KIZIL KAHVE

ZEHİR HAYAT

Kamir??

Onun burada ne işi var ya? Beni mi takip ediyor bu çocuk? Ama söylediklerinde tırsmadım değil. Çocuklar da korkuyla kaçtılar zaten. Pislik herifler. Çok kötüyüm galiba bayılacam gidiyorum...

"Esin? İyi misin?" 

Tek gördüğüm onun mavi-gri gözleri oldu.

--------------------

Başım ağrıyordu hiçbir yerimi hissetmiyordum. Bacağım sargılıydı. NEEE!!! Sargılı mı ya ama ya. Yalnız hastane falan da değil burası nerdeyim ben be?

"Demek uyandın"

"Kamir?"

"Benim, bir şey ister misin?"

Kafamı iki yana salladım ve etrafa göz gezdirdim. Zeminden tavana doğru büyük bir duvar kitaplığı vardı. Tepeleme doluydu. Duvarların rengi siyah beyazdı. Zevkli bir yerdi beğenmiştim. Ve bir yatakta uzanmıştım.

"Nerdeyim?"

"Benim evimdesin Esin rahatına bak."

"Ya aslında ben gideyim ailem falan merak etmiştir.""

"Peki nasıl istersen ama ilk önce dinlen ben seni götürürüm."

"Ya valla zahmet etme ciddiyim annemleri ararım gelirler alırlar beni."

"Esin seni götürürüm ben. Hadi sen de gel aşağı. Yürüyebiliyor musun?

"Sanırım neyse ben gelirim sağol"

Kamir aşağıya indi. Ben de yataktan kalkmaya çalıştım. Canım acıyordu nasıl burktuysam artık. Dişlerimi sıkarak doğruldum. İyi miydim? Hayır. Acıya ne kadar direnirsem o kadar acıyordu. Gözümden bir yaş süzüldü. Anında elimin tersiyle sildim. Ben o kadar şey yaşadım bunu da kaldırabilirdim değil mi? Seke seke merdivenlerden indim. Hayatımda bu kadar acı hissettiğimi hatırlamıyorum. Yani... fiziksel olarak. 

Aşağı iniyorken burnuma harika kokular gelmeye başlamıştı. Ihhm bu koku oha oha oha krep? Kamir yapmış olamazdı değil mi? Bir de bu çocuk neden bana iyi davranıyor. Kesin beni öldürecek ne biliyim bir şey yapacak sanki. Mutfağa girdim Kamir masayı hazırlıyordu. Bir saniye bir saniye bu çocuk krep yapabiliyor mu?? Tuttum bu çocuğu. Gülümsemeye çalışsam da ayağımdaki acı ben burdayım dercesine batıyordu her hücreme. İnatçı bir insandım direndim gene. 

"Esin sen otur açsındır zaten"

Kafama bir şey dank etti. Ben ne zamandan beri buradaydım?? 

"Şeyy.. Kamir Şey ben burada mı kaldım yani kahvaltı?"

"Evet buradaydın bayılmıştın"

"Aman Allahım annem kesecek beni doğrayacak böyle hiii"

"Tamam sakin Esin. Ailenin haberi var."

"Ha?"

"Deniz buradaydı işte."

"Tamam peki"

Bir an sessizce baktık birbirimize diyorum ya sadece bir an keşke her an olsa... Aman ne diyorum ki ben uyuşukluk var üzerimde.  Ben masaya oturdum o  da  karşıma. Bir dakka bir dakka bir dakka ben Kamirin karşısında nasıl yemek yicem  hayvan gibi yerim ben valla. Kamir benden önce başladı anlaşılan takmıyordu hayvan gibi yiyor zaten ben de ne olursa olsun olarak düşündüm veee kreplere yumuldum.

"Oha Kamir oha kreplerinle evlenebilir miyim?"

"Beğeneceğini biliyordum küçük cadı ama evlenemezsin. Seni bekleyenler var"

Sadece güldüm evet sadece güldüm. Erkek aklına bakarsak imada bu şekilde bulunmazdı değil mi? Ahh kimi kandırıyorum ben Kamir bu sağı solu belli mi olur?

"Kamir okul?"

"Ha gidicez de yemek ye ilk önce"

"Peki"

Masadan kalkıp tabakları topladım ve makineye yerleştirdim. Bu aralar fazla mı hamaratım ne? Yattığım odaya çıktım orasını toparladım ve çantamı koluma taktım.  Tam arkamı döndü o sırada Kamir arkamdaydı. Ne ara bu kadar yakınıma geldi bu? Burunlarımız çarpıştı. Bense donakalmış bir vaziyette o mavimsi- Grimsi gözlerine odaklandım. O da bana bakıyordu şaşkın olmasına rahmen dudaklarının kenarını kıvırdı. Tabi güler kesin pancara döndüm yeminlen. Şimdi biraz daha yaklaşsam yok ya ne yaklaşması yerimde kıpırdandım. Bana bakan gözlerin esiriydim resmen bana bak diye çığırıyorlardı ama ben ne yaptım, yere bakıyordum. Neden? Pancara döndüm.Hemen yan tarafa geçtim. Görmemesini diliyordum. Görmemiş olsun gömemiş olsun lütfen. 

Gülüyordu bir de pislik.

"Ya Kamir tamam ya gülme ya uff pislik"

"Tamam tama kızma. sadece senin kadar utangaç birini hayatımda gömedim ben"

"KAPA ÇENENİ KAMİR!!!"

Tamam gel haydi okula gidelim"

Sesimi çıkarmadım. Çıkaramadım sesimi bulamıyordum çünkü. Okula geldiğimizde teneffüstü. Herkes motora baktı. Tamam bakmayın öyle ya lütfen. Motordan indim. İnmez olaydım Çağrı malı orada? Çağrı malı orada mı ah camon. 

Bir saniye Kamir sinirlendi oraya gidiyor Çağrı bana doğru geliyor ayrıca Çağrı neden bana öyle bakıyo sanki... sanki...herneyse. Tek sorun bana hala gelmesiydi. Motordan indim ve Kamirin kasılmış omzuna dokundum ben hallederim anlamında. 

"Esin" Çağrının sesi benden dayak yesin azıcık

"Ne var çağrı?"

"Kamirden uzak dur demedim mi ben sana ha? Şimdi sevgili oldunuz öyle mi. Kızım döverim lan ben seni hemde öldüresiye daha  onun kim olduğundan haberin yok senin"

"Çağrı karışma yeter ayrıca ben onun sevgilisi falan da değilim şimdi git tamam mı yeter artık istemiyorum." 

Yanağımda sıcak bir el tek fark acı veriyordu. Çağrı bana vurdu? Kamir etrafta yoktu ve korkuyordum.  Yanağımdan süzülen yaşlar artık bir dere misali akıyordu. Çağrı bana yaklaşmaya başladı. Kamir yok. Lanet olsun! Sırtımı duvara sertçe yasladı iki elini ellerimde birleştirdi ve beni sıkıştırdı. Tamam acayip korkuyorum her tarafım acıyor. Şu konuşmalar saniyeler içinde olmuştu ben bile anlam verememiştim. 

Aniden biri . bİri değil Kamir Çağrıya öyle bir yumruk attı ki. Artık çok pis dövüyordu. Çağrının dudağı kaşı patlamıştı. Kamiri durduran yok mu. Korkuyorum da!

"Kamir hadi bırak öldürecek misin onu lütfen bırak gitsin."

"Neler karıştırdığını bilmeden konuşma Esin" 

Anında sustum yemiyor tabi... En sonunda Kamir onu bıraktı ve okulun kapısının önüne sürükledi. Sonra bana doğru gelmeye başladı gözlerindeki kızgın ifade kalkmıştı.  Bana daha da yaklaştı ve bana sarıldı. Oha Kamir bana sarıldı oha. ben de kollarımı onun beline doladım. Hıçkırarak ağlamaya başladım.  Sanki yıllardır tanıyorum ben bu çocuğu ne biliyim işte çok aksiyonlu bir hayatım var. Monotonlaşabilri misin tatlı olmayan zehir hayat?

****

Yeni bir bölüm sizi seviyorum. :*  Vote ve yorumla ilgili sınır koymak istemiyorum ama az geliyor. Arttırsanız? Beğenip beğenmediğinizi pek anlamıyorum. O yüzden eleştirilerinizi veya yorumlarınızı bekliyorum görüşmek üzere öpüldünüz