Περιμένω μόνη μου στον λευκό πύργο τον Αλέξη αλλα δεν αργεί πολύ. Πάντα είναι συνεπής στα ραντεβού του σε αντιθεση με εμενα. Μόλις ερχεται με φιλάει τόσο γλυκά που νομίζω ότι θα λιώσω. Με παίρνει και μια σφιχτή αγκαλια. Τώρα τα ξέχασα όλα και τον Στέφανο και όλα. Βεβαια δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει αυτο. Παντως συνεχεια κατάφερνε να με κάνει να ξεχνιέμαι απο τα προβλήματα μου. Ένας ακόμη λόγος που τον αγαπαω και δεν θέλω να τον χάσω.
Πηγαίνουμε σε μια καφετέρια και καθόμαστε μέσα . Εχει ήλιο αλλα το χειμωνιάτικο κρύο δεν υποχωρεί. Ενώ καθόμαστε και μιλάμε σκέφτομαι ότι τελικά τα,πράγματα ίσως τα μπερδεύω χωρίς λόγο. Όσο ειμαι μαζί του ειμαι χαρούμενη και νιώθω ότι τον θέλω. Αυτον και μονό αυτον. Εντάξει. Δεν μπορώ να πω. Υπάρχουν και πολλές στιγμές που τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά. Πολλές φορές τσακωνόμαστε και άλλες φορές η συμπεριφορά του είναι περιεργη. Αλλα καλύτερα ας τα σκεφτώ αλλη στιγμή αυτα γιατι δεν θέλω να καταλάβει ότι κάτι με προβληματιζει.
"Μωρακι μου είσαι εδώ;" μου λέει και προσγειώνομαι.
Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο του. Αφου το κλείνει μου λέει "ο Φίλιππος ήταν και μου είπε να βγούμε αυριο το βράδυ οι τέσσερις μας". Λέγοντας οι τέσσερις μας εννοούσε τον Φίλιππο, την Νεφέλη και εμας τους δυο. "τέλεια" του λέω. Κάθε φορά που βγανουμε περναμε πολύ ωραία όλοι μαζί. Ο Φίλιππος είναι πολύ καλός φίλος με τον Στέφανο και συχνά κανονιζουμε τέτοιες εξόδους. Έτσι γνωρίστηκαν και με την Νεφέλη.
Ενώ καθόμαστε ακομα στην καφετέρια, σε μια στιγμή ζεσταίνομαι. Οπότε σηκώνω τα μανίκια μου. Τι το ήθελα όμως; "τι είναι αυτο;" με ρωτάει και κοιτάει επίμονα το χέρι. Ωχ δεν το είχα δει. Έχω μια μελανια λίγο πιο διπλα απο τον αγκώνα. Πρέπει να είναι απο το χθεσινό ατυχημα. Ήταν το μόνο σημείο που με πονούσε λιγάκι αλλα δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να έκανα μελανια. Καθώς αργώ να απαντησω με ξαναρωτάει "απο τι την έπαθες μωρο μου;" Το βλέμμα του είναι γεματο ανησυχία. Με το δικιο του βεβαια. Η μελανια είναι όντως πολύ μεγάλη και εχει έντονο μωβ χρωμα. Μέχρι και εγώ ξαφνιάστηκα όταν την είδα. Δεν αργώ να του απαντησω καθώς δεν θέλω να νομίζει ότι θέλω να το αποφύγω. "εεε ξέχασα να σου το πω αγάπη μου. Δεν μιλήσαμε κιολας πολύ χθες και το ξέχασα τελείως." ελπίζω να μην είναι εμφανής η αμηχανία μου. Συνεχίζω προσπαθώντας να το παίξω άνετη "χθες καθώς πήγαινα στην Νεφέλη ήμουν λιγάκι αφηρημένη στον δρομο και... Έπεσα πανω σε ένα αμαξι.αλλα μην ανησυχείς δεν είχε μεγάλη ταχύτητα και ο οδηγος σταμάτησε σχεδόν αμέσως. Και όπως βλέπεις μωρο μου ειμαι μια χαρά" του λέω και του δινω ένα πεταχτο φιλί. "αυτο μας έλειπε. Και δεν μου λες μικρή μου. Αν δεν σε ρωτούσα εγώ δεν θα μου έλεγες τίποτα ε;" "εεειι..." του λέω με ναζιάρικο ύφος " γιατι το λες αυτο; με στεναχωρεις." "απλα ανησύχησα μωράκι μου και περίμενα ότι θα μου το ελεγες. Αν παθαινες κατι ούτε κι εγώ ξέρω τι θα του έκανα του μαλακα" Μάλιστα.. αυτος ο μαλακας είναι ο Στέφανος. Ας μην το σχολιάσω καλύτερα. Δεν μιλάω και απλα τον φιλάω. Ειναι τοσο προστατευτικος απεναντι μου και καθε φορα που μου το υπενθυμιζει τον λατρευω ακομα περισσοτερο. Ανταποκρίνεται αμεσως στο φιλι. Ήταν ένα φιλί τόσο γλυκο. Ηταν σαν να μου έλεγε ότι με αγαπαει όσο τίποτα αλλο. Τα λόγια όμως ήταν περιττά. Και δεν σκεφτόμουν τον Στέφανο εκείνη τη στιγμή. Και γενικά όλη μέρα, ειδικά όσο είμαι με τον Αλέξη δεν με ενδιαφέρει τίποτα αλλο. Μάλλον αυτο ήταν. Απλα ένας ενθουσιασμός της στιγμής. Και ενθουσιασμος ελπίζω να παραμείνει. Δεν θα κάτσω να σκεφτώ αυτο το θέμα όμως σήμερα, όχι τώρα τουλάχιστον.
Περνάω πολύ όμορφα και ίσως όλο αυτο να με οδηγήσει σε κάτι καλό. Ίσως αυριο να μην νιώθω τόσο μπερδεμένη όσο χθες. Αλλωστε σήμερα στην συμπεριφορά του Αλέξη τίποτα δεν με προβληματίζει. Είναι ο παλιός καλός Αλέξης που γνωρισα στο λύκειο. Αυτος που με κερδιζε μερα με τη μερα όλο και περισσότερο με τη συμπεριφορά του. "χαίρομαι πολύ που σήμερα περνάς όμορφα. Φαίνεται στα μάτια σου. Μου αρεσει τόσο πολύ να σε βλεπω έτσι μικρή μου. Τελευταία νόμιζα πως κάτι πήγαινε στραβά μεταξύ μας αλλα νομίζω πως ότι και να ήταν τώρα πια ανηκει στο παρελθόν" μου λέει και με κοιτάει μέσα στα μάτια. Για μια στιγμή χάθηκα μέσα στα μέλι του μάτια. Χάρηκα με αυτο που μου είπε. Ήταν σαν να επιβεβαιώθηκαν όλα όσα σκεφτόμουν αλλα το κυριότερο είναι ότι τώρα και δυο μας νιώθουμε όπως παλιά. Δεν απανταω και απλα του χαμογελάω. Δεν έχω τι να του πω τα είπε όλα εκείνος. Και νομίζω πως ούτε εκείνος περίμενε κάποια απαντηση. Είναι κι εκείνος χαρούμενος. Και κάτι μου λέει πως κι εκείνος ήταν προβληματισμένος σχετικά με τη σχέση μας και τώρα έτσι ξαφνικά χωρίς να πούμε και πολλά όλα μοιάζουν να είναι μια χαρά. Ποιος να το περίμενε ότι θα έπαιρναν τέτοια εξέλιξη τα πράγματα ; Εγώ πάντως με τίποτα. Αφου χθες το βραδυ κιολας ούτε καν που ήθελα να τον δω γιατι δεν ήξερα που θα καταλήξει όλο αυτο. Τώρα όμως αυτα δεν έχουν σημάσια. Έτσι νομίζω δηλαδη.
"μωρο μου δυστυχως πρέπει να φυγω γιατι έχω κανονίσει με τα παιδιά να βγούμε σήμερα το απογευμα και θέλω να περάσω λίγο απο το σπίτι πρώτα. " "εντάξει αγάπη μου κανένα πρόβλημα" του λέω. "εγώ όμως θα κάτσω λίγο ακομα γιατι βαριεμαι να πάω απο τώρα σπίτι. Μάλλον θα πάρω τηλεφωνο και την Νεφέλη να περάσει για λίγο και να γυρισουμε μαζί" "όπως θέλεις. Αν χρειαστείς κάτι πάρε με "μου λέει και φιλάει στο λαιμό "και να προσέχεις" μου ψυθιριζει στο αυτι. Εγώ στο μεταξύ εχω ανατριχιάσει ολόκληρη.
Ενώ κάθομαι μόνη μου στην καφετέρια σκέφτομαι όλα αυτα που έγιναν και συνειδητοποιώ πόσο χαρούμενη ειμαι και πόσο ωραία τροπή πήραν τα πράγματα. Όλα μέσα στο μυαλό μου ήταν τελικά. Μετα απο λίγη ώρα σκέφτομαι να πάρω την τηλέφωνο τη Νεφέλη μηπως θελει να περασει για λιγο. Λογικα δεν θα ειναι με τον Φιλιππο τωρα αφου απο ότι μου είπε ο Αλέξης θα βγουν. Ανυπομονώ να της πω όσα έγιναν. Ειμαι σίγουρη πως θα χαρεί πολύ. Και αφου βγάζω το κινητό απο την τσάντα μου, δεν πιστεύω στα μάτια. Δεν μπορεί. Κάποιος πρέπει να μου κάνει πλάκα.
Ελπίζω να σας αρέσει η συνέχεια. Περιμένω τα σχολια σας. :)
