Master Makarovun Tuhaf Çocukları

1- Annem

Lucy Heartfilia

Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi:
Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor
Yürekten gelenin doğal rengini.

Kitabı kapayıp yatağımın bitişiğindeki komidinin üzerine koydum. Yine canım odamdaydım(!) Yine çok eğleniyordum(!) Yine burda olmaya bayılıyor ve şükrediyordum(!)  Bu şehirde benim kadar daha asosyal biri varsa camdan atlardım cidden. En asosyali benim her türlü yarışırım!

Çocukken daha eğlenceli geçiyordu zamanım. Yine yalnızdım ama eğleniyordum.  Annemin hikayeleri vardı. Beni alıp uzak diyarlara götürürdü. Uzak diyarlara...Fioreye...

Annemi savaş döneminde ailesi Fioreye bir yetimhaneye yollamış. Yetimhanede çok özel çocuklarla birlikte büyümüş. Tabi bunları bana daha farklı şekilde anlatmıştı. Hem de çok farklı...

~Geçmiş~

Babam dışarı çıkmıştı. Annemle evdeydim. En favori zamanlarım annemle evde yalnız kaldığımız zamanlardı . Yine masanın başındaydık ve önümüzde harita açıktı. Annem bana değişik yerler gösteriyordu. Elini o adanın üzerine getirdi ve durdu:

-İşte burası , Fiore.

-Senin büyüdüğün yetimhanenin olduğu yer! Dedim elimdeki piyonu üzerine koyarken.

-Evet, ileride orayı görebilirsin.

-Evet!

Kapı açılma sesini duydum. Babam gelmişti, hala uyanık beni görünce yüzünü buruşturdu.

-Tanrım, sen hala neden uyanıksın.

Anneme döndü. Annemse omuzlarını silkmekle yetindi. Babamsa hiç bizi takmadan televizyonun önüne oturdu. Ne harika bir adam (!)
Haritamıza geri döndük. Hala fioreye bakıyordum. Oraya gitmek istiyordum. O özel çocuklarla tanışmak. İçimde yine heyecan kırıntıları oldu.

-İleride bir kaşif olacağım !

Babamın tek cümlesi tüm hevesimi kırmıştı.

-Tüm her şey keşfedildi zaten Lucy.

Yüzümü astım. Neden tüm hevesimi bu şekilde kırıyordu her defasında. Annem beni kucağına aldı.

-Onu boşver ufaklık. Baban hiç bir şey bilmiyor. Hadi bakalım uyku zamanıııı!

Bence de. Babam hiç bir şey bilmiyordu. Odama geldik. Annem beni yatırdı. Tam çıkıyordu ki seslendim:

-Masal yok mu?

Bana döndü.

-Herzamankinden mi?

-Evvet!

-Fotoğraflar nerede bakalım?

Hemen yatağımkn altındaki fotoğraf kutusunu çıkardım ve ona uzattım. Anlatmaya başladı.

-Bir zamanlar Layla adında küçük bir kız varmış

-O sendin! Diye atladım.

-Evet bendim. Çook uzaklarda Fiore denilen bir yerde çok güzel bir yetimhanede yaşarmış.

Kutudan bir fotoğraf çıkardı.

-Yetimhanenin başındaki Master Makarov çok bilge biriymiş ve de çok güçlü. O yetimhanede çok özel çocuklar varmış.

Elini tekrar kutuya daldırdı.

-Levy..o-

-Görünmez olabiliyor! Ayrıca çok zeki!