Kirli [Riren|Rivaere]

İ

Önemli not: Bu bölümde fazlaca ileri geri gitme olayı olacaktır. "»" ileri sarma, "«" geri sarma ve "||" ise şimdiki zamanda olduğumuz anlamına geliyor.

...

"Mutlu olacağım doktor." Hafifçe gülümsedi. "Kollarımı ona sardığım gün, iki âlemin de en güçlü ve mutlu insanı olacağım. Sadece iki gün sonra."

«

"Hayat amaçlarını tamamlayamamış insanların ruhları yeryüzünü terk etmez Eren, ben bu yüzden buradayım." Bunun üzerine oğlan meraklı bakışlarını adamın gözlerinin en derinliklerine dikti.

"Hayat amacın neydi Levi? Hayat amacı olarak belleyeceğin şeyin cidden çok kutsal bir görev olduğuna inanıyorum! Bu çok meraklandırıcı!"

Oğlanın heyecanı kulaklarına iliştiği zaman kalbinde bir hızlanma hissetti. Kulaklarına çalınan neşeli ses ona huzur veriyordu fakat güzel dudaklar arasından dökülen soru onu düşünmeye ve durgunlaşmaya itiyordu.

"Benim hayat amacım. Hayat amacım..." Duraksadı, gözleri boşluğa takılırken dudaklarından yokluğa birkaç kelime karıştı gitti. "Benim hayat amacım neydi?"

||

Eren, babasını karşılamaya giden annesine, "Her şey yolunda." dercesine gülümsedi. Kadın kabanına sarılırken oldukça endişeli görünüyordu, aynı zamanda da fazlasıyla heyecanlı. Oğlunu evde tek bırakmaya yüreği el vermiyordu, kötü bir şey olacağı endişesi yüzüne yansıyor; kocasını görecek olma heyecanı kalbine büyük bir etki veriyordu.

Etkiye tepki?
Ah, olabilir.

En sonunda evden çıkma kararı aldı ve hafif topuklu ayakkabılarını ayaklarına geçirerek son kez ceplerini kontrol etti. "Dikkatli ol Eren, ocakla fazla oynama. Tamam mı papatya'm benim?"

Eren kıkırdayıp kafa sallarken kadın dönüp son defa oğlunun yüzüne baktı. Gülümsemesini aklına kazımak istercesine gözlerini çehresinde gezdirirken kötü düşünceleri elinin tersiyle itmeye çalıştı.

Paranoyakça davranıyordu, hepsi bu...
Sanırım.

Kollarını oğluna sarıp kafasını boynuna gömdü, oraya bir öpücük bırakıp papatya kokusunu içine çekerken anlık olarak huzurla doldu.

Taa ki, oğlanın kollarını ona sarıp sanki sonmuş gibi kokusunu içine çekmesine kadar.

'Tamam, Carla. Fazla paranoyaklaşıyorsun.'

Bu sarılma normalden biraz uzun sürdü, ayrıldıklarında kadın kapıyı açtı ve biraz duraksayıp oğluna baktı. Yüzündeki buruk gülümsemeye göz attıktan sonra çıktı evden. O sırada Eren hızla yanındaki adama dönüp kurumuş dudaklarını araladı:

"Levi, annemin peşinden git."

"Ha?"

"Onun için endişeleniyorum, etraf çok tehlikeli. Ona bir şey olmasını istemiyorum, eğer öyle bir şey olursa diye seni koruma olarak göndermek istiyorum. Sonuçta bedenlerin içindeki ruhlar ikinci bir ruhu kabul etmezler, değil mi?" Oğlana tam karşı çıkmak için, gitmeyeceğini söylemek için, ağzını açacaktı ki başına gelenler aklına geldi ve dudakları sanki birbirine mühürlüymüş gibi kapandı. Hafifçe kafa sallayıp kadının arkasından çıkarken oğlanın fısıltı gibi çıkan sesini işitti. "Teşekkür ederim, seni seviyorum ve... Özür dilerim."

Ne arkasına döndü, ne de Eren'in dediklerini anlamlandırabildi mavi gözlü adam. Hızlı adımlarla kadına yetişmeye odakladı kendini.

O sırada evde tek kalmış oğlanın yüzündeki tüm yaşam belirtisi göstergeleri, bir bir söndürdüğü ışıklarla evi bürüyen karanlığın altına gömüldü. Odasına çıkıp çekmecesinde bulundurduğu notta biraz göz gezdirdi ve derin bir nefes alıp banyoya ilerledi. Kağıdı narince kirli sepetinin üzerine bırakırken içi ürperdi. Soğuk suyu açıp küvetin dolmasını beklerken titrekçe bir nefes verdi.