Scarlett Reykjavic

Hoofdstuk 1

Dit hoofdstuk is al een keer op wattpad gezet maar is verwijderd om één of andere reden. dit is dus een re-upload, sorry!

Dit is het dan. Het moment van maken of breken. Alles of niets. Voor het eerst in zestien en een halve jaar had ik de kans vrienden te maken. Ik was niet saai meer, maar het middelpunt. All eyes on me. Mijn hart bonsde in mijn keel. Is dit het waard? Ik zoomde als het ware in op alles waar ik bang voor was. Al mijn angsten. Was ik echt bereid dit te doen voor een leuke jongen en een handvol mensen die mijn naam morgen al vergeten zullen zijn? Was het het waard? Waarschijnlijk niet.

Mijn hoofd draaide. Mensen schreeuwden. Hun stemmen klonken zo ver weg maar ze stonden nog geen meter van me af. Alles draaide.

Zou ik het gewoon doen?

Jezus Scarlet. Focus. Maak eens af waar je aan begonnen bent, voor eens in je hele leven. Dit is je kans. Om niet meer door het leven te gaan als muurbloempje.

Ik kon de voor- en nadelen niet meer van elkaar onderscheiden. Alles was een zooitje in mijn hoofd. Ik had gedronken. Te veel. Veel te veel, kun je wel zeggen. Wist ik veel wat er in die rode plastic bekertjes zat. Laat staan hoeveel ik er achterover kon gooien voordat ik op de vloer zou eindigen. Het is nu of nooit. Ik hoorde "Okay, ik doe het." maar mijn hoofd kon mijn lippen niet bijhouden. Het duurde even voordat ik doorhad dat de woorden uit mijn mond waren gekomen. 
 
Shit.


12 uur eerder. - één uur in de middag.

Eerste schooldagen zijn verschrikkelijk; lessen die niet lijken te eindigen, vervelende docenten, en in mijn geval niemand om mee te praten. Jup, ik had niet veel vrienden. Zeg maar gerust geen. Ik was niet eens raar of dom ofzo. Ik werd ook niet gepest. Ik was gewoon saai. Tenminste, dat vonden mijn klasgenoten.

Tijdens aardrijkskunde zat ik dan ook op mijn vaste plekje achteraan de klas met mijn oortjes in. Joy Division was het enige wat me door deze les zal krijgen maar mijn gedachten werden snel onderbroken. De jongen van een tafel voor mij draaide zich om. Hij had rommelig haar in dezelfde donkerbruine kleur als zijn ogen. Hij haalt een wenkbrauw op, "Ik kan je muziek vanaf hier horen."
n
Ik haalde op mijn beurt ook mijn wenkbrauw op. "Graag gedaan. "

Hij grinnikte. "Waarom zulke oude muziek dan? Meiden van jou leeftijd luisteren toch liever naar bieber of one direction?"

Ik lachte. Niet omdat hij me in een zekere zin ouderwets noemde, maar omdat hij bieber en one direction uit sprak alsof hij het over koude spinazie had. "Ik hou meer van echte muziek." ze ik uiteindelijk.

 Hij grijnsde. Al weer. Wat vrij afleidend was aangezien hij spierwitte tanden had, die zo uit een tandpasta reclame gewandeld konden zijn -niet dat tanden kunnen wandelen, but you get my point.

"Dus je bent zo'n bijzonder geval?" Zei hij.

"Pardon?"

"Bijzonder. Dat je perse iets anders luistert. Dat je je all stars hebt verplaatst met Dr Martens. Dat je je gezicht niet ondersmeert met make up enzo."

Niemand had mij ooit als bijzonder gezien. Ikzelf zag mij niet eens als bijzonder. "Bijzonder is niet het goede woord," zei ik dan ook, "ik heb een voorkeur bij 'niet-zo-stereotype-zestienjarige."

Hij lachte weer. Ik moest de neiging om zijn mond dicht te plakken onderdrukken en dus koste het moeite om niet te kijken naar zijn mond.

"Dus wat is je naam 'niet-zo-stereotype-zestienjarige?'"

"Scarlet. Scarlet Reykjavic."

"Cool. Reykjavic als in de hoofdstand van Ijsland?"

"Jup."

"Luister, ik vind je cool Scarlet. Ik geef vanavond een feestje. Kom ook. Mijn huis, 11 uur."

Mijn beurt om te glimlachen. "Okay."

De bel ging. Alweer tijd om les te wisselen. En toen ik mijn tas had ingepakt besefte ik pas dat ik niet wist waar die jongen voor mij woonde. Laat staan hoe hij heette. Fuck. Dat wordt dus geen feestje vanavond.

Maar ik zag dat ik een smsje had. Van een onbekend nummer, toch was ik zeker dat hij van de jongen was met de bruine ogen:
"Prinses Amalia Straat 39. 11 uur. Vraag me niet hoe ik aan je nummer kom, dat zeg ik toch niet ;). Tot vanavond Reykjavic."


Het was donker. Ik stond voor het huis van de (tot nu toe nog naamloze) jongen. Ik had zijn huis wel kunnen vinden zonder adres; er stond een hele rij fietsen voor de deur en er klonk muziek door de deur die wagenwijd open stond. Ik slikte mijn zenuwen in. Ik kende echt letterlijk niemand.

