Είναι εκείνος. Ειναι ο Στέφανος και μόλις μπήκε στην καφετέρια. Δεν ειναι δυνατον. Ήλπιζα να μην τον ξαναδώ. Για κάποιο καιρό τουλάχιστον. Χθες με αναστάτωσε τόσο πολύ η γνωριμια μου μαζί του και δεν ήθελα να συνεχιστεί αυτο. Και σήμερα προς το παρόν το είχα καταφερει. Αλλα τώρα η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελη και νομίζω πως θα σπάσει. Η αμήχανια μου δεν περιγράφεται με λόγια. Θα έρθει αραγε να με χαιρετήσει; Νιώθω σαν μικρή έφηβη αυτη τη στιγμή. Μέχρι πριν απο λιγο το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να τον συναντήσω. Δεν με ενδιέφερε τίποτα για εκείνον. Αλλα τώρα γιατι μου συμβαίνει αυτο; Δεν ξέρω τι μου γινεται και ελπίζω να καταλάβω συντομα.
Κατευθύνεται προς την πλευρά που ειναι το τραπέζι που κάθομαι. Απο τη μια θέλω να έρθει να με χαιρετήσει. Θέλω να αντικρύσω απο κοντά για αλλη μια φορά τα πανέμορφα μάτια του και να ακουσω αυτη την γοητευτική βαθια φωνή που του πάει απίστευτα. Απο την αλλη όμως καλύτερα να μην με δει. Δεν ξέρω που μπορεί να καταλήξει όλο αυτο. Φοβάμαι μήπως υπερισχύσει αυτο το περίεργο αίσθημα που με έκανε να νιώσω χθες όταν με ακούμπησε. Ένας ανεξήγητος ποθος που ούτε και εγώ ήξερα απο που προηλθε.
Αν δεν ήταν ο Αλέξης δεν θα ήταν καθόλου περίπλοκα τα πράγματα. Αλλα όχι. Σήμερα ήταν υπέροχα μαζί του και μου συμπεριφοταν όπως παλιά, όπως τότε που τον ερωτεύτηκα. Δεν ήθελα να χαλάσω την σχέση μας για έναν Στέφανο. Θα ήμουν πολύ ηλίθια αν έκανα κάτι τέτοιο στον Αλέξη. Και αυτη την φορά θα έφταιγα εγώ και μονο εγώ. Όχι η περίεργη συμπεριφορά του απεναντι μου καθώς πλέον ανήκε στον παρελθόν. Βασικα για ποιον λόγο τα σκέφτομαι όλα αυτα. Αν με άκουγε κανεις θα απορούσε. Τον Στέφανο δεν τον ξέρω καν. Ειναι μια απλή γνωριμια και για εκείνον δεν σημαίνει τίποτα. Όσο κι αν χθες πριν κοιμηθώ ευχόμουν να μην ήταν μονόπλευρο αυτο το συναίσθημα που μου προκάλεσε.
Και ναι. Όλα όσα σκεφτόμουν μόλις τώρα επιβεβαιώθηκαν. Με είδε. Κοιταχτηκαμε μέσα στα μάτια. Εγώ βεβαια λόγω της αμηχανίας μου γρηγορα έστρεψα το βλέμμα μου αλλου. Αλλα εκείνος τώρα γιατι δεν έρχεται να με χαιρετήσει; Πέρασε πολύ κοντά απο το τραπέζι που καθόμουν αλλο το προσπέρασε και πήγε σε μια αλλη παρέα σχεδόν απεναντι μου. Δεν το πιστεύω! Τώρα καθεται πλάτη σε εμένα οπότε δεν είδε ότι τον εντόπισα. Μα πόσο ηλίθια μπορεί να ειμαι; νιώθω τόσο χαζή αυτη τη στιγμή! Αυτο δεν περίμενα να γινει με τίποτα. Μπορεί να σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα αν δεν μου μιλούσε καθόλου σήμερα, αλλά αυτο που εγινε μόλις τώρα δειχνει ότι δεν με θυμάται ή ότι δεν θέλει να με χαιρετήσει ή δεν ξέρω και εγώ τι. Πάντως το θέμα ειναι ότι έπεσα απο τα σύννεφα. Όλα οσα με έκαναν χθες να χαμογελάω στον δρομο μέχρι το σπίτι της Νεφέλης σήμερα τελικά η αιτία να απογοητευτώ για τα οσα σκεφτομούν για αυτον τον νεαρό. Και ενώ έχω βυθιστεί στις σκέψεις μου, το κινητό μου χτυπάει και έτσι επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
"Έλα αγάπη μου. Που είσαι;" της λέω.
