Ik ga nooit meer met een openbaar vliegtuig.
Harrow gaat maar lekker overuren draaien, mij maakt het niet uit, maar ik ga nooit nooit NOOIT meer in een openbaar vliegtuig.
En ik zal haarfijn uitleggen waarom:
Het begon allemaal al toen we net instapte. Een ranzige geur vulde mijn twee neusgaten, en voor de zoveelste keer had ik een kotsneiging die dag. Met opgetrokken neusvleugels zette ik stappen in het vliegtuig, en met iedere stap werd de geur erger en erger, totdat het me zowat verstikte. De geur was een mengeling van zweet, bedorven voedsel, en verstikkende, mierzoete parfum. Laat me je vertellen, dit is niet een perfecte combinatie.
En wat het allemaal nog erger maakte, wij zaten middenin het rampgebied van de geur. De drie plaatsen die Alec's vader had gereserveerd, waren helemaal achteraan. Ik zag het helemaal voor me door wie die plekker eerder waren bezet; Een vrouw, helemaal gekleed in roze, met dure parfums en een chihuahua in haar designertas die de heleboel bij elkaar keft. ( Ik heb het opgezocht, en blijkbaar mag een chihuahua echt mee in je tas! Belachelijk toch? ), Een man van middelbare leeftijd, die zich nooit doucht en smerige kleding aan heeft. En om het nog erger te maken, altijd loopt te zweten als een gek. En de derde plek was vast bezet door een of andere creep die niet weet dat bedorven voedsel niet goed is voor je maag.
Je snapt heus wel waarom ik hierdoor niet als een gek liep te springen van vreugde om op een van de plekken te zitten. En dan moet er bij komen, dat er echt maar 3 PLEKKEN waren, terwijl we met zijn vieren waren.
Blijkbaar was er iets fouts gegaan, want de stewardesse had tegen ons gezegd dat we maar 3 plekken hadden gereserveerd. Alec's vader moest een heel lang gesprek houden met de stewardesse om haar te overtuigen dat het heus wel veilig was om Cassie op Alec's schoot te laten zitten. We konden niet anders, aangezien het vliegtuig ramvol zat. Ik had Alec's vader aangeboden dat ik gewoon niet meeging, en met mijn privé jet zou gaan. ( Ik vraag me nog steeds af waarom ik dat in de eerste instantie net heb gedaan. Maar het gekke is, waarom hebben de Blinkons geen privé jet? Met het geld dat zij verdienen kunnen ze er honderden kopen. ) Alleen de koppige oude bok weigerde, en had een verhitte discussie met de stewardesse.
Ik denk dat de vader van Alec haar heeft omgekocht of zo, want uiteindelijk heeft ze toegestemd. Laat me zeggen, het was geen pretje om te zien dat Cassie op de schoot van Alec zat, terwijl ik naast hun zat. Om eerlijk te zijn, ik pakte het kotszakje, snoof een keer heel hard de ranzige geur in, en braakte er op los.
De hele rit had ik daarna last van een kotssmaak in mijn mond. En er was nu ook een kotsgeur vermengd met het parfum, rotte voedsel en zweet. De enige voordeel die er aan zat vastgeplakt, was dat Cassie de hele rit vroeg of ik wel oké was. En ik kan zeggen dat Alec zich verschrikkelijk erg irriteerde daardoor. Toen Cassie even niet keek, gaf ik hem heel kinderachtig een gemene glimlach, wetende dat hij woedend op me was. Niet dat het me heel erg uitmaakte.
Ergens op de helft van de vlucht viel ik denk ik in slaap, aangezien ik me daarna niets meer herinnerde. Behalve toen ik wakker schrok, want het vliegtuig stuiterde als een doorgedraaide stuiterbal van boven naar beneden. En dit waren de geniale woorden van de stewardesse:
"Mensen, wees gerust, ik denk dat er lichtelijke turbelentie is. Maar ik zal vragen aan de piloot of we niet misschien neerstorten."
