aurora ↬ Kim Tae Hyung

Sectioni2✩

Medya; Mi Cha🌸

                                          
Quo vadis☽

㍿

İnsanlar doğar,yaşar ve ölürdü.Kimisi yaşarken dertlenip derdine çare aramakla bitirirdi hayatını.Kimisi de dertlerini dert etmeyip,her zaman hayatın güzel yönlerini bulurdu.Ben,ikiside değildim.

Ben hayatta daime çaresiz hissetmiştim.

Damarlarımdaki kan bu hayatta en sevdiğim kişinin kanını taşıyordu.

Henüz on dört yaşındayken babasızlığın acı tadını yaşamıştım.O günden sonra hayatım altüst olmuştu.Daha asinleşmiş,hırçınlaşmıştım.O ana kadar iyi giden derslerim berbat bir hal almıştı.Saçlarımı kesmiştim.O anki yaşamımla,geleceğimi mahvediyordum.

Çok kötü hissettiğim anlarda,babamın altı yaşındayken öğrettiği pianoyu çalıyordum.Her ne kadar babamı hatırlatsa da,bana iyi gelen tek şeydi.

Liseye başladığım zaman sınıf arasında sessizdim.Babamın yokluğu beni sessizleştirmişti.Ailem dediğim tek kişiyi de kaybetmiştim.Daime yalnız olan ben,liseye başlayalı bir-iki hafta sonra Yu Jin ile tanıştım.Her şeyimi bana anlatan Yu jin başlarda çok geveze görünse de zamanla çok iyi arkadaş olmuştuk.En zor zamanlarımda bile yanımda olan tek kişiydi Yu Jin.

Liseyi bitirdiğim zaman çeşitli üniversitelerce başvuru yapmıştım.En sonunda biri tutmuş ve Kanada'daki "Centennial College" üniversitesine başvuru yapıp kabul edilmiştim.

Cici annem ve kardeşimle o ana kadar pek de iyi olmayan aram bu konudan bahsettiğimde daha çok açılmıştı.Maddi durumdan dolayı üniversiteye gidememiş ilk ve belki de son şansımda elimden kayıp gitmişti.

Babam öldüğü günden beri hiç çalışmayan annem,kızının hemşirelik maaşından geçiniyordu.Arada kaynayıp giden beni insandan saymıyorlardı bile.

Yirmi yaşıma kadar birçok yerde çalışmıştım.Zar zor biriktirdiğim üç beş kuruş paramı Seul'e giderek harcayacaktım.Artık kendi ayaklarımın üstünde durmalı,beni önemsemeyen üvey ailemi de bırakıp Busan'dan Seul'e taşınacaktım.

Hayatım boyunca fazla gelmediğim bu şehire alışmam biraz zor olmuştu.Küçük bir ev tutup iş aramaya başlamıştım.İki üç müzik şirketine baş vurmuştum -ki onlardan da bir haber alamamıştım.-

Beş sene boyunca Seul'de hayatımı kurmaya çalışmış, 'mellifluous' adında merkezdeki bir kafede çalışmaya başlamıştım.Hayatım anlamdıramadığım bir şekilde ilerliyor.Sonumu göremiyordum.Nereye sürüklendiğimi bilmiyor,hayallerimi gerçekleştiremiyordum.

❅ 

Tepsideki bardaktan taşan damlaya bakmam ile birlikte sert bir şeye çarpmam bir oldu.Kendimi yerde bulurken tepsinin elimde olmadığını farkettim.Ah,şimdi kelimenin tam anlamıyla hapı yutmuştum.

Ayağımın ve popomun keskin acısıyla gözümü sıkıca yumdum.Tam olarak şu an popom yerle aşk yaşıyordu ve sanırım,kırılmış olabilirdi.

Gözümü açmak istemiyordum.Açarsam  göreceğim şeyden korkuyordum.Keşke şuan ölseydim.Bilmem bu yaptığım kaçıncı sakarlıktı.Bu sefer beni gerçekten kovacaklardı.Şahsen ben, benim gibi birini çalıştırsaydım kovmakla kalmaz kendime dava falan da açardım herhalde.Beynim yine çalışmadığına dair komut verince gözümü açmaya karar verdim.Biraz daha gözüm kapalı kalsa öldüm zannedebilirlerdi çünkü.

Sesli bir nefes duymamla gözümü açtım.

Karşımda yabancı bir adam gözü kapalı,bıkmış gibi nefes veriyordu.

Lütfen gözünü açma,bu bir rüya olsun ve bende işten atılmayayım.

Kafasını aşağıya doğru eğip yüzünü yüzüme yaklaştırarak kaşlarını çattı.

"Yah, bela mısın?"

Yüzünün yakınlığından dolayı yutkundum.Üzerini süzdüğüm zaman üzerinde leke yoktu,ta ki ayakkabısına bakana kadar.

"Mi Cha!"

Patronun aniden bağırmasıyla ayağa kalkarak bir şeyler geveleyip özür dilemeye çalıştım.

"Patr-"

"Hemen mutfağa!"
Diyerek mutfağı işaret etti.

Sessizce mutfağa geçtim.İşte,yine suçlu ben olacaktım.Benim suçum değildi ki,öküzün teki bana çarpmıştı.Eğer bugün kovarlarsa hayatım biterdi.Zar zor girdiğim bu işten çıkarsam eğer hayatta iş bulamazdım,ki zaten kimse beni bu sakarlıkla işe alacak kadar salak değildi.

Patron geldiğinde kalkık olan başımı tekrardan eğip kısık sesle özür diledim.

"Ne olacak böyle Mi Cha!Bu kaçıncı sakarlığın böyle!"

Dayan Mi Cha,dayan.Bu işini kaybedersen hayatta iş bulamazsın kızım!

"Özür dilerim patron.Söz veriyorum,bundan sonra daha dikkatli olacağım."

Sesli bir nefes verip içeriye döndü.

────────˙·٠•✩

🌸Bölüm sonu🌸