"Χρειάζομαι την βοήθεια σου"Είπα ενω προσπαθούσα να το παίξω άνετη
"Για πιο πράγμα;"είπε στην αρχή με περιέργεια αλλα μετα με κοίταξε πονηρά.
"Θέλω να σταματήσω να είμαι στο περιθώριο και να με κοροϊδεύουν όλοι"ψέλλισα χωρίς να ξέρω τι στο καλό λέω...
Γιατι πάντα πρεπει να με ξυπνάει με αυτον τον τρόπο?Ηταν το πρωτο πράγμα που σκέφτηκα καθώς άνοιγα τα μάτια μου.
Η μαμα μου ειχε ανοίξει διάπλατα τα πατζούρια του δωματίου μου και το έντονο φως του ήλιου είχε εισβάλει για τα καλά μέσα..
Αναστεναξα αλλά δεν τόλμησα να πω κάτι και να φέρω αντίρρησηση σε αυτό που κάνει.Άλλωστε δεν την πολύ ενδιαφέρει η γνώμη μου.
Ποτέ δεν με συμπάθησε όσο τις αλλες δύο κόρες της.Ποιός δεν θα τις συμπαθούσε;Ηταν οι τέλειες Barbie κορες...
Εξάλλου εγώ δεν είμαι πραγματική της κόρη.Ναι ειμαι υιοθετημένη.Γιατί οι "γονείς" μου με παράτησαν στους πεντε δρόμους αγνοώντας για την ζωη μου.
Η ζωή μου ειναι περισσότερο δραματοβαρετη...Στο σχολείο οι περισσότεροι με κοροϊδεύουν για τα ρουχα που προτιμώ να φοράω και που δεν κάνω τα συνηθισμένα πράγματα που κάνει ενα 17χρονο.
Δεν εχω κοινωνική ζωή..φίλους...αγόρι και τα συνηθισμένα που έχει μια έφηβη 17χρόνη κοπελα.
Αντι για αυτό έχω μια οικογένεια που κανείς δεν δίνει δεκάρα για μένα.Οι αγαπητές μου αδελφές μου έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν θέλουν να έχουν καμια σχέση με το 'φυτό' του σχολείου.
Και η μητέρα μου δεν έχει χρονο να ασχοληθεί μαζί μου λόγω της δουλειάς της και όταν έχει προτιμά να τον περνά μόνο με τις βιολογικές τις κόρες και οχι με εμένα!
Ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί με υιοθέτησε...
Ο πατερας τους έχει πεθάνει και για να καλύψει το κενό του, ένα χρόνο μετα που γεννήθηκαν οι δίδυμες μαρμποαδελφες, μου με υιοθέτησε.
Ναι καλά κατάλαβες κοσμε ειναι ενα χρόνο μεγαλύτερες μου οι αδελφουλες μου.
"Δεσποινίς θα κάτσεις πολύ ώρα να κοιτάς τον τοίχο;έχεις και σχολείο το ξέχασες;"ρώτησε η μαμά μου.Αχουυ ποσο αστεία μπορεί να γίνει;
"Συγνώμη μητέρα αφερεθηκα"δήλωσα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.
Μα πόσο ηλίθια είμαι;Ουτε κανονικά δεν μπορώ να σκεφτώ..Και παρ όλα αυτά έχω σχολείο!Μα γιατί;
Βαριεστημένα έκανα τα απαραίτητα στην τουαλέτα και με γρήγορες κινήσεις άρχισα να ντύνομαι με τα συνηθισμένα ρούχα μου.Φαρδια φούτερ και φαρδιά φόρμα.
Άρχισα να φοράω τα αθλητικά μου στον αερα αλλά η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε απότομα και εγω απο την τρομάρα έπεσα φαρδιά πλατιά κάτω.
ΤΕΛΕΙΑ!
Η Λιζ μια από τις αδελφές barbie με κοίταζε στην αρχή με αηδία αλλά μετά το ύφος της πηρε ένα ειρωνικό χαμόγελο.
"Ελπιδακι μου εγώ και η Ελένη θα πάμε με το αυτοκίνητο της μαμάς στο σχολείο και επειδή δεν θέλουμε να χαλάσει η φήμη μας στο σχολείο πανε με τα πόδια και βρες μια δικαιολογία για την μαμα"Είπε και κοτσαρε ενα χαμόγελο(ψεύτικο)
Ποσό θέλω να της τραβήξω τώρα το μαλλί τρεσσα δεν λέγεται αλλά καλύτερα να σκεφτώ μια καλή δικαιολογία..
Δεν θέλω να μπλεχτω μαζί τους.Όταν τις ακούω δεν με ενοχλούν στο σχολείο.Που καταντησα ε;
[...] "Καλύτερα με τα πόδια.Να κάνω και γυμναστική"Είπα στην μητέρα μου και χαμογέλασα για να το χάψει..
"Ναι μητερουλα δες την.Πρέπει οποιαδήποτε να χάσει την μπυροκοιλα.Δες πως εξέχει.."ειπε με τσιρηχτη φωνή η Ελένη και έδειξε την κοιλιά μου.Εγώ απλά την αγριοκοιταξα.
Δεν είμαι ηλίθια.Ξέρω πως ειμαι λεπτή ακόμα κι αν μεσα απο τις φορμες φαινεται το αντίθετο.Γυμναζομαι!Αλλα ποιος χεζει την Ελένη;
"Καλά"Απάντησε μετά απο ώρα η μαμά μου."καλη γυμνασικη.." Είπε στο τελος και έγνεψα.