De hele situatie was best grappig, want ik dacht dat de stewardesse gewoon oefende voor stand-up comedian. Alleen het werd iets minder grappig toen de doorgedraaide stuiterbal dacht dat het misschien nog erger kon. Het eerste wat ik deed was mijn volle kotszakje pakken, en mijn ontbijt uitbraken. Ik voelde me licht in mijn hoofd worden, aangezien de stuiterbal maar niet wilde stoppen. En het hielp al helemaal niet toen Cassie naast me keihard liep te gillen dat we allemaal zouden sterven.
Uiteindelijk werd de stuiterbal weer rustiger, en de stewardesse kwam eindelijk weer tevoorschijn met een grote glimlach op haar barbie gezicht geplakt. 'Mensen, ik denk dat het weer rustiger wordt. Volgens de piloot zijn we niet aan het neerstorten.'
Hierop liet ik een hele harde zucht, en facepalmde me zelf. Hoe, op aarde, kon een mens zo verschrikkelijk dom zijn? Met die vraag in gedachten houden, probeerde ik weer te gaan slapen. Maar toen ik in mijn bijna-in-slaap stand stond, schalde er een schelle, lelijke stem uit de luidsprekers. 'Mensen, we gaan bijna landen, wilt iedereen rustig blijven en niet zoals net gaan lopen flippen?'
Een grote Olga stond daar, en ik was verschrikkelijk bang. Een breed gebouwde, 2 meter 10 lange vrouw stond daar, met een bruin knotje in, een nors gezicht, en een veel te strak uniform aan. Ik vroeg me af of ze getrouwd was... Hell, heeft ze ooit wel een jongen gezoend? Als dat zo is, dan had het er vast raar uitgezien... Waarschijnlijk moest ze zover gaan bukken dat haar rug zou krakken.
Maar, Olga had gelijk, en binnen een paar minuten waren we dan eindelijk gelandt. Opluchting en vreugde vulde mijn hele lichaam, en met een laatste keer de afschuwelijke lucht in te ademen, was ik bevrijdt uit het vliegtuig. Het had niet veel gescheeld of ik had de grond gekust.
Ik had het idee dat Cassie ook opgelucht was, aangezien zij echt op d'r knieën op de grond zit, proberen de grond te knuffelen. Misschien is het gemeen, maar ik maakte snel een foto er van, voor het vakantieplakboek.
Alec keek met een vreemde blik naar het tafereel, maar de emoties die ik kon ontdekken zijn amusement en lichtelijke walging. Ik gokte dat hij even niet met zijn vriendin wilde knuffelen. Een kleine glimlach vormde er op mijn gezicht door Alec, maar ook door Cassie, die mompelend God bedankte.
'Kom Cassie, de grond vindt je iets te plakkerig, ik denk dat hij het fijn vind als je hem loslaat en weer gaat staan.' Zei ik met een goede dosis sarcasme. Cassie gaf me een grijns, en stond op om me een knuffel te geven. Ik sloeg mijn armen om haar heen, en zo stonden we daar voor een paar secondes. 'Sorry.' Mompelde ze, terwijl ze de greep op mij verstevigde. 'Waarom?' Vroeg ik zachtjes, een beetje verbaasd. Ze haalde een diepe adem, en liet me dan los. ' Voor een OVT veroorzaken.'
Nu was ik erg verbaasd, want ik had totaal geen idee wat een OVT was. Blijkbaar had Cassie dit ook gezien, want een kleine glimlach vormde er op haar gezicht. 'OVT staat voor Openbare Vliegtuigen Trauma.'
Ze moest eens weten...
--
Hi Honeys!
How is everybody doing? Eindelijk weer een hoofdstukje! :D
Ik heb weer zin om te schrijven ( Dat werd tijd, Jonna )! En hopelijk vinden jullie dat mijn kunsten nog redelijk zijn ;)
Comment, Vote, Love ABitDifferent, and eat delicious chocolate!
Lots of Love
mE
ps. Sorry als er fouten in dit hoofdstuk staan, aangezien ik nooit met een vliegtuig ben gegaan..