"ελα ομορφη.Μόλις γύρισα σπίτι. Με έφερε ο Φίλιππος αλλα βαριεμαι και έλεγα μήπως ήθελες να κανονίσουμε τίποτα για το βραδυ" μου απαντάει.
"προς το παρόν ασε το τι θα κάνουμε το βραδυ. Τι θα έλεγες να ερχόσουν τώρα για καφέ; δεν έχω γυρίσει ακομα σπίτι και έλεγα να κάτσω λιγο ακόμη έξω."
"κανένα πρόβλημα. Απλα μπορεί να αργήσω λιγάκι γιατι μόλις ετοιμαζόμουν να κάνω ένα ντουζ. Εγινε κάτι;" με ρωτάει ανήσυχη. Μάλλον το ψιλιαστηκε απο τη φωνή μου.
"Θα τα πούμε καλύτερα απο κοντά" και συμπληρώνω λέγοντας της που κάθομαι για να έρθει.
"τα λέμε εκεί. Φιλάκια " λέει και μου το κλείνει. Πάλι καλά θα έρθει. Έχω ανάγκη να πω σε κάποιον τι εγινε. Και με τον Αλέξη αλλα και με τον Στέφανο. Και η Νεφέλη ειναι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος.
Ενώ περιμένω να έρθει προσπαθώ όσο μπορώ να μην σκέφτομαι όλα όσα με έχουν απασχολήσει τις δυο τελευταίες μέρες. Και κανω ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια να μην κοιτάω προς τον Στέφανο, καθώς το βλέμμα συνέχεια πέφτει προς τα εκεί. Και ενώ κοιτάω έξω απο το παράθυρο της καφετέριας χτυπάει και πάλι το κινητό μου. Ήταν η μητέρα μου. Μόλις είδα ότι ήταν εκείνη ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε αυτοματα στα χείλη μου.
"Έλα μανούλα μου. Τι κανεις;" της λέω και ο ενθουσιασμός πρέπει να ειναι εμφανής και στην φωνή μου.
"Μια χαρά ειμαι αγάπη μου. Εσύ όλα καλά; χθες το βράδυ σε έπαιρνα τηλέφωνο και το είχες κλειστό. Ανησυχήσαμε"
Ωχ ναι. Είχα ξεχάσει να της πω. Της εξηγησα τι εγινε και αφου ρώτησα και για την υπόλοιπη οικογένεια μου είπε ότι έπρεπε να κλείσει. "φιλάκια. Σ'αγαπω πολύ" της λέω
"Να προσέχεις ομορφιά μου." μου λέει και αμεσως μετα το κλείνει. Μου έχουν λείψει παρά πολύ. Θέλω μόλις τελειώσει η εξεταστική να πάω να τους δω και να μείνω για λίγο εκεί. Θα ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου και θα ξεχαστώ λιγο απο την καθημερινοτητα μου εδω.
Ενώ ειμαι αφηρημένη στις σκέψεις μου και κοιτάω έξω απο το παράθυρο τη θάλασσα, που με ηρεμεί όσο τίποτα αλλο, νιώθω κάποιον να στέκεται ορθιος διπλα μου. Η καρδιά ξεφεύγει απο τους κανονικούς της ρυθμούς μόλις μυριζω το αρωμα του Στέφανου.
Περιμενω τα σχολια σας για να δω αν σας αρεσει η συνεχεια της ιστοριας. :)
