Ik was een hoer, tot hij in mijn leven kwam... (VOLTOOID)

Hoofdstuk 85

PP Samir

Al ongeveer 10 min loop ik heen en weer. Ik heb niet normaal veel stress. Mijn kind is ontvoerd... Mijn vrouw ligt in het ziekenhuis. Pfff kan het nog erger!! Waarom moet er altijd iets gebeuren met mijn gezin. Waarom gunt niemand ons geluk. "Familie van Laila BenSalah?" hoor ik. Ik draai me om en zie een dokter. "Ja" zei ik snel. "Het gaat tot nu toe goed met mevrouw Laila. Ze stresst veel en daarom heeft ze rustig nodig" zei hij. Ik zucht opgelucht. "Kan ik haar zien?" vroeg ik. "Ja dat kan" zei hij. Net wanneer ik wil weglopen word ik tegen gehouden door Inaya. "Lieve schat jij bent altijd de gene die haar als eerst bezoekt. Nu ga ik even als eerst" zei ze en loopt weg. Oke?..

"Ik wens je alvast succes met haar" zei ik tegen Nasser. "Laat mijn vrouw met rust eh leeghoofd" zei hij lachend. "Nu serieus... Heb je je mannen al gebeld?" vroeg ik. "Ja. Ik heb Amir zijn zusje ontvoerd" zei hij grijzend. "Ben je gek?" zei ik. "Luister ik heb gehoord dat hij heel veel om zijn zusje geeft. Hij heeft jou dochter en jij zijn zusje. Dus nu moeten we alleen tegen hem zeggen dat we zijn zusje hebben en wie weet geeft hij ons rasmina" zei hij. "Ik hoef zijn zusje niet! Ik wil hem!! Ik moet hem vermoorden kost wat het kost!" riep ik boos. "Nee nee je gaat helemaal niemand vermoorden. We gaan er voor zorgen dat hij veel pijn lijd" zei hij. "Ik moet zosnel mogelijk mijn dochter halen" zei ik zacht. "Vandaag of morgen hebben we haar" zei hij. Ik kijk hem vreemd aan. "Waar ben je bezig?" vroeg ik. Ik ken mijn broertje. Hij doet zomaar iets zonder dat ik het weet. "Vertrouw me maar" zei hij. "Nasser breng jezelf niet in gevaar" zei ik zuchtend. "Komt goed" zei hij. "Ik ben moet gaan" zei hij na een tijdje. "Waarheen?" vroeg ik. Hij grijns en loopt zonder iets te zeggen weg...?

Inaya zit te lang daar binnen man. Ik sta op en loop naar de deur. Ik zie haar praten met Laila. Zonder te kloppen loop ik naar binnen. "Heb je ooit gehoord van kloppen" zei Inaya. "Stil en ga weg" zei ik. "Ga jij maar weg! Zomaar kom je binnen lopen en begin je stoer te praten" zei ze. "Wat is jou probleem" zei ik. "Kan ik net zo goed aan jou vragen!" "Ben je ongesteld?" "Waarom vragen jongens altijd dat! Urgg ik ga al weg je geeft me hoofdpijn!!" riep ze. "Ja ga maar ik ga je missen hoor" zei ik sarcastisch. "Dat zeggen ze allemaal" zei ze en loopt weg. Ik vraag me af wat ze met die zin heeft? Altijd zegt ze dat.. Maar dan ook echt altijd. En ik snap niet waarom ze boos is? Wat heb ik verkeerd gedaan? Sowieso is ze ongesteld. Kan niet anders...

