Ωχ όχι!!! Ωραία ξεκίνησε και αυτη η μερα. Τι να πω! Το κινητό μου έσπασε. Τόσες φορές μου είχε πέσει και δεν πάθαινε τίποτα και ξαφνικά σήμερα καταστράφηκε. "θα περιμένει τηλεφώνημα μου ο Αλέξης μου και θα ανησυχεί." σκέφτομαι. Μετα απο λιγο βαζω το μπουφάν μου και ξεκινάω για το σπίτι της Νεφελης που με περιμένει μια ώρα τώρα. Δεν μπορω να της τηλεφωνησω κιολας για να της πω τον λογο που αργησα. Καθυστέρησα πάλι και θα νευριάσει αλλα με το δικιο της. Κλείνοντας την πόρτα βλεπω την οικογενειακή φωτογράφια που έχω σε ένα τραπεζάκι απεναντι απο την πορτα. Μου έχουν λείψει πολύ και οι γονεις μου και τα αδελφια μου. Μένουν μακριά οπότε δεν μπορώ να τους επισκέπτομαι συχνά αλλα με την πρώτη ευκαιρία πηγαίνω και τους βλεπω. Η τελευταία φορα ηταν πριν ένα μήνα για τις διακοπες των Χριστουγέννων. Επανερχομαι στην πραγματικοτητα. Ηδη βρισκομαι εξω απο την πολυκατοικια και περπατάω στους πανέμορφους δρομους της Θεσσαλονίκης και το τσουχτερό κρύο μου υπενθυμίζει ότι το καλοκαίρι δυστυχως αργεί. Δεν εχει πολύ κίνηση όποτε δεν κοιτάω για αυτοκινητα πριν περάσω τους δρομους. Σκέφτομαι ότι αφου εχει σκοτεινιασει αν περάσει κάποιο θα το καταλάβω αφου θα εχει αναμμένα φωτα.
"γαμωτο τι αλλο θα μου συμβεί! " λέω φωναχτά. Πόσο αφηρημένη ειμαι ώρες ώρες. Αν έιναι δυνατον! Ειμαι πεσμένη κάτω στον δρομο και ενω που προσπαθώ να σηκωθώ ο οδηγός του αυτοκινήτου με το οποίο τράκαρα προλαβαίνει και με πιάνει απο την μέση και με σηκώνει όρθια. Και μόλις στέκομαι στα πόδια μου καταλαβαίνω ότι το παντελόνι μου σκίστηκε αλλα πάλι καλά δεν πονάω πουθενά! Γυρνώντας προς τον οδηγό για να τον ευχαριστήσω μένω με το στόμα ανοιχτό. Θεέ μου πόσο γοητευτικός αντρας. Ειμαι και λίγο τυχερή μέσα στην ατυχία μου σκέφτομαι. Μετά απο λίγη προσπάθεια καθώς έχω χάσει τα λόγια μου καταφέρνω να μιλήσω. "ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια και συγνώμη. Ήμουν πολύ αφηρημένη."και λέγοντας το συνειδητοποιώ για πόσο χαζή θα με περνάει που τράκαρα πανω στο αμαξι του. "εγώ συγνώμη. Δικο μου ήταν το φταιξιμο. Απορω πως δεν πρόσεξα ότι μια πανέμορφη κοπέλα περνούσε το δρομο." μου χαμογελάει και του ανταποδίδω ενώ τον κοιτάω μέσα στα καταπράσινα ματια του. Εχει υπέροχο χαμόγελο και σκούρα καστανα μαλλιά. Είναι πολύ ψηλότερος μου.