My head is a jungle

🐼🐨💙💜

23.01.2018

Μερικές φορές περνάνε άτομα από τη ζωή σου που δεν περίμενες ποτέ ότι θα σε έκαναν να νιώσεις έτσι για αυτά. Εισέρχονται στη ζωή σου από το πουθενά. Κάποιοι λένε καταλάθος, άλλοι το λένε κάρμα. Όπως και να ονομάζεται αυτό, η ουσία είναι ότι ένα άγνωστο μέχρι τότε άτομο αρχίζει να γίνεται μέρος της ζωής σου και της καθημερινότητάς σου χωρίς να το καταλάβεις. Σου δίνει και του δίνεις πράγματα. Περνάτε χρόνο μαζί, κάνετε πράγματα, γελάτε. Και ξαφνικά συννειδητοποιείς ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Έχεις συναισθήματα. Νιώθεις κάτι ξανά μετά από πολύ καιρό. Λες επιτέλους και τρομάζεις ταυτόχρονα! Ξέρεις τι συνεπάγεται με αυτό, αλλά προσπαθείς να το αγνοήσεις. Ξέρεις ότι σύντομα θα έχεις χάσει τον εαυτό σου και δε θα μπορείς να κοντρολάρεις τίποτα. Θα πράττεις με το συναίσθημα. Όταν θα προσπαθείς να σκέφτεσαι λογικά, θα είναι αδύνατο. Και όταν θα το πετυχαίνεις θα καταστρέφονται όλα.

Και όντως είχες δίκιο. Όλα είναι τόσο έντονα! Προσπαθείς να συγκρατηθείς, να μη δωθείς σε έναν ενθουσιασμό. Είσαι σε άρνηση να παραδεχτείς οτιδήποτε ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αρχικά τα καταφέρνεις. Αλλά καταφέρνεις να καταστρέψεις τα πάντα, ό,τι ωραίο και γλυκό έχει ανθίσει σιγά σιγά από μόνο του με τον καιρό!

Το γυαλί ράγισε και εσύ του έδωσες άλλη μία και το έριξες στο πάτωμα. Κάθεσαι και κοιτάς τα θρύψαλα που έχουν διασκορπιστεί. Θέλεις τόσο πολύ να κάτσεις να τα ενώσεις και να το κάνεις όπως ήταν πριν, αλλά ξέρεις ότι δε τα καταφέρεις. Το σκέφτεσαι ξανά και ξανά, αλλά όσο περισσότερο το σκέφτεσαι τόσο βλέπεις ότι δεν υπάρχει νόημα. Ξέρεις ότι εσύ ο ίδιος το έκανες αυτό και νιώθεις απαίσια και η σκέψη του ότι δε μπορείς να διορθώσεις τα πράγματα σε κάνει ακόμα χειρότερα. Κάνεις μία απόπειρα αλλά κόβεσαι. Οπότε το αφήνεις έτσι και απλά απομακρύνεσαι και φεύγεις. Έχεις και μία πληγή που πρέπει να κλείσεις. Αναρωτιέσαι αν τελικά θα κλείσει ποτέ αυτή η πληγή. Είναι βαθιά την βλέπεις. "Θα φανεί" σκέφτεσαι. "Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει" συμπληρώνεις. "Έτσι λένε...."

Κι ο χρόνος κυλάει. Άλλοτε πολύ γρήγορα κι άλλοτε απελπιστικά αργά. Η πληγή κλείνει. Δεν πονάς πια, αλλά ξέρεις ότι είναι ακόμα εκεί. Ακουμπάς το σημείο εκείνο και το νιώθεις. Γνωρίζεις ότι αυτό το σημάδι δε θα φύγει ποτέ. Ποτέ όμως! Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σε γυρίζει σε αυτό. Αλλά θα είναι μόνο σκέψεις. Θα αναπολείς πράγματα και καταστάσεις από το παρελθόν σου, όχι οποιοδήποτε κομμάτι όμως. Εκείνο που σου δημιούργησε αυτό το τραύμα. Θα τα θυμάσαι όλα. Θα ακουμπάς το σημάδι και θα πονάς, κυρίως επειδή θυμάσαι. Αναμνήσεις, εικόνες, συναισθήματα. Θα τα σκέφτεσαι όλα ξανά και ξανά. Την αρχή, αυτά που ζήσατε, ακόμα και το δραματικό τέλος. Τα καλά και τα άσχημα. Όλα τα έντονα συναισθήματα ακόμα και τις στιγμές που κάνατε ο ένας τον άλλον να νιώθει ένα τίποτα. Θα ξεσπάσεις σε κλάματα και σε λυγμούς. Μπορεί και όχι. Τέτοιες καταστάσεις έχουν πάντα κάποιο αντίκτυπο πάνω μας. Κάποιους τους επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό και άλλους ελάχιστα ως καθόλου. Δεν είναι αυτό που έχει σημασία.

Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο σπάνια και λιγότερη επιρροή έχει πάνω σου όλο αυτό. Η ανασκόπηση θα κρατάει λιγότερο και η επιστροφή στο τώρα και στο παρόν θα είναι πιο γρήγορη. Θα σταματήσει να σε επηρεάζει; Θα σταματήσει να γίνεται αυτό; Δε το γνωρίζω αυτό. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Δε θέλω να κάτσω να το σκεφτώ αυτή τη στιγμή. Και δε θέλω να πάρω και απάντηση. Αν έπρεπε να απαντήσω θα έλεγα όχι. Όχι, δε θέλω να σταματήσει αυτό. Δε θέλω να μη με επηρεάζει και δεν θέλω να μην πονάω κάθε φορά που ακουμπάω αυτό το τραύμα. Γιατί; Όχι, δεν είμαι τρελή, όσο και να είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι. Απλά δε θέλω να ξεχάσω. Θέλω να έχω αυτό και να μου θυμίζει ότι είμαι ζωντανή μέσα μου. Να μου υπενθυμίζει τι μπορώ να νιώσω και τι μπορώ να κάνω για ένα άτομο όταν θέλω. Κάθε φορά που θα νιώθω άδεια και κενή να ανατρέχω σε αυτά για να με διαψεύδουν.

Πλέον δε μιλάμε, δε βλεπόμαστε και έχουμε συνεχίσει και οι δύο τη ζωή μας. Χαίρομαι που είσαι καλά κι ας μην είμαι ο λόγος. Μόνο να σε στεναχωρώ ξέρω κι ίσως έτσι να είναι καλύτερα και για τους δυο μας. Αυτό όμως δεν αλλάζει όσα έγραψα, όσα ένιωσα, όσα νιώθω. Συμπεριφερθήκαμε άθλια και οι δυο μας. Το γνωρίζουμε καλά. Δεν ξέρω αν ένιωσες ποτέ όπως εγώ ή αν πέρναγες απλά τη φάση σου από κάποιο σημείο και μετά. Δε θα βάλω ταμπέλα σε τίποτα από όσα περάσαμε, δεν έχει νόημα. Αυτά είναι δικά μας και θα τα κρατήσουμε για μας. Το μόνο που κρατάω πια είναι η αγάπη, η φροντίδα, η τρυφερότητα και το ενδιαφέρον προς το πρόσωπό σου. Πλέον είναι διαφορετικός ο τρόπος που τα εννοώ αυτά, αλλά υπάρχουν ακόμα. Είναι καθαρά ενδιαφέρον για ένα ένα άτομο που περάσατε τόσα και απλά θες να είναι καλά γιατί του αξίζει. Δεν κρατάς κακία για ό,τι κι αν έγινε. Είναι ανιδιοτελής αγάπη. Σπάνιο πράγμα σήμερα; Κι όμως αυτό είναι!

Ξέρω ότι δε θα διαβάσεις ποτέ αυτά που γράφω. Ξέρω ότι δεν έχεις τη δύναμη να το κάνεις αυτό. Είναι δύσκολο και μπορώ να το καταλάβω. Αλλά ακόμα και να την έχεις γιατί να το κάνεις; Είναι ανούσια πράγματα πλέον. Αν ποτέ όμως πέσει αυτό στα χέρια σου να κρατήσεις τα τελευταία πράγματα που γράφω. Κι έτσι για την ιστορία. Νομίζω δεν πρέπει να στο ανέφερα ποτέ. Ένα παράπονο είχα από σένα. Δεν είπες ποτέ "Ό,τι μαλακία και να πεις εγώ εδώ θα μείνω. Δε φεύγω!" και να το έκανες. Δεχόσουν απλά τις χαζομάρες μου και στο τέλος έφυγες........

Να προσέχεις 🐼 μου!