Her gece ağlarken - ki bir kaç damla gözyaşını geçmiyor- kimse sesimi duymasın diye içime attım hıçkırıklarımı ben kocaman volkan oldu içimde patlayacak yer aradı o kadar doluydum ki rahatlamak için bile ağlayamadım,hıçkıracak bağırarak ağlayamadım. Mutluyken-yani insanlar öyle sanıyor-ilk güldüm sonra ağlamaya çalıştım ki ağlayamadım sonra ağlayamayışıma sövdüm,kriz geçirdim ölümden döndüm. Çok gülüyorsun dediler kimse fark etmedi gerçekten güldüğümde gözlerimin kırıştığını,kimse fark etmedi yalandan gülüşlerimi o yüzden ağlamak istedim,benim nadir ağlamalarımın yalan olmayacağını bildikleri için bana inanmalarını istediğim için ağlamak istedim.
Küçükken düştüğümde ağlamazmışım ben 4.sınıfa kadar kendimi yerlere attım dizlerim kanadı ellerim soyuldu ama sonra yalnızlığım aklıma geldi yanımda kimse olmayınca kaldıracak kimsenin olmadığı o zaman düşmeyi bıraktım çünkü o kadar güçlü değildim zaman kalkıcak kadar güçlü değildim.
Güçlü değiliz.
Düştüğümüz zaman başkasında suç bulmayacak kadar güçlü değiliz.
