black ° taelice

Tesadüf

Her yolun sonunda sen varsın. Tesadüf mü bu? Yoksa ayaklarımı kalbim mi yönetiyor?

/
Hastaneden çıkalı bir hafta olmuştu. Bu bir hafta Yoongi'nin uyuması, Jungkook'la birbirimize sırnaşmamız ve Jennie'nin trip atmasıyla geçti. Genel olarak sıradan bir haftaydı.

Bugün ise kimse bana dokunmuyor, sinir edecek şeyler yapmıyordu. Jungkook sırnaşmıyor, Yoongi sürekli uyumayıp benimle ilgileniyor ve Jennie ise Yoongi'ye trip atmayı bırakmış durumda.

"Lisa, mutfağa gidiyorum bir şey istiyor musun? Çok sevdiğin kurabiyelerden yapabilirim."

"Hayır, teşekkürler."

Evet tam olarak bunun gibi. Ben ise somurtmuş, saatin iki olmasını bekliyorum. Bugün iki de evden çıkacak ve büyük ihtimalle geç döneceğim. Çünkü içimde biriken onlarca şey var.

Saat ikiye geldiğinde hızla evden çıktım. Jungkook bırakmayı teklif etti fakat reddettim. Arabama binip mezarlığa doğru sürmeye başladım.

Bugün Taehyung'un ölüm yıldönümü. Mezarlığın önüne geldiğimde derin bir nefes aldım. İçimde korkuya benzer bir his var. Ya da ben hiç gelmediğim için saçmalıyorum. Mezarını nasıl bulacağım hakkında hiçbir fikrim olmasa da arabadan indim ve içeriye girdim. Cenazesine bile gelememiştim. Ayakta bile duramıyordum o günler. Küçük bir mezarlık olmasının avantajıyla onun mezarını buldum. Çiçekler ekilmiş, Taehyung'un kimsesi yoktu ki? Heyecanım yüzünden biraz bekledim. Bir yıl sonra ona konuşacak olmak kalbimin yerinden fırlayacak kadar hızlı atmasına neden oluyor. Sanki kalbimi yavaşlatabilecekmiş gibi ilk önce elimi göğsüme koydum sonrasına mezar taşının üzerinde gezdirdim. Her harfe her sayıya özenle dokundum.

Kİm Taehyung 1995-2017.

Mezarının yanına oturdum ve yaklaşık yarım saat öylece durdum. Ne diyeceğimi, nasıl düşüneceğimi bilmiyordum. Bir şey söylesem cevap verecekmiş gibi geliyordu ama yalnızdım işte. Sessizdi her yer.

"Nasılsın Taehyung?"

Sadece cevap bekledim. Kendi kendime bile cevap veremedim çünkü kötü olduğunu biliyordum. 'Boktan' hissettiğini, acı çektiğini biliyordum. Ama belki de mutludur kim bilir?

"Beni özledin mi? Ben seni çok özledim."

Gerçekten o kadar özledim ki. Kimse bilmese de fotoğrafın baş ucumda duruyor. Ne zaman kötü hissetsem sarılıyorum sana. Yoksa benim kötü olduğumu hissedip sende mi sarılıyorsun da iyi hissetmeye başlıyorum?

"Beni hep izlediğinin farkındayım. Bana kızgın mısın?"

Bana kızma. Biraz bencilce hatta çok bencilce davranıyorum. Sanki hiç gitmemişsin gibi davranıyorum. Özür dilerim. Aslında bana kızmakta haklısın, eğer sen benim yerimde olsaydın ben sana kızardım Taehyung. Kıskanırdım da.

"Biliyor musun Tae seni gerçekten çok özledim. Elimi yanağında gezdirmeyi özledim. Gözlerinin parıltısında kaybolmayı.. Ama sen gittikten sonra ayakta kalmayı başardım. Sanki sen gidince Tanrı benim için iki melek gönderdi. Yoongi senin yokluğunda bana çok iyi bakıyor, ona güvenebilirsin."

Biliyorum Yoongi'nin yolunu bulmasında sen yardımcı oldun. Benim iyi kalpli meleğim. Huzurla uyu olur mu? Senin için her zaman dua edeceğim.

Yağmaya başlayan yağmur beni ıslatırken gözyaşlarıma hakim olmaya çalıştım.

"Uzun zaman sonra abimi bulmak çok güzel. Hatırlar mısın sana hep anlatırdım onu. Çok değişmiş o ama bir o kadar da aynı. Bir de Jungkook var. İstediğim gibi bir sevgilim var artık ve onu çok seviyorum. Tabii ki senin yerin ayrıydı ama beni çok özel hissettiriyor bu. Jungkook ve sen çok benziyorsunuz. Bazen seni görüyorum onda, bu beni kötü hissettiriyor. Sanki ona ihanet ediyormuşum gibi. Sonra büyük bir duygusallık çöküyor üzerime, sonra Yoongi gelip tüm yükümü omuzlanıyor."