maar onze vaders kunnen elkaar niet uitstaan, en het is altijd goed om een oogje te houden op je tegenstander.
'Fijn, ik zal mijn afspraken wel annuleren. Maar, ik hoop voor je dat dit een kort uitje is, want anders gaan ik en mijn jet weer vrolijk naar huis. Zonder jou.' Zei ik half dreigend, half als een grap. Cassie knikte snel, en laat dan een grote glimlach zien. 'We gaan naar Costa Rica!' Riep ze als haar vrolijke, gebruikelijke, zelf. Ze omhelsde me in een strakke greep, en toen schoot me er iets te binnen.
Kan pindakaas wel rotten?
--
Met twee grote, witte met roze bestippelde, rolkoffers wachtte Cassie met een vrolijk gezicht op me, terwijl ze 2 Starbucks cups vasthield. Een kleine glimlach liet ik zien, en liep op een rustig tempo met mijn handbagage naar haar toe.
En toen zag ik hem; de enige echte Alec Blinkon. Mijn gezichtsuitdrukking veranderde sneller dan een cheetah die achter zijn prooi aanzat. Een lelijke sneer zat nu op de plek waar eerst de welgemeende kleine glimlach zat. Cassie zag het gebeuren, en trok wanhopig gezicht, terwijl Alec me een geamuseerde blik geeft.
De rotzak.
En om het nog erger te maken, sloeg hij zijn arm over Cassie's schouder, en drukte een kus op haar wang. En het ergste; Cassie genoot van de aandacht. Waarom, van alle jongens op de wereld, moest ze persé op hém verliefd worden? For the love of God, kon ze geen model krijgen dat net was afgestudeerd van Harvard en single is?
Als ik eenmaal bij hun aankwam, zaten ze al in een passionele kus verstrikt. Ik rolde met mijn ogen, wetend dat Alec genoot van wat ik te zien kreeg. Ik liet een luide kuch horen, en Cassie liet verschrikt Alec los. Alec keek op en creeërde een nep-verbijsterd gezicht, en keek naar mij.
'O, excuseer me. Ik, nee, wij zagen je even niet. Hopelijk vond je het niet erg.'
Je wilde niet weten hoé graag ik toen met mijn ogen wilde rollen, een pijnlijke beleding naar hem werpen, en dan overgeven van het schouwspel wat ik had gezien. Maar, helaas, Cassie gaf me een blik van; Beledig hem, en ik zal je bijten. En ik kon niet overgeven op commando, tot mijn grote spijt. Anders kon ik tenminste nog zijn designerschoenen verpesten.
'Komen jullie, anders komen we te laat voor onze vlucht. En dan moet ik wéér een nieuwe vlucht boeken. O, hallo Anastacia.' Een stem achter het walgelijke koppel verbrak de stilte, en nieuwsgierig keek ik op. Een lange man , rond de 45 gok ik, stond daar. Hij had zwarte haren die in een netjes kapsel zaten, lichtelijk gespierd, spierwitte tanden, en in een net pak.
Ik twijfelde niet eens of het Alec's vader was. Ze lijken twee druppels water, alleen is Alec jonger, en wat gespierder. Niet dat gespierder mooier was... Mentaal kuchte ik even.
Alec en Cassie volgden de lange man, terwijl ik zat te twijfelen. Had ik wel de goede keuze gemaakt? Niet dat er nog veel aan te doen was, maar beter nu dan daar pas beslissen... Ach, wat, Cassie had gelijk, ik vroeg Harrow, de piloot van onze jet, wel of hij me op wilt komen halen als het niet goed ging.
Met een stevig tempo haalde ik de anderen in, en ik liep naast Alec's vader. Een ongemakkelijk gevoel kreeg ik erdoor, maar beter dan naast die zwijmelende zwijnen.
'Dus, heb je er zin in?' Vroeg hij met een glimlach, maar ik weet dat hij het meer uit beleefdheid vroeg dan uit nieuwsgierigheid. Niet dat ik het erg vond. Hij is een Blinkon. Ik ben het nu langzamerhand wel gewend. Ik knikte even, terwijl ik met moeite zijn tempo aanhield. Pff.. Waren we zo laat?
Ik hoorde achter me kus geluiden en gefluister, en even was ik zo misselijk ervan dat ik bang was dat ik echt zou gaan kotsen. Gelukkig kon ik me inhouden, het zou er niet bepaald professioneel uitzien als zakenvrouw.
Pff.. Dit wordt een lánge vakantie.
