Ik was een hoer, tot hij in mijn leven kwam... (VOLTOOID)

Hoofdstuk 87

"Laat haar los!" horen we achter ons. We draaien ons om en zien Inaya met een pistool in haar handen. "Zozo kleine meisjes worden groot" zei Amir lachend. "Ja duhh denk je ze blijven voor altijd klein" zei Inaya. "Leg je wapen weg!!" riep Amir boos. "LAAT HAAR LOS!" schreeuwde Inaya. "Mhmm je luister niet graag he? Geen probleem. Dan gaat je vriendin toch hier dood bloedden" zei hij en houdt het mes strak tegen mijn keel aan. Ik zie dat Inaya begint te trillen. "Dus kies maar... Of je legt die wapen weg of je vriendin gaat dood" zei hij. "Als zij dood gaat ben jij ook dood" zei ze. "Ohh dus je wilt je vriendin graag dood hebben haha" zei hij. "Vieze klootzak dat je bent!! LAAT MIJN VROUW NU LOS!" horen we Samir schreeuwen. "Niet dichterbij komen!" Riep Amir.

"Dus je wilt haar niet los laten?!" horen we Nasser roepen. We draaien weer om en zien hem met een meisje in zijn handen. "S...Soumaya" zei Amir met een trillende stem. "Haal mijn zusje er niet bij!!" riep hij boos. Nasser begint te lachen en houd een pistool tegen haar hoofd. "A...Amir!" riep zijn zusje huilend. "VIEZE FLIKKER DAT JE BENT JI....." "Eay bitch niet schreeuwen tegen mijn man ja!  Hij is niet een van jou knikker maatjes!" Onderbrak Inaya Amir. Amir laat me los en duwt me naar Samir. Gelukkig ving Samir me net optijd anders viel ik op de grond. "Rustig habiba alles komt goed" fluistert Samir. "Laat mijn zusje nu!" riep Amir boos.  "Ga naar buiten!" riep Nasser. Samir, Inaya en ik rennen naar buiten.

Nadat we bij de auto zijn gekomen horen we een schot. Inaya kijkt geschrokken voor zich. "Ik ga naar binnen!" riep ze geschrokken. "Nee niet doen!" riep ik en pak haar hand vast. "N...Nasser" zei  ze bijna huilend. We horen weer een schot. "Rustig rustig ik ga naar binnen" zei Samir. Net wanneer hij wou weg lopen zien we Nasser onze kant oprennen. "Laten we weg gaan!!" riep hij haastig. We stappen allemaal de auto in en met een volle vaart rijd Samir weg.

"Nasser je bloedt!" riep Inaya ineens. "Maak je geen zorgen schatje" zei Nasser normaal. "Shitt je bent geraakt" zei Samir zachtjes. "Rij naar het ziekenhuis nu!!" riep Inaya huilend. "Schat i....." "NEE NEE JE MOET NAAR HET ZIEKENHUIS!" schreeuwde Inaya. "Ja hij gaat naar het ziekenhuis rustig maar lieverd" zei ik zachtjes en probeer haar te kalmeren.

-

Na een uur of 2 is Inaya eindelijk helemaal gekalmeerd. Nasser heeft een kogel door zijn schouder gekregen die nu inmiddels eruit is. We zijn nu in het ziekenhuis. Wauw... Ik ben zo vaak hier geweest niet normaal. "Wil je naar huis?" vraagt Samir. "Nee" zei ik. "Trouwens Rasje is terug" zei hij blij. "ECHT WAAR?!" riep ik blij. Hij knikt lachend. "Ik wil haar nu zien!!" riep ik. "Dan moeten we wel naar huis" zei hij. "Ga maar" zei Inaya. "Wat?! Nee! Ik kan je hier niet alleen laten" zei ik. "Het komt wel goed lieverd ga maar" zei ze lief.

"Weetje Inaya... Ik vind het zo dapper van je dat je het gewoon durfde" zei ik. "Wat durven?" "Te keer gaan tegen Amir" zei ik. "Je bent echt dapper" zei Samir. "Dat zeggen ze allemaal" zei ze. Lachend kijk ik haar aan. Ze is echt niet 100. "Maar ga maar naar je dochter" zei ze. "Weetje het zeker?" "Jaja ga nou maar" zei ze. Ik geef haar een knuffel en loop dan weg met Samir.

-

Half uur later

Ik druk op de bel en al meteen wordt het open gemaakt door mijn schoonmoeder. "Laila!" riep ze blij. Ik glimlach en omhels haar. Ik weet nog toen ze zei dat ik niet goed genoeg was voor Samir. Maar gelukkig heeft ze haar excuus aangeboden. "Je dochter is aan het slapen" zei ze. "En Zyan?" vraagt Samir. "Die kijkt tv" zei ze. "Zyan? Wie is dat" zei ik. Samir haalt zijn schouders op. Ik loop naar binnen en hang mijn jas op.

"Zyan kom eens!" roept Samir. "Zyan!!" roept hij weer. Na een tijdje komt een klein jongetje aanlopen. Ik kijk goed naar hem. Hij lijkt echt op mij? Ik kijk nogmaals heel goed naar hem. Hij kijkt me lief aan. Misschien is hij mijn zoon? Wacht wat denk ik allemaal haha dat zou nooit kunnen. Of misschien wel? Maar hoe... Mijn eerste kind is dood en ik heb alleen Rasmina nog. Zou het kunnen dat hij mijn zoon is? Mijn kind die zogenaamd dood was? Nee nee! Dit kan toch niet?!

"Laila!!" riep Samir. Ik kijk hem vragend aan. "Waar zit je met je hoofd" "Uhh nergens van wie is dit kind" "Ik weet het niet hij lijkt echt op jou" zei hij. "Samir?" "Mhmm" "Z...Zou het kunnen dat hij mijn zoon is? Mijn kind die zogenaamd dood was?" vroeg ik. Hij kijkt me met grote ogen aan. "Dat kan toch niet" zei hij. Inderdaad... Dat kan niet. Maar waarom heb ik het gevoel alsof hij mijn zoon is? Ik snap het niet... "Ik wil een DNA test doen. Ik heb het gevoel alsof hij mijn zoon is" zei ik......................

Vergeet niet te stemmen xx❤