Babamın beni sakladığı kadar varım şiirlerimde
annemin bana kızdığı kadar
hayat bu
sağdan sola sallıyor
çocuk sanıp bizi
oysa bilmiyor
ben çocuklarla oynamayı sevmem
Kardeşlerim dahi bütün arkadaşlarım tutmuş elimden
bir mutsuzluğun dönemeciyle döndürüyor herkes birini, biri hepimizi
bense istemeden alışıyorum
sonra kalınca kendimle yine kızıyorum
ne kadar iradesizsin diye
Gökyüzünün aşinasızlığıyla kaldırırım başımı bazen
öyle ansızın sokakta yürürken
kimsecikler anlamaz
en çok da memnuniyetim o ki
tek bakışla gördüğüm bazen o anlamamışlığımı
kimsecikler in fark edememesi henüz
Hepimizi işçiyiz hepimiz çalışıyoruz diyorum anneme
beni anlamıyor
belki de ben onu
ama sorun değil sanırım bu
zira ben anladım ki
biz böyle anlaşıyoruz
En zoru nedir diye sorsalar hayatın
yaşayarak öğreniyorum çoğu şeyi
hayır hayır
mesele yaşadıklarımın acısı değil aslen
sadece bazı şeyleri geç öğrenmenin sıktığı canım
Babamın beni sakladığı kadar varım hayatta
annemin bana kızdığı kadar
şiir bu
bazen güzel bazen çirkin
bazen anlamsızca ölmek
ve de vakit kaybı