"Waar is mijn dochter" hoor ik Laila zachtjes zeggen. "Ik breng haar vandaag of morgen terug schatje" zei ik. "We hadden haar moeten meenemen! Het is jou schuld!! Jij wou dat ze hier bleef!" roept ze huilend. "Niet huilen schatje. Het spijt me... Je hebt gelijk het is mijn schuld" zei ik zachtjes. Ze huilt harder en knuffelt me bijna dood. "Niet huilen" fluister ik. "Ik ben bang Samir... Stel ze doen haar pijn?!" riep ze. "Nee nee er gaat niks gebeuren met haar rustig maar" zei ik. "Waarom gunt niemand ons geluk Samir... Waarom" zei ze huilend. "Dat weet ik niet schat" zei ik zacht. "Ik wil weg van hier!" riep ze ineens. "Hoe bedoel je?" "Ik wil naar een land waar niemand ons kent. Ik wil daar wonen. Met jou en mijn dochter" zei ze en kijkt me aan. Dat is geen slecht idee? Ik leg haar hoofd op mijn borstkast. "Alles komt goed Insha Allah" zei ik. Zo blijven we een tijdje liggen. "Wil je eten?" vroeg ik. Geen antwoord... Ik kijk haar aan en zie dat ze slaapt. Ik druk een kus op haar voorhoofd en leg haar goed neer. "Ik ga eten halen schatje" zei ik ookal hoort ze me niet.
"Blijf bij haar ik ga eten halen" zei ik tegen Inaya. "Neem aub schone kleren mee voor mij" zei ze. "Waarom?" vroeg ik. Ze wijst naar haar jurk die onder zit met koffie. Ik lach en knik.

Ik rij snel langs mac en dan snel naar huis. Thuis aangekomen loop ik direct naar Lailas kast. Ik pak een zwarte lange jurk en een hoofddoek. Ik stop die in een tas en hoor opeens de deurbel? Wtf ik verwacht niemand. Ik loop naar de gang en maak de deur open. Gek genoeg staat er niemand. Maar als ik naar beneden kijk zie ik Rasmina!!!! MIJN DOCHTER!!! Ik pak haar vast en geef dr miljoenen kusjes. "Ik heb je gemist schatje" zei ik met tranen in mijn ogen. Er zit ook een jongetje op de grond met een brief in zijn handjes. Wie is hij? "Hey wie ben jij?" vroeg ik. "Syan" zei hij met een baby stem. Zyan dus... "Wat doe je hier?" vroeg ik. Hij kijkt me bang aan. Ik pak het briefje en begin te lezen.

Hier... Ik heb nu wat ik wil en jij hebt wat je wilt. Nu laat ik je voor altijd met rust.

Staat er. Nee nee nee!!! "DIT KAN NIET!" schreeuw ik. Rasmina begint te huilen en zyan ook. Ik bel Nasser en gelukkig neemt hij meteen op.
Ik- HIJ HEEFT LAILA!
Nasser- Wat?! HOE
Ik- I..Ik was eventjes weg om eten te laten en kleren voor Inaya. Toen ik thuis kwam hoorde ik de bel. Ik maakte de deur open en zag Rasmina en een jongetje met een briefje
Nasser- Wat staat er in die brief?!!!
Ik- (Vertelt wat er in het brief stond)
Nasser- SHIT MAN!! DAAROM NEEMT INAYA NIET OP! HIJ HEEFT INAYA OOK!
Ik- Kom naar mijn huis NU

Ik hing op en loop naar binnen met rasmina en Zyan. Waarom lijkt hij zoveel op Laila? Zelfde ogen neus, mond gwn zijn hele gezicht. Wollah ik ga Amir vermoorden. Eerst mijn dochter en nu mijn vrouw?' "HOE DURFT HIJ!" schreeuwde ik en gooi een vaas naar de tv. Rasmina en Zyan beginnen te huilen. "Ssstt rustig maar" zei ik.

PP Amir
Mijn mooie vrouwtje! Ik heb haar eindelijk!! Ze hoort bij mij! En alleen bij mij!!!.............

Een beetje saaie deeltje vind ik zelf😶...
Maar ewajaa beter dan niks😂❤

Vergeet niet te stemmen❤