Δεν γυρνάω μέχρι που νιώθω ένα χέρι να με σκουντάει στην πλάτη. Το πρώτο πράγμα που αντικρύζω ειναι το υπέροχο χαμόγελο του που με κάνει αυτοματα να χαμογελάσω και εγω.
"τι κανεις όμορφη; τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο να σε βρω" μου λέει ενω το χαμόγελο του ειναι ακομα σχηματισμένο στα χείλη του.
Αφου ξεροκαταπίνω καθώς έχω χαθεί μέσα στα πράσινα μάτια του που με κοιτάνε τόσο έντονα που με κάνουν να νιώθω ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν ξέρω τι ακριβως ειναι. Πάντως ο ενθουσιασμός μου που τον ξαναείδα ειναι μεγάλος,αν και δεν θα επρεπε.
"καλά είμαι εσύ;" του λέω προσπαθώντας να κρατήσω σταθερή την φωνή η οποια τρέμει λόγω της αμηχανίας μου.
"πολύ καλα. Και τώρα που σε είδα ακομα καλύτερα " μου απαντάει με την βαθια φωνή του, που με κάνει και λιώνω κάθε φορά που την ακουω και μου κλείνει το ματι. Τι να του απαντησω τώρα; δεν βρίσκω κάτι οπότε του χαμογελάω. Ειμαι κατακόκκινη αυτη την στιγμή. ειμαι τόσο σίγουρη. Εκείνος σκύβει προς το μέρος μου και με τον αντίχειρα του χαϊδεύει απαλά το μάγουλο μου. Σίγουρα κατάλαβε την αμηχανία μου. Αποφεύγω να τον κοιτάξω αφου οπότε βλεπω τα σαρκώδη χείλη του γεννιεται μέσα μου μια επιθυμία να τα φιλήσω. Αλλα ξέρω ότι δεν πρέπει να γινει κάτι τέτοιο και ούτε πρόκειται.
"Μόνη σου είσαι; " με ρωτάει απορημένος.
"περιμένω μια φίλη μου. Όπου να ναι θα ερθει." του απανταω παίζοντας με τα μαλλιά μου. Πάντα το κάνω όταν νιώθω άβολα. Και ειδικά τώρα που κάθισε διπλα μου.
"θα σου κάνω παρέα μέχρι τότε. Εκτός κι αν σε πειράζει." μου λέει κοιτώντας με μέσα στα μάτια με ένα γλυκο βλέμμα.
"κανένα πρόβλημα Στέφανε" του λέω. Σιγά μην του έλεγα να φυγει κιολας. Οχι επειδή θα ήταν αγένεια αλλα επειδή ούτως ή άλλως ήθελα να καθίσει μαζι μου. Αν και ίσως θα ήταν καλύτερα αν έφευγε γιατι η παρουσία του και μονο με αναστατώνει. Όπως χθες αλλωστε. Δεν ξέρω πως το καταφέρνει αλλα νομίζω πως χωρίς να το καταλαβαίνω με το που τον αντικρύζω χάνω την λογική μου. Και φοβάμαι μήπως αυτο με οδηγήσει αργοτερα σε κάτι που ίσως το μετανιώσω. Αλλα ποιος ξέρει. Μπορεί να μην τον ξαναδώ. Ή να μην ξαναμιλήσουμε. Δεν μου φαίνεται και απιθανο. Όσο τα σκέφτομαι όλα αυτα έχω αφαιρεθεί παρατηρώντας το ποσο όμορφος και γοητευτικος ειναι. Τελικά όταν ο Θεός εχει κέφια κάνει θαύματα. Ξαφνικά με τσιμπάει στην κοιλιά και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Πόσο ντρέπομαι τώρα. Μάλλον κατάλαβε ότι τόση ώρα κάτι σκεφτόμουν για εκείνον. Λογικό κιολας αφου τον είχα φάει με τα μάτια μου.