Binnen stonk het er naar rook. Over stonden dezelfde rode, plastic bekertjes. Ik kreeg er ook eentje in mijn handen gedrukt. Wat het was wist ik niet precies. Ik was nooit van de feestjes en dronk dus ook amper. Toch sloeg ik het donkere laagje vloeistof in één keer achterover. Ik kon maar beter mezelf een beetje moed indrinken.

Om te zeggen dat ik me underdressed voelde, zou een understatement zijn. Ik was de enige met sneakers, jeans en een t-shirt. Mijn pikzwarte haar was in een slordige, snelle staart getrokken.

Ik botste tegen een meisje op met  een veel te kort rokje en torenhoge hakken. Ze had haar zo rood als haar lippen. Ze schreeuwde verontwaardigd iets naar me maar door de harde muziek kon ik haar niet verstaan. Op dat moment kwam de jongen met het donkere haar die me uitgenodigd had naar me toe. 

"Hey Scar! Ik wachtte al op je!"
Ook zijn adem rook naar mint en drank. Dat nam niet weg van het feit dat nog altijd extreem knap was met zijn donkere haar en spierwitte glimlach. Hij drukte nog een plastic bekertje in mijn handen die ik vervolgens ook achterover sloeg.

Ik haalde een wenkbrouw op, "Scar?" vroeg ik lachend.

"Klinkt wat minder deftig. Je bent net op tijd voor een potje truth or dare." En hij pakte me beet bij mijn pols en trok me mee een andere kamer in. Daar zat al een kringetje klaar.

"Is truth or dare niet iets wat je doet als je twaalf bent?" Fluisterde ik naar de jongen naast mij -waarvan ik nog steeds de naam niet wist.

"Niet de manier waarop deze mensen het spelen."

En hij had gelijk gehad. Er kwamen brute vragen en opdrachten voorbij. En als je een vraag of een opdracht niet beantwoordde moest je het feest verlaten. Het meisje naast mij werd eruit getrapt toen ze de opdracht 'maak het uit met je vriendje' te ver vond gaan.

Ook was ik de tel kwijtgeraakt van hoeveel rode bekertjes ik achterover had geslagen. Ik begon me een beetje duizelig te voelen. Zeg maar gerust flink duizelig.

Het was mijn beurt. Ik had voor dare gekozen. Niemand koos voor truth. Bovendien kon ze de vraag "met wie heb je voor t eerst gezoend" niet beantwoorden en ze had geen zin om zich nú al buitenbeentje te voelen. Het meisje waar ik eerder vanavond tegenopgebotst was lachte geniepig. "Ik heb een opdracht voor je, nieuwkomertje. Roep wen geest op."

Er ging geschater door de groep heen maar ik rilde. Ik was extreem bijgelovig. Dat kwam door de verschrikkelijke nachtmerries die ik vroeger had.  Het was alsof ze wist dat dat de ergste opdracht was die ze kon verzinnen. Ik zei niets. Compleet van mijn stuk gebracht. Voor ik het wist was het licht uit, waren er wat kaarsen aangestoken en lag er een bord met letters en cijfers voor me. Er boven op stond een omgekeerd glas.

"Je hoeft het niet te doen, Scar." Zei de donkerharige jongen naast met meelijden duidelijk in zijn stem. 

"Hoe werkt het, Daisy?" Vroeg iemand in de kring. Dus het kreng heet Daisy. "Je legt je hand op het glas, sluit je ogen en roept iemand op die dood is. Gewoon bij zijn naam."

"Hoe weet je dat zo goed, ben je een heks, Dais?" Nam de jongen het voor me op. Ik grinnikte. "Hou ie kop, Sem." Sem dus.

De knappe jongen heet Sem.

Ik focuste me op het bord. Dit is het dan. Het moment van maken of breken. Alles of niets. Voor het eerst in zestien en een halve jaar had ik de kans vrienden te maken. Ik was niet saai meer, maar het middelpunt. All eyes on me. Mijn hart bonsde in mijn keel. Is dit het waard? Ik zoomde als het ware in op alles waar ik bang voor was. Al mijn angsten. Was ik echt bereid dit te doen voor een leuke jongen en een handvol mensen die mijn naam morgen al vergeten zullen zijn? Was het het waard? Waarschijnlijk niet.

Mijn hoofd draaide. Mensen schreeuwden. Hun stemmen klonken zo ver weg maar ze stonden nog geen meter van me af. Alles draaide.

Zou ik het gewoon doen?

Jezus Scarlet. Focus. Maak eens af waar je aan begonnen bent, voor eens in je hele leven. Dit is je kans. Om niet meer door het leven te gaan als muurbloempje.

Ik kon de voor- en nadelen niet meer van elkaar onderscheiden. Alles was een zooitje in mijn hoofd. Ik had gedronken. Te veel. Veel te veel, kun je wel zeggen. Wist ik veel wat er in die rode plastic bekertjes zat. Laat staan hoeveel ik er achterover kon gooien voordat ik op de vloer zou eindigen. Het is nu of nooit. Ik hoorde "Okay, ik doe het." maar mijn hoofd kon mijn lippen niet bijhouden. Het duurde even voordat ik doorhad dat de woorden uit mijn mond waren gekomen. 
 
Shit.

A/N: NIEUW VERHAAAAL YAAAAAY. Dus? Wat zeggen jullie er van? Lijkt ht wat? Let me know, Yours Sincerely,

Franceska Delano. xoxo