Bu, satırlara armağan ettiğim en büyük çağresizliğim. Bedenimde yer eden küçük hüzün kıvılcımlarını, bedenime ne yazık ki tamamen armağan ettiğim an. Ne nice şiirler yazıp, düşünceler içerisine gidiyordum. Ne bir insan uğruna ne de başka bir şey. Bir denizin büyüleyici tonlarında aşk dolmak, benliğimle yok olup gitmek benimkisi.
Çağresizlikler, gün ışığına karışıp günüme adapte oluyor sabahın tenha vakitlerinde. Yalnızlık, kırık dökük arazilerde annelik yapıyor bana. Büyüklük ediyor. Bu satırlara armağan ediyorum, elimden kuş misali uçup yok olan umutlarımı.
Bağıracağım günün doğduğu saatlerde
Hüzünlere karışarak.
Bağıracağım, yanıp tutuşan saçlarıma
Elimdeki tükenmişlikle beraber.
Sevdiğimi,
Seveceğimi
Birer birer öleceğimi
Bağıracağım göğe doğru.
Cevapsız kalan tüm sorular adına.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dökülen Duygular
PoesíaKap bir çayı,kahveyi diğer yandan yanmakta olan sigaranla. İki dakikalığına, kendinin güzelliğini,hayatın bütün içtenliğini, kısa kısa denemeler birkaç sıcak şiirle canlandır. Ne dersin?