φυσιολογικο βεβαια καθώς εγώ δεν είμαι και το πρώτο μπόι. Εχει γυμνασμένο σώμα αν και δεν μπορώ να καταλάβω και πολλά λόγω των χειμωνιατικων ρούχων που φοράει. Έχω μείνει να τον κοιτάω αλλα και εκείνος νομίζω το ίδιο κάνει. Χριστέ μου με επεξεργάζεται απο πανω μέχρι κάτω και ειμαι χάλια σημερα. Που να ήξερα ότι θα έπεφτα πάνω του! Συνεχίζει να με παρατηρεί και συγκεκριμα το σώμα μου. Ντρέπομαι τόσο πολύ όταν ένας άντρας με κοιτάει επίμονα απο πανω μέχρι κάτω. Και ναι σίγουρα έχω κατακοκκινησει και ελπίζω μέσα στο σκοτάδι να μην φαίνεται και πολύ. Και ξαφνικά ενώ έχω χαθεί μέσα στις σκέψεις μου και στα πρασινα ματια του καταλαβαίνω ότι εδώ και πολύ ώρα μου μιλάει αλλα εγώ δεν ακουω τι μου λέει. Με τέτοια ομορφιά χάθηκα για τα καλά. "ορίστε;" του λέω "συγνώμη αλλα δεν ακουσα τι μου ειπες" μου χαμογέλαει και μου λέει "είσαι καλά χτύπησες κάπου; " "μια χαρα ειμαι" του λέω." Όλα καλά. Ευχαριστώ." εκείνη την στιγμή σκύβει και κοιτάει αν έχω κάποια πληγή κάτω απο το σκισμένο παντελόνι μου. Και πάλι καλά δεν έπαθα τίποτα! "σίγουρα;" μου λέει " μήπως θέλεις να σε πάω μέχρι το νοσοκομείο; " "όχι όχι. Νιώθω μια χαρά.ευχαριστω και πάλι" σηκώνεται όρθιος και αυτη τη φορά η αποσταση μεταξύ μας είναι τόσο μικρή και με διευκολύνει να παρατήσω τα μεγάλα σαρκώδη χείλη του. "τουλάχιστον να σε πάω με το αμαξι εκεί που πήγαινες ; μην κρυώσεις κιόλας με τέτοια παγωνια." Τι γλυκός σκέφτομαι. " εεε βασικα σε ένα τετράγωνο φτάνω οποτε δεν πειράζει. Ευχαριστώ πολύ" του χαμογελάω και ανταποδίδει. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι να του πω. Δεν θέλω να φυγει τώρα γιατι ξέρω πως δεν θα τον ξαναδώ. Και η αληθεια είναι ότι θέλω λιγακι να τον ξαναδω. Καλά καλά. Θέλω πολύ να τον ξαναδώ. Δεν μου έρχεται τίποτα να πω! Εκείνη την στιγμή απλώνει το χέρι του για χειραψία και μου λέει "Στέφανος" τι χαζή που ειμαι τόση ώρα δεν ειχα ρώτησα καν το όνομα του! "εσένα όμορφη ;" συνεχίζει και μου χαρίζει ένα ακόμη χαμόγελο. Έλιωσα με αυτο που είπε και δαγκώνω ελαφρά το κάτω χείλος μου. Αλλα του απανταω αμεσως. " Αριάδνη." "χάρηκα " μου λέει. Εγώ να δεις ποσο λέω απο μέσα μου και του χαμογελάω. Όσο τα χέρια μας βρίσκονταν σε επαφή είχα ανατριαχιασει ολόκληρη ένιωθα το σώμα μου να φλέγεται. Τι μου συμβαίνει; "Πρέπει να φυγω" μου λέει "αλλα μην χαθούμε. Θέλεις να μου δωσεις τον αριθμο σου για να κανονίσουμε ποτε θα τα ξαναπούμε απο κοντά;" συνεχιζει. Εκεινη τη στιγμή ένα αμαξι κορνάρει για να περάσει καθώς το αμαξι του Στέφανου είναι ακομα σταματημένο στη μέση του δρόμου. "εεε δυστυχως απο σήμερα δεν έχω κινητό. Χάλασε." του απανταω βιαστικά. Ξεκινάει να φυγει και μου λέει "δεν πειράζει. Κάπου θα σε βρω όμορφη" και μπαίνει στο αυτοκινητο του.
